Ο όρος «μη εξυπηρετούμενα δάνεια» χρησιμοποιείται για καθυστερήσεις δανείων άνω των 90 ημερών, ενώ ο όρος «μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα» περιλαμβάνει και τα δάνεια αβέβαιης είσπραξης, χωρίς τη ρευστοποίηση εξασφάλισης και ανεξαρτήτως ημερών καθυστέρησης. Άρχισε να γίνεται γνωστός τον Αύγουστο του 2007, όταν ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση που επιδεινώθηκε με την χρεωκοπία της «Lehman Brothers» στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2008. Το Ενεργητικό της ξεπερνούσε τα $700 δις., πραγματοποιώντας συναλλαγές με τις περισσότερες τράπεζες παγκοσμίως. Συνεπώς, η χρεωκοπία της επηρέασε δυσμενώς και τις τράπεζες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ως εκ τούτου και τις ελληνικές. Στις ΗΠΑ, τα εν λόγω δάνεια πωλούνταν ως επί το πλείστον σε hedge funds, τα οποία ρύθμιζαν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια με πολύ αυστηρές ρήτρες, καταλήγοντας συχνά σε πλειστηριασμούς ή άλλοτε ενοικίαζαν τα ακίνητα ακόμα και στους ίδιους οφειλέτες-ιδιοκτήτες. Η Ε.Ε., από την άλλη πλευρά, σύστησε ειδικές εταιρείες (AMCs) , με εξειδικευμένους πόρους και τεχνογνωσία, διαχείρισης των NPL’s μεταβιβάζοντας τα «κακά» στοιχεία του Ενεργητικού και απαλλάσσοντας από κινδύνους τους ισολογισμούς των τραπεζών. Η Ελλάδα είχε την ιδιαιτερότητα να προηγηθεί η δημοσιονομική κρίση, με τα τεράστια ελλείμματα του Δημοσίου, που επέφεραν πολιτική αβεβαιότητα, αβάσταχτες αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών και απολύσεις, εκροή καταθέσεων και στενότητα ρευστότητας των τραπεζών που δεν μπορούσε να βοηθηθεί από την Πολιτεία. Συνέπεια της μείωσης της οικονομικής δυνατότητας νοικοκυριών και μικρομεσαίων κυρίως επιχειρήσεων ήταν η αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και στις τέσσερις ελληνικές συστημικές τράπεζες, επιβαρύνοντας τους ισολογισμούς τους και υποχρεώνοντάς τες, λόγω της περιορισμένης ενίσχυσης ρευστότητας από Πολιτεία και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, σε τέσσερις ανακεφαλαιοποιήσεις. Παρ’ όλα αυτά, μέσω των νομοθετικών πράξεων που επέβαλαν οι εποπτικές αρχές Ε.Ε. και Τράπεζας της Ελλάδος αναφορικά με εξωδικαστικούς, κυρίως, συμβιβασμούς ανάμεσα σε τράπεζες και οφειλέτες, των ρυθμίσεων που παρέχουν τα πιστωτικά ιδρύματα στους δανειολήπτες με αποδεδειγμένη δυσχέρεια αποπληρωμής, σε συνδυασμό με τους επιχειρησιακούς στόχους που έχουν θέσει από κοινού οι εμπορικές τράπεζες με την Τράπεζα της Ελλάδος για μείωση των NPL’s και αύξηση της παραγωγικότητας με εξωστρεφή επιχειρηματική νοοτροπία, καθώς και το καλό κλίμα μεταξύ Τραπεζών και συνεργάσιμων πιστούχων έχει χαράξει το δρόμο ενός καλύτερου αύριο για την ελληνική οικονομία και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Περιέχει πίνακες, διαγράμματα.
The term “non-performing loans” is used for loans which are more than 90 days past-due, while the term “non-performing exposures” includes, in addition, loans unlikely to pay, no matter if they are delayed or not but without the collateral realization. NPL’s became well liked in August 2007, when the international financial crisis began and deteriorated when “Lehman Brothers” went bankrupted in USA in September 2008. Its assets were over $700 billion and worked with most of the banks internationally. As a result, its bankruptcy affected unfavourably the European and the greek banks as well. In USA, such loans were mostly sold in hedge funds, which adjusted non-performing loans by strict clauses that usually ended up at auction or, sometimes, leased the homes to their owners that could not pay the loan. On the other side, the European Union established special companies (AMCs), with specific means and technical knowledge, in order to deal with non-performing loans, by transferring to them the “bad data” of assets, while banks freed themselves from dangerous situations for their balance sheets. On the contrary, in Greece, the crisis broke out internally at first. The enormous deficit of Greek government effected political instability, unbearable increases in taxes, decreases in salaries, redundancies, outflow of deposits and narrow cash flow in banking system. As a result of the limited spending allowance, ‘non-performing loans’ increased at all the four systemic Greek banks, stressing their balance sheets and forcing them to be recapitalized four times. However, by means of legislative acts that custodial authorities of European Union and Bank of Greece passed - about extrajudicial accommodation between banks and clients with difficulties at paying their loans -, wedded to the objectives that Bank of Greece and systemic banks set about decrease of ‘non-performing loans’ and support of the productivity, there is still hope for economic development and healthy banking system.
