To γένος Streptococcus περιέχει ένα μεγάλο αριθμό Gram θετικών βακτηρίων. Μόνον μερικοί βιότυποι έχουν απομονωθεί στα ψάρια και τα πιο παθογόνα είδη ανήκουν στην ομάδα με ορότυπο D που είναι γνωστά ως Enterococci. Σηψαιμία από τα βακτήρια αυτά για πρώτη φορά αναφέρθηκε στην ιριδίζουσα πέστροφα (Onchorynchus mykiss) στην Ιαπωνία το 1958. Από τότε η ασθένεια εμφανίζεται σποραδικά σε εκτρεφόμενα ή άγρια ψάρια τόσο γλυκού όσο και θαλασσινού νερού σε όλον τον κόσμο. Τα είδη Enterococcus sp. προκαλούν σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις, ειδικά στα θαλάσσια είδη. Από τα ψάρια γλυκού νερού η πέστροφα (Onchorynchus mykiss) και η Τιλάπια (Oreochromis niloticus) είναι τα πιο σημαντικά είδη ψαριών που προσβάλλονται. Τα κλινικά συμπτώματα διαφέρουν αναλόγως μετα προσβεβλημένα είδη ψαριών. Τα πιο συχνά συμπτώματα είναι ανορεξία, ανωμαλίες κολύμβησης, σκούρος χρωματισμός, οφθαλμικέςαλλοιώσεις, εξωτερικές αιμορραγικές αλλοιώσεις και εξελκώσεις.Το σύστημα ταυτοποίησης βασίζεται στην αναγονικότητα του κυτταρικού τοιχώματος και γίνεται με βάση το σύστημα του Lancefìeld, όπου τα βακτήρια διακρίνονται σε Enterococcus ή Enterococcus Aike streptococci με βάση χαρακτηριστικά, όπως η αιμόλυση και τα βιοχημικά χαρακτηριστικά. Με βάση αυτά τα κριτήρια μερικά στελέχη έχουν χαρακτηριστεί ως ταυτόσημα. Έχει βρεθεί ότι τα στελέχη από ψάρια γλυκού νερού στην Αμερική ανήκουν στην ομάδα Β (Lancefield's group Β), ενώ ερευνητές στην Ιαπωνία, αφού ανέλυσαν πολυάριθμα στελέχη από ψάρια του είδους Seriola sp. από θαλασσοκαλλιέργειες, αλλά και από χέλια, με βάση τη μέθοδο του υβριδισμού κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα βακτήρια είναι πιο κοντά στο γένος Enterococcus και ότι η νόσος στη νΙαπωνία στα θαλασσινά ψάρια θα πρέπει να ονομάζετα ι"Enterococcal infection". Δεξαμενή για τη μετάδοση της νόσου είναι τα βακτήρια που αποβάλλονται από τα ασθενή ψάρια. Τα βακτήρια αυτά παραμένουν στην ιλυ γύρω από τις εκτροφές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεγαλύτερος αριθμός βακτηρίων υπάρχει στο θαλασσινό νερό το καλοκαίρι, ενώ τους χειμερινούς μήνεςαυτός είναι μεγαλύτερος στην ιλυ του πυθμένα. (Kitao et al. 1979).Σε ψάρια γλυκού νερού έχει βρεθεί ότι η νόσος έχει σχέση με το οργανικό φορτίο και τη μόλυνση σε ποταμούς που τροφοδοτούν εκτροφές και ειδικά σε θερμοκρασίες 21-22°C (Ghittino & Praero1992). Τα άγρια ψάρια μπορούν, επίσης, να μεταδώσουν τη νόσο. Πιστεύεται όχι η μετάδοση είναι άμεση από μολυσμένα ψάρια και τροφή. Οι μηχανισμοί της παθογένειας της νόσου δεν είναι πλήρω ςκατανοητοί.
(EL)
The genus Streptococcus is large and complex, accommodating a wide range of Gram positive bacteria. Only a few biotypes have been isolated from fish and the most pathogenic are those belonging to D serogroup, otherwise known as the Enterococci. Streptococcal septicaemia was first among cultured rainbow trout (Onchorynchus mykiss) in Japan in 1958. Since then, the disease has appeared sporadically or in epizootics among cultured or wild fish both in freshwater and marine environments all over the world. Among the freshwater species infected, rainbow trout (Onchorynchus mykiss) and tilapia (Oreochromis niloticus) are the most important species. Clinical signs vary among species of affected fish. The most common symptoms are loss of appetite, erratic swimming, darkening of body colour, eye lesions, external haemorrhagic lesions and ulcerations. The standard system for identification is based on the antigenicity of the carbohydrate moiety of the cell wall, according to a scheme devised by Lancefìeld in the 1930's. The American freshwater isolates obtained by Robinson & Meyer (1966), Plumb et al. (1974), Rasheed & Plumb (1984) were all typed Lancefield's group Β serotype in contrast to almost all of the much more frequent isolates from marine fish, which are usually untypable Enter ο co ecus-like strains. The Streptococcus strains isolated from yellowtail (Seriola sp), ayu (Plecoglosus altivelis) and flounder (Rhombosolea. sp) have similar biochemical reactions to Streptococcus iniae, a species isolated from dolphins by Pier & Madin (1976), which is defined in Bergey's Manual as a separate species. Kusuda et al.(1991) have analysed numerous strains from yellowtail infections in mariculture and in eels and have concluded, on the basis of DNA/DNA hybridization studies and biochemistry that a specific condition, caused by such streptococci, exists and that these bacteria were closest to Enterococci in characteristics and that infectious coccosis of marine fish, as seen in Japan, should be called "Enterococcal infection". Enterococci released from diseased fish seem to be the main source of infection. It has been shown that these bacteria remain in seawater and particularly in the mud around farms for a long time. Higher numbers of microorganisms exist in the seawater during summer months in contrast to the winter months when the bacterial load is higher in the mud (Kitao et al. 1979). Ghittino & Prearo (1992) have shown that in freshwater fish the outbreak of the disease was related to an organic pollution of the rivers supplying fish farms, associated with high water temperature (21-22°C). Wild fish can also be infected and spread the bacteria. It is generally believed that the infection is horizontal with infection occurring from direct contact with infected fish or contaminated fish food (Robinson & Meyer, 1996). The mechanisms of enterococcal infections pathogenicity are not yet fully understood.
(EN)
