To σύνδρομο της δερματίτιδας από λείξη των άκρων σε σκύλους είναι ένα από τα πιο περίπλοκα δερματολογικά προβλήματα, που καλείται να αντιμετωπίσει ο κτηνίατρος στην καθημερινή πράξη. Οι δερματικές αλλοιώσεις είναι το αποτέλεσμα της επίμονης λείξης κάποιας συγκεκριμένης περιοχής, συνήθως στην πρόσθια επιφάνεια του κατώτερου τμήματος των άκρων, που προοδευτικά οδηγεί στο σχηματισμό πλάκας ή οζιδίου με αλωπεκία, ερύθημα, υπερχρωμία, εξίδρωση, διαβρώσεις, έλκη και πάχυνση του δέρματος. Η δερματοπάθεια εμφανίζεται συχνότερα σε αρσενικούς σκύλους μεγαλόσωμων φυλών, συνιστώντας δερματολογικό σύνδρομο πολυπαραγοντικής αιτιολογίας.Συγκεκριμένα, στην αιτιοπαθογένεια του προβλήματος υπεισέρχονται διάφορα οργανικά (π.χ. κνησμώδεις δερματοπάθειες, επώδυνες παθολογικές καταστάσεις) και ψυχογενή αίτια. Στα πρώτα, περιλαμβάνονται κυρίως η εν τω βάθει βακτηριακή δερματίτιδα, η ατοπική δερματίτιδα, η τροφική αλλεργία, τα ξένα σώματα, οι αισθητικές νευροπάθειες και οι επώδυνες παθολογικές καταστάσεις των υποκείμενων οστών και αρθρώσεων. Η ψυχογενής δερματίτιδα από λείξη μπορεί να είναι πρωτογενής (άγχος, ανία, αναζήτηση προσοχής του ιδιοκτήτη, στερεοτυπική συμπεριφορά) ή ψυχοσωματική διαταραχή της συμπεριφοράς. Πάντως, δεν είναι σπάνια τα περιστατικά, στα οποία συνυπάρχουν περισσότερα από ένα αίτια, όπως και το γεγονός ότι η εν τω βάθει βακτηριακή δερματίτιδα, εκτός από οργανικό αίτιο, αποτελεί τη συχνότερη επιπλοκή των αλλοιώσεων της ψυχογενούς μορφής της δερματίτιδας αυτής, καθώς διαπιστώνεται στο σύνολο σχεδόν των περιστατικών. Η διάγνωση του συνδρόμου στηρίζεται στην κλινική εικόνα και τον αποκλεισμό των δερματοπαθειών εκείνων που μπορούν να προκαλέσουν παρόμοιες αλλοιώσεις (π.χ. μολυσματικό κηρίο, δεμοδήκωση, λεϊσμανίωση, άσηπτα κοκκιώματα των άκρων, νεοπλάσματα). Για την ανεύρεση του υποκείμενου αιτίου, απαιτείται η πραγματοποίηση σειράς διαγνωστικών εξετάσεων, που διαφέρουν ανάλογα με το περιστατικό, στις οποίες περιλαμβάνονται η κυτταρολογική, η μικροβιολογική και η ιστοπαθολογική εξέταση, τα ακτινογραφήματα της περιοχής και η δοκιμαστική χορήγηση υποαλλεργικής τροφής. Διάγνωση της ψυχογενούς μορφής της δερματίδας αυτής πρέπει να τίθεται μόνον εφόσον αποκλειστούν τα οργανικά αίτια και η επίμονη λείξη εξακολουθεί να παραμένει μετά τη θεραπεία της εν τω βάθει βακτηριακής δερματίτιδας.Η θεραπευτική αγωγή, ανεξάρτητα από το υποκείμενο αίτιο, περιλαμβάνει μεθόδους συγκράτησης και τη μακροχρόνια συστηματική χορήγηση, ενδεχομένως δε και τοπική, αντιμικροβιακών ουσιών, κατά προτίμηση ύστερα από πραγματοποίηση βακτηριολογικών εξετάσεων. Στην οργανική μορφή της νόσου, πρέπει να ακολουθείται η κατάλληλη κατά περίπτωση αγωγή, ενώ στην ψυχογενή επιχειρείται η απομάκρυνση του αιτίου και των εναυσματικών παραγόντων, η απευαισθητοποίηση και η ανάπτυξη αντισταθμιστικής συμπεριφοράς και η χορήγηση ψυχοτρόπων φαρμάκων. Επικουρικά ή όταν τα παραπάνω αποτύχουν, μπορεί να βοηθήσουν η τοπική αγωγή με γλυκοκορτικοειδή, διμεθυλσουλφοξείδιο (DMSO), καψαϊκίνη ή τακρόλιμο, η κρυοχειρουργική, η χειρουργική με laser, ο βελονισμός και η ακτινοθεραπεία.
(EL)
Canine acrai lick dermatitis is a complicated and challenging syndrome occurring in companion animal dermatology. Skin lesions are caused by intense and prolonged licking of a localized area, usually on the lower parts of the limbs that progressively may result in plaque or nodule formation with alopecia, erythema, hyperpigmentation, exudation,erosion and ulceration. Aerai lick dermatitis develops more often in male dogs of large breeds and has a multifactorial aetiology. The underlying causes may be broadly separated into organic (e.g., pruritic skin diseases, painful conditions) and psychogenic. The former subset includes mainly deep bacterial pyoderma, atopic dermatitis, food allergy, foreign bodies, sensory neuropathies and painful bone and articular diseases. The psychogenic subset may be either a primary (e.g., the result of long-standing anxiety, boredom, attention-seeking or stereotypic behavior) or a psychosomatic behavioural abnormality.Regardless of the aetiology and the primary role it may play, the most common complication in the psychogenic aerai lick dermatitis is actually the deep bacterial pyoderma observed in the majority of the cases. Diagnosis of the disorder is reached after exclusion of similar-looking skin diseases, such as ringworm kerion, demodicosis, leishmaniosis, sterile granulomas and neoplasia. An extensive list of diagnostic tests is necessary to identify the underlying cause(s) and includes cytological examination, bacterial culture and antibiotic susceptibility testing, histopathological examination, imaging of the affected area and hypoallergenic food trial. A prerequisite to diagnosing the psychogenic subset of the disease is to rule-out potential organic causes, coupled with persistence of skin licking, despite resolution of deep bacterial pyoderma.Regardless of the underlying cause, therapy should always include mechanical restrain, as well as the long-term topical and systemic use of antimicrobials that ideally should be selected based on the results of antimicrobial susceptibility testing. Specific treatment in also warranted to resolve potential organic causes of the syndrome, whereas, management of its psychogenic subset should be based on avoidance of the causative and triggering factors, desensitization and counter conditioning, along with the administration of psychotropic medication. Alternative therapeutic modalities, considered supplementary or employed when everything else fails, may include topical glucocorticoids, dimethyl sulfoxide, capsaicin or tacrolimus, as well as cryosurgery, laser surgery, acupuncture or radiation therapy.
(EN)
