Η οπίσθια αυχενική σπονδυλομυελοπάθεια του σκύλου αποτελεί την πιο συχνή πάθηση της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης σε μεγαλόσωμες και γιγαντόσωμες φυλές σκύλων. Η αιτιολογία της οπίσθιας αυχενικής σπονδυλομυελοπάθειας είναι άγνωστη και οι υποκείμενοι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί μη πλήρως κατανοητοί. Κεντρικό ρόλο στην παθοφυσιολογία της νόσου φαίνεται ότι κατέχουν ο βαθμός συμπίεσης του νωτιαίου μυελού και η ισχαιμία/υποξία που προκαλείται. Υπάρχουν δύο κλινικές οντότητες στην οπίσθια αυχενική σπονδυλομυελοπάθεια: συμπίεση του νωτιαίου μυελού που συνδέεται με εκ- φύλιση και προβολή του μεσοσπονδυλίου δίσκου τύπου ΙΙ και συμπίεση που συνδέεται με τη δημιουργία νέου οστού. Το ιστορικό και η κλινική εικόνα είναι ενδεικτικά της νόσου, αν και τα νευρολογικά συμπτώματα ποικίλουν από αυχενικό πόνο έως τετραπληγία και έκπτωση της αναπνευστικής λειτουργίας. Η απεικονιστική διερεύνηση της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης είναι απαραίτητη για τη διάγνωση της οπίσθιας αυχενικής σπονδυλομυελοπάθειας, περιλαμβάνει δε τα απλά ακτινογραφήματα, τη μυελογραφία, την αξονική και τη μαγνητική τομογραφία. Επιπλέον, είναι απαραίτητη για το σχεδιασμό της χειρουργικής θεραπείας. Η τελευταία βασίζεται συνήθως στον υποκειμενικό χαρακτηρισμό των συμπιεστικών αλλοιώσεων ως δυναμικών ή στατικών. Η μαγνητική τομογραφία υπερέχει έναντι της μυελογραφίας, αλλά προς το παρόν προτείνεται οι απεικονιστικές αυτές τεχνικές να εφαρμόζονται συμπληρωματικά. Επιπρόσθετα, τονίζεται ιδιαίτερα η αναγκαιότητα ύπαρξης συμφωνίας μεταξύ των κλινικών συμπτωμάτων και των απεικονιστικών ευρημάτων της μαγνητικής τομογραφίας, προς αποφυγή ψευδώς θετικών ευρημάτων.Πριν από την ανάληψη θεραπευτικής προσπάθειας, κρίνεται σκόπιμη η διερεύνηση του ζώου για συνυπάρχουσες παθολογικές καταστάσεις, οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν την έκβαση του περιστατικού σε βάθος χρόνου. Η οπίσθια αυχενική σπονδυλομυελοπάθεια θεωρείται χειρουργικό νόσημα, ωστόσο η συντηρητική θεραπεία, που συνίσταται στον αυστηρό περιορισμό της κινητικής δραστηριότητας και στη χρήση στεροειδών ή μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, μπορεί να υιοθετηθεί σε επιλεγμένα περιστατικά. Η χειρουργική θεραπεία αποσκοπεί στην αποσυμπίεση του νωτιαίου μυελού. Οι συμπιεστικές αλλοιώσεις στους γειτονικούς σπονδύλους αναφέρονται ως επιπλοκή της χειρουργικής θεραπείας, χωρίς όμως η αιτιολογία τους να είναι σαφώς προσδιορισμένη. Πρόσφατα, εφαρμόστηκαν τεχνικές αντικατάστασης του μεσοσπονδύλιου δίσκου μ τεχνητό, σε περιστατικά με συμπίεση λόγω εκφυλιστικής δισκοπάθειας τύπου ΙΙ και τα πρώτα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Τέλος, υπάρχουν σύγχρονες ενδείξεις ότι η μαγνητική τομογραφία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καθορισμό της πρόγνωσης σε περιστατικά μυελοπάθειας.
(EL)
Cervical spondylomyelopathy (CSM) is the most common disease of the cervical spine in large and giant breed dogs. Its exact aetiology is not known and the relevant pathophysiology is not clear; two clinical entities are currently recognised: disc-associated and osseous-associated spinal cord compression. History and clinical signs are indicative of cervical spondylomyelopathy, although its neurologic manifestation can vary from cervical pain only to tetraparesis and respiratory compromise. Imaging of the spine is fundamental for definitive diagnosis and includes radiography, myelography, computed tomography and magnetic resonance imaging. It is also the cornerstone of surgical planning. This is usually based on the subjective concept of dynamic or static compressive lesions. Among the advanced imaging techniques, magnetic resonance imaging is superior to myelography for diagnosis of cervical spondylomyelopathy, although, at present, these techniques can be considered complementary.Furthermore, attention is drawn to the false positive interpretations of magnetic resonance findings, which are related to clinically irrelevant spinal cord compression. Hence, the degree of agreement between neuroanatomic localization and neuroimaging is of the outmost importance. Conservative treatment consists of strict restriction of the animal and the use of steroid or non-steroid anti-inflammatory drugs. Objective of surgical treatment is to decompress the spinal cord. However, the decision-making process of surgical treatment is more complicated, because a large number of different surgical techniques have been proposed. Adjacent segment disease is a controversial complication of the surgical treatment of disk-associated cervical spondylomyelopathy and recently introduced motion-preserving techniques are targeted on reducing its occurrence. Significant prognostic information for focal parenchymal damage may derive from magnetic resonance imaging studies, but this remains to be further clarified.
(EN)
