Η παρούσα Διπλωματική Εργασία εξετάζει τη χρήση της εικονικής πραγματικότητας στους πολιτιστικούς οργανισμούς, ως εργαλείο ενίσχυσης της διαδραστικότητας σε συγκεκριμένες κατηγορίες κοινού, όπως είναι τα ΑΜΕΑ και οι ομάδες μαθητών. Επισημαίνονται πολιτισμικές δράσεις και διαδραστικά συστήματα εστιασμένα σε ειδικές κατηγορίες κοινού, με στόχο την εκπαίδευση και τη συμμετοχή εμποδιζόμενων ατόμων, περιορίζοντας κατά το δυνατόν τον κοινωνικό τους αποκλεισμό.
Μελετώνται οι περιπτώσεις του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Συγκεκριμένα, αναλύεται ο τρόπος που αξιοποιούν τη διαδραστικότητα και την εικονική πραγματικότητα στην υπηρεσία της επικοινωνιακής τους πολιτικής, στοχεύοντας στην ανάπτυξη συνειρμών και την ενεργό εμπλοκή του εξειδικευμένου αυτού κοινού.
Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε και εμπειρική έρευνα μέσω ερωτηματολογίων, που διανεμήθηκαν σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και σε Συλλόγους ΑΜΕΑ της περιοχής Αθηνών-Πειραιώς, μέσω της οποίας αναδεικνύονται και τα επιμέρους προβλήματα από την εφαρμογή αυτής της εξελιγμένης τεχνολογικής πρακτικής, καθώς και άλλα προβλήματα που δυσχεραίνουν την επίσκεψη αυτών των ομάδων στους πολιτιστικούς αυτούς χώρους.
Περιέχει: εικόνες, πίνακες, διαγράμματα
The current Dissertation examines the use of virtual reality in cultural organizations as a tool to enhance interactivity in specific groups of people, such as people with disabilities and student groups. Cultural actions and interactive systems focusing on specific groups of people are identified, aiming at educating and involving handicapped people, limiting as far as possible their social exclusion.
The cases of the Foundation of the Hellenic World and the Onassis Cultural Centre are being studied. Specifically, we analyze how they use interactivity and virtual reality to serve their communication policy, aiming at the development of associations and the active participation of these groups.
At the same time, empirical research was carried out through questionnaires distributed to Primary schools and to Associations of People with Disabilities in the Athens-Piraeus area, which also highlighted the individual problems of applying this advanced technological practice as well as other problems creating difficulties for these groups during their visit in these cultural places.
