Περιέχει πίνακες: 2, εικόνες: 7
Η χώρα μας έχει κάτι μοναδικό να προσφέρει, πολιτισμό και διαχρονικές αξίες. Μαρτυρίες αδιάψευστες αποτελούν τα μνημεία μας, η ανάδειξή των οποίων αποτελεί ισχυρό πλεονέκτημα, ώστε να καταστούν διάφορες περιοχές, ακόμα και αγροτικές ή μικρές πόλεις και οικισμοί, ελκυστικοί τουριστικοί προορισμοί. Παράλληλα η κατάλληλη αξιοποίησή τους με ισόρροπη ανάπτυξη των κέντρων και των περιφερειών, μπορεί να αποτελέσει πόλο ευρύτερης κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης τόσο σε περιοχές περιβαλλοντικά υποβαθμισμένες, όσο και σε γεωγραφικά μειονεκτούσες περιοχές. Η προστασία και ανάδειξη των μνημείων και των αρχαιολογικών χώρων βρίσκεται σε άμεση σχέση και αλληλεπίδραση με την προστασία του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος, καθώς η πόλη υπήρξε ανέκαθεν η κάμινος του πολιτισμού, το κομβικό σημείο δημιουργικού πλούτου.
Ο πολιτισμός ενισχύει την συνεργασία και τις συμπράξεις, όμως προτού μιλήσει κάποιος για μεθόδους διαχείρισης και πολιτικές χρηματοδότησης πρέπει να εξετάσει ποικίλα θέματα και να αντιμετωπίσει διλήμματα που ενδεχομένως θα προκύψουν κυρίως μόλις τεθεί το θέμα της οικονομικής στήριξής του. Μπορεί οι γλώσσες σε διάφορες γωνιές του πλανήτη να είναι διαφορετικές, όπως και οι κοινωνίες ή οι πολιτισμοί. Το μήνυμα όμως παραμένει το ίδιο. Η πολιτιστική ποικιλία - διαφορετικότητα ομορφαίνει τον κόσμο και αποτελεί και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Στο πλαίσιο αυτό μπορούμε να προσπαθήσουμε περισσότερο για την προσέλκυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με προτεραιότητα και κίνητρα στην διαφοροποίηση των πηγών χρηματοδότησης, καθώς και με κινητοποίηση επενδυτικών κεφαλαίων, χορηγιών και ιδιωτικών πόρων.
Σκοπός της εργασίας είναι, μέσα από την εξέταση χαρακτηριστικών παραδειγμάτων από το περιαστικό περιβάλλον (Δ. Αττική, Μεσσηνία), η διερεύνηση του ρόλου της συνδιαχείρισης στο πλαίσιο μίας συνολικής διαχείρισης, όπως αυτή διαμορφώνεται σύμφωνα με την ελληνική πολιτιστική πολιτική μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο κανόνων και συμβάσεων και επιπλέον η ανάδειξή της ως μια νέα μορφή αναπτυξιακής πολιτικής. Εν κατακλείδι, διαπιστώνει την αναγκαιότητα σχεδιασμού μιας κεντρικής κρατικής πολιτιστικής πολιτικής, η οποία θα είναι δυναμική και μέσα από κατευθύνσεις και αρχές θα θεσμοθετεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και θα θέτει τους όρους των σχέσεων και των πιθανών συνεργασιών, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και προς όφελος των μνημείων.
Our country has something unique to offer, culture and timeless values. Our monuments are indescribable testimonies and their emergence is a powerful asset to make various areas, even rural or small towns and settlements, attractive tourist destinations. At the same time, their proper use with a balanced development of centers and regions can be a cornerstone of wider social and economic development, both in environmentally depressed areas and in geographically disadvantaged areas. The protection and promotion of monuments and archaeological sites is in direct relation and interaction with the protection of the natural and urban environment, as the city has always been the fixture of civilization, the focal point of creative wealth (cultural revival).
Culture enhances co-operation and partnerships, but before discussing management methods and funding policies, it has to look a variety of issues and deal with dilemmas that may arise, especially when the issue of financial support is raised.
May the languages in different corners of the globe be different, like societies or cultures. But the message remains the same. Cultural diversity embellishes the world and is also a competitive advantage. In this context, we can do more to attract private initiative, with priority and incentives to diversify sources of finance, and by mobilizing investment funds, sponsorships and private resources.
The aim of the thesis is to examine the role of co-management in the context of an overall management as it is shaped according to Greek cultural policy through the exploration of typical examples from peri-urban environment (W. Attica, Messenia) within an international context rules and conventions, and its emergence as a new form of development policy. In conclusion, he finds the necessity of planning a comprehensive state cultural policy that will be dynamic and through guidelines and principles will be institutionalized in accordance with international law and will set the terms of relations and possible partnerships according to new the benefit of the monuments.