Ο μηχανικός αερισμός είναι η διαδικασία με την οποία υποστηρίζεται η αναπνοή χειροκίνητα ή μηχανικά. Όταν η αυθόρμητη αναπνοή είναι ανεπαρκής ή έχει σταματήσει, ο μηχανικός αερισμός αποτελεί τη θεραπεία που θα σώσειτη ζωή του ζώου και πρέπει να εφαρμόζεται αμέσως. Ο αναπνευστήρας αυξάνει τον αερισμό του ασθενούς με τη διοχέτευση οξυγόνου ή μείγματος αέρα και οξυγόνου στους πνεύμονες. Οι αναπνευστήρες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο της αναισθητικής διαχείρισης των ασθενών, αλλά και στη θεραπεία τους στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Ωστόσο, υπάρχουν διάφορες ανάμεσα στους αναισθητικούς αναπνευστήρες και στους αναπνευστήρες που χρησιμοποιούνται στη ΜΕΘ.Η κύρια ένδειξη για την εφαρμογή μηχανικού αερισμού είναι η δυσχέρεια στον αερισμό ή/και την οξυγόνωση του ασθενούς,λόγω παθήσεων του αναπνευστικού συστήματος ή λόγω άλλων παθήσεων. Οι στόχοι του μηχανικού αερισμού είναι η παροχή επαρκούς οξυγόνου στους ασθενείς με μειωμένη ζωτική χωρητικότητα, η αντιμετώπιση της αναπνευστικής ανεπάρκειας, ημείωση της δύσπνοιας και η ανακούφιση των αναπνευστικών μυών που βρίσκονται σε κόπωση. Η καταστολή της λειτουργίας του κεντρικού νευρικού συστήματος αποτελεί προϋπόθεση για το μηχανικό αερισμό. Οπιοειδή ή μυοχαλαρωτικά μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την καταστολή της αναπνοής του ασθενούς. Ο μηχανικός αερισμός μπορεί να εφαρμοστεί με διάφορους τρόπους: ως υποβοηθούμενος αερισμός, ελεγχόμενος αερισμός, συνεχής αερισμός θετικής πίεσης, διαλείπων αερισμός θετικήςπίεσης και υψίσυχνος αερισμός. Επιπλέον, υπάρχουν διαφορετικοί τύποι αυτόματων αναπνευστήρων που παρέχουν αερισμόμε θετική πίεση σε αναισθητοποιημένους ασθενείς ή σε ασθενείς που βρίσκονται σε καταστολή ή σε κωματώδη κατάσταση,όπως οι χειροκίνητοι αναπνευστήρες (αυτο-αναπληρούμένος ασκός), οι αναπνευστήρες ελεγχόμενης πίεσης, των οποίων ηλειτουργία βασίζεται στην πίεση (ο τερματισμός της εφαρμογής θετικής πίεσης γίνεται με βάση την πίεση), οι αναπνευστήρες ελεγχόμενου όγκου, των οποίων η λειτουργία βασίζεται στο χρόνο (ο τερματισμός της εφαρμογής θετικής πίεσης γίνεται μεβάση το χρόνο), και οι αναπνευστήρες ελεγχόμενης πίεσης. Στην κτηνιατρική πράξη, ο αναπνευστήρας κατά προτίμηση είναιφορητός, συμπαγής και ο χειρισμός του πρέπει να είναι εύκολος. Οι ρυθμίσεις στους περισσότερους αναισθητικούς αναπνευστήρες αφορούν τον όγκο αναπνοής, το χρόνο εισπνοής, την εισπνευστική πίεση, την αναπνευστική συχνότητα και την αναλογία εισπνευστικής προς εκπνευστική φάση (Ι:Ε). Οι αρχικές ρυθμίσεις συνήθως είναι: για τον όγκο αναπνοής 10-20 ml/kg, για τηνεισπνευστική πίεση 12-30 cm H2 0 και για την αναπνευστική συχνότητα 8-15 αναπνοες/min. Ο μηχανικός αερισμός είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος της θεραπείας στη ΜΕΘ, αλλά κατά τη διάρκεια της εφαρμογής του σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς είναι πιθανόν να εμφανιστούν πολλά προβλήματα. Μηχανικά προβλήματα, όπως διαρροές, μπορεί να προκύψουν και για αυτό οι αναπνευστήρες πρέπει να ελέγχονται εκ των προτέρων και περιοδικά. Επιπλέον, παθολογικές καταστάσεις όπως τραυματισμός του πνεύμονα, πνευμονία, πνευμοθώρακας, μυοπάθεια και αναπνευστική ανεπάρκεια μπορεί να εμφανιστούν κατά τη διάρκεια του μηχανικού αερισμού και να καταστήσουν προβληματική την αποσύνδεση από τον αναπνευστήρα.
(EL)
Mechanical ventilation is the process of supporting respiration by manual or mechanical means. When normal breathing is inefficient or has stopped, mechanical ventilation is life-saving and should be applied at once. The ventilator increases the patient's ventilation by inflating the lungs with oxygen or a mixture of air and oxygen. Ventilators play an important role in the anaesthetic management of patients, as well as in the treatment of patients in the ICU. However, there are differences between the anaesthetic ventilators and the ventilators in ICU. The main indication for mechanical ventilation is difficulty in ventilation and/or oxygenation of the patient because of any respiratory or other disease. The aims of mechanical ventilation are to supply adequate oxygen to patients with a limited vital capacity, to treat ventilatory failure, to reduce dyspnoea and to facilitate rest of fatigued breathing muscles. Depression of the central nervous system function is a pre-requirement for mechanical ventilation. Some times, opioids or muscle relaxants can be used in order to depress patient's breathing. Mechanical ventilation can be applied using many different modes: assisted ventilation, controlled ventilation, continuous positive pressure ventilation, intermittent positive pressure ventilation and jet ventilation. Furthermore, there are different types of automatic ventilators built to provide positive pressure ventilation in anaesthetized or heavily sedated or comatose patients: manual ventilators (Ambu-bag), volumecontrolled ventilators with pressure cycling, volume-controlled ventilators with time cycling and pressure-controlled ventilators. In veterinary practice, the ventilator should be portable, compact and easy to operate. The controls on most anaesthetic ventilators include settings for tidal volume, inspiratory time, inspiratory pressure, respiratory rate and inspiration: expiration (I:E) ratio. The initial settings should be between 10-20 ml/kg for tidal volume, 12-30 cmH2 0 for the inspiratory pressure and 8-15 breaths/min for the respiratory rate. Mechanical ventilation is a very important part of treatment in the ICU, but many problems may arise during application of mechanical ventilation in critically ill patients. All connections should be checked in advance and periodically for mechanical problems like leaks. Moreover, complications like lung injury, pneumonia, pneumothorax, myopathy and respiratory failure can occur during the course of mechanical ventilation causing difficulty in weaning.
(EN)
