Σκοπός της αναδρομικής αυτής μελέτης ήταν η περιγραφή του ιστορικού, της κλινικής εικόνας, των εργαστηριακών ευρημάτων, των συνυπαρχόντων νοσημάτων, της θεραπείας και της έκβασης 23 σκύλων με κετοτικό-κετοξεωτικό σακχαρώδη διαβήτη (ΚΣΔ-ΚΟΣ Δ). Τα κριτήρια συμμετοχής στη μελέτη ήταν η συμβατή με το σακχαρώδη διαβήτη συμπτωματολογία, καθώς και η διαπίστωση υπεργλυκαιμίας, γλυκοζουρίας και κετονουρίας στη διάρκεια νοσηλείας που διήρκησε τουλάχιστον 24 ώρες. Σε δεκαεννέα σκύλους (83%) η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη έγινε για πρώτη φορά όταν αυτοί προσκομίσθηκαν με ΚΣΔ-ΚΟΣ Δ. Τα πιο συχνά συμπτώματα από το ιστορικό ήταν η πολυουρία-πολυδιψία (100%), η επιλεκτική όρεξη ή η ανορεξία (87%), η κατάπτωση (87%), οι έμετοι (65%) και η απώλεια σωματικού βάρους (30%). Τα συχνότερα κλινικά ευρήματα που οφείλονταν στο σακχαρώδη διαβήτη, στον ΚΣΔ-ΚΟΣ Δ ή τα συνυπάρχοντα νοσήματα ήταν η αφυδάτωση (61%), η κατάπτωση (61%), η υποτρίχωση-αλωπεκία (39%), η ψηλαφήσιμη οργανομεγαλία στην πρόσθια κοιλία (26%), η κρεμάμενη κοιλία (26%),οι συμβατές με την επιπολής βακτηριακή δερματίτιδα αλλοιώσεις (17%), το λεπτό και υποτονικό δέρμα στην κάτω κοιλιακή χώρα (17%), και η υποθερμία (17%). Εκτός από το συνδυασμό υπεργλυκαιμίας, γλυκοζουρίας και κετονουρίας, συχνές εργαστηριακές διαταραχές ήταν η αναιμία (48%), η λευκοκυττάρωση (39%), η αύξηση της δραστηριότητας της αλκαλικής φωσφατάσης (100%), της λιπάσης (56%) και της αλανινοαμινοτρανσφεράσης (52%), η υπερτριγλυκεριδαιμία (90%) και η υπερχολοστερολαιμία (84%). Επιπλέον, σε 12 σκύλους διαπιστώθηκε υποκαλιαιμία κατά την προσκόμιση ή στη διάρκεια της νοσηλείας. Συνυπάρχουσες παθολογικές καταστάσεις διαγνώσθηκαν στο 74% των σκύλων, ενώ στο 26% διαπιστώθηκαν περισσότερες από μια, με την παγκρεατίτιδα (30%), τις βακτηριακές ουρολοιμώξεις (17%), την επιπολής βακτηριακή δερματίτιδα (17%), την ουρολιθίαση (17%) και τον υπερφλοιοεπινεφριδισμό (13%) να είναι οι συχνότερες από αυτές. Σε 22 σκύλους χορηγήθηκε ινσουλίνη βραχείας δράσης (κρυσταλλική ή lispro) και σε ένα ινσουλίνη ενδιάμεσης διάρκειας δράσης (lente). Παράλληλα, κρυσταλλοειδή διαλύματα, κάλιο και φώσφορος χορηγήθηκαν ενδοφλέβια σε 78,3%, 65,2% και 8,7% των σκύλων της μελέτης, αντίστοιχα. Σε 17 σκύλους η έκβαση ήταν ευνοϊκή (81%), τρεις (13%) πέθαναν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, σε ένα (4%) έγινε ευθανασία, ενώ σε δύο (9%) περιπτώσεις οι ιδιοκτήτες αρνήθηκαν τη νοσηλεία του ζώου μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο για οικονομικούς λόγους ή λόγω της δυσμενούς πρόγνωσης. Αναφορικά με τους σκύλους που ανταποκρίθηκαν στη θεραπεία, η μέση διάρκεια νοσηλείας ήταν 5,7 ± 2,4 ημέρες, ο μέσος χρόνος για να εξαφανιστεί η κετονουρία και η διάμεση τιμή του χρόνου που διήρκησε η θεραπείας με ινσουλίνης βραχείας δράσης ήταν 4,2 ± 1,9 και 4 (εύρος: 2-8) ημέρες, αντίστοιχα
(EL)
The purpose of this retrospective study was to describe the historical and clinical findings, the clinicopathological abnormalities, the occurrence and nature of concurrent diseases, the treatment and outcome of 23 dogs with diabetic ketosisketoacidosis (DK-DKA). Inclusion criteria consisted of the presence of clinical signs suggestive of diabetes mellitus (DM) along with persistent hyperglycemia, glycosuria and ketonuria during the first 24 hours of hospitalization. In nineteen dogs (83%) DM had not been previously diagnosed. Common presenting complaints were polyuria/polydipsia (100%), partial or complete loss of appetite (87%), depression (87%), vomiting (65 %) and weight loss (30 %). The most frequent physical examination findings included dehydration (61%), depression (61%), hypotrichosis-alopecia (39%), palpable cranial abdominal organomegaly (26%), pendulous abdomen (26%), lesions compatible with superficial pyoderma (17%), thin and hypotonic abdominal skin (17%), and hypothermia (17%). The most important clinicopathological abnormalities, apart from hyperglycemia, glucosuria, and ketonuria, included anemia (48%), leukocytosis (39%), increased activities of alkaline phosphatase (100%), lipase (56%) and alanine aminotransferase (52%), hypertriglyceridemia (90%) and hypercholesterolemia (84%). Also, 12 dogs demonstrated hypokalemia on admission or during hospitalization. A concurrent disease was identified in 74% of the cases while 26% had two or more comorbidities. The latter included pancreatitis (30%), urinary tract infections (17%), superficial pyoderma (17%), urolithiasis (13%) and hyperadrenocorticism (13%). Twenty two dogs were treated with short-acting insulin (regular or lispro) and one with intermediate-acting (lente) insulin, whereas intravenous fluid therapy was instituted in 78% of them with potassium and phosphorus supplementation in 65% and 9%, respectively. Seventeen (81%) dogs survived to be discharged, three (13%) died during hospitalization, one (4%) was euthanized and on two (9%) occasions owners declined hospitalization after the first 24 hours due to financial constrains or a poor prognosis. Mean duration of hospitalization for the survivors was 5.7 ± 2.4 days, mean time to resolution of ketonuria was 4.2 ± 1.9 days and median time of rapid–acting insulin administration was 4 days (range 2-8 days).
(EN)
