Αυτή η μελέτη έχει ως στόχο να αποδείξει ότι η εισαγωγή, στην τάξη τηςΓαλλικής ως ξένης γλώσσας, του μυθιστορηματικού έργου του Βασίλη Αλεξάκη,συγγραφέα φάρου της γαλλόφωνης ελληνικής λογοτεχνίας, θα αποτελούσε έναπολύτιμο εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού, ικανό να συνεισφέρει στηνανάπτυξη της διαπολιτισμικής συνείδησης των μαθητών, επιτρέποντας ταυτόχρονανα ανοιχτούν στη διαφορά και στη συνάντηση με τον Άλλο και να ανακαλύψουν τονεαυτό τους σαν έναν Άλλο, μέσα από ένα διαδοχικό ή συγχρονικό παιχνίδι ταύτισης,αποστασιοποίησης και διαλόγου.Η μελέτη δομείται σε δύο μέρη. Στο θεωρητικό μέρος, αφού διασαφηνίσουμε,μεταξύ άλλων, την πολύπλοκη δυαδική έννοια της ταυτότητας / ετερότητας στιςποικίλες της παραμέτρους, παρουσιάζουμε τις διάφορες εκδοχές του όρουΓαλλοφωνία, τη φιλοσοφία της του διαλόγου και τις λογοτεχνικές της διαστάσεις.Στη συνέχεια προβαίνουμε στην προσέγγιση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τηςσύγχρονης ελληνικής γαλλόφωνης λογοτεχνικής παραγωγής, κατά βάσημυθιστορηματικής και αυτοβιογραφικής, της οποίας οι συγγραφείς επιδίδονται σε μιαδιαρκή αναζήτηση ταυτότητας μέσα από τον Άλλο, πρακτική συμφυής της εμπειρίαςτους της εξορίας και της διγλωσσίας.Αυτή η σύντομη προσέγγιση της ελληνικής γαλλόφωνης λογοτεχνίας μαςχρησιμεύει ως γέφυρα για να περάσουμε, στο δεύτερο μέρος, αρχικά στην ανάλυσητριών έργων του συγγραφέα μας, Παρίσι-Αθήνα, Η μητρική γλώσσα και Οι ξένεςλέξεις, αντιπροσωπευτικών των διαφόρων σταθμών της αναζήτησής του για μιαπροσωπική, γλωσσική και λογοτεχνική ταυτότητα. Μέσα από μια προσέγγισηταυτόχρονα ψυχολογική, κοινωνιολογική και γλωσσική / λογοτεχνική, εξετάζουμεπώς ο συγγραφέας επεξεργάζεται τη σχέση του με τον εαυτό του και με τον Άλλο,πώς, έχοντας βιώσει μέχρι τα βάθη της ύπαρξής του το δύσκολο πρόβλημα τουΆλλου, το γλωσσικό διχασμό και την αγωνία της διαφοράς, κατορθώνει, μέσα από τηγραφή, να μετουσιώσει την εξορία σε πλούτο, να ξεπεράσει τα γεωγραφικά,γλωσσικά και συμβολικά σύνορα και να δομήσει μια νέα και πολλαπλή ταυτότητα,ανοιχτή στον κόσμο και στον άνθρωπο.Τέλος, βασιζόμενοι σ´αυτήν την ανάλυση, αποδεικνύουμε πώς αυτά τα κείμενα,πραγματικά σταυροδρόμια συνάντησης πολιτισμών και φορείς ανθρωπιστικών αξιών,γίνονται ικανά να μυήσουν τους μαθητές στην κουλτούρα της Σχέσης ευνοώντας τοδιαλεκτικό πέρασμα από το Εγώ στον Άλλο, σε μια εποχή πολλαπλών αποκλεισμώνκαι απουσίας ή παροξυσμού της ταυτότητας, προϊόντων και των δυο τηςπαγκοσμιοποίησης.
