ΠΕΡΙΕΧΕΙ: ΠΙΝΑΚΕΣ, ΣΧΗΜΑΤΑ
Η παρούσα εργασία αποσκοπεί στο να διερευνηθούν οι γνώσεις, οι στάσεις και οι πρακτικές των εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για την ανίχνευση και την αντιμετώπιση περιστατικών ενδοοικογενειακής κακοποίησης εφήβων μαθητών. Παράλληλα, αξιολογούνται οι πρακτικές που χρησιμοποιούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν το συγκεκριμένο φαινόμενο στη σχολική κοινότητα. Επιπλέον, καταγράφονται οι απόψεις τους αναφορικά με την αναγκαιότητα επιμόρφωσης τους στο παρόν ζήτημα. Τέλος, διερευνάται η αναγκαιότητα θεσμοθέτησης ενός κατάλληλου σχολικού πλαισίου για την αντιμετώπιση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Πρωτίστως, διεκπεραιώθηκε επισκόπηση ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας για την εννοιολογική οριοθέτηση της παιδικής κακοποίησης, για την καταγραφή των γνώσεων, στάσεων και πρακτικών των εκπαιδευτικών, για τις ανάγκες επιμόρφωσης τους στο συγκεκριμένο φαινόμενο αλλά και για τη σύγκριση των στοιχείων στην Ελλάδα και σε χώρες του υπόλοιπου κόσμου. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε ποσοτική έρευνα έχοντας ως βασικό εργαλείο το ερωτηματολόγιο. Η έρευνα έδειξε ότι η ενδοοικογενειακή κακοποίηση των παιδιών χαρακτηρίζεται από τους εκπαιδευτικούς ως ζήτημα μείζονος σημασίας στην ελληνική κοινωνία αλλά ήσσονος στο σχολείο τους. Παρόλο που η πλειονότητα των εκπαιδευτικών γνωρίζει ότι υποχρεούται να καταγγέλλει οποιαδήποτε υποψία περιστατικού παιδικής κακοποίησης, εντούτοις λίγοι εκπαιδευτικοί προβαίνουν σε αναφορά. Ο σημαντικότερος λόγος για τη μη αναφορά αποτελεί ο φόβος για λάθος διάγνωση. Οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους τάσσονται κατά της σωματικής τιμωρίας στους μαθητές ως μέσω πειθαρχίας, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό εξ αυτών θεωρούν ότι οι γονείς δεν έχουν δικαίωμα να πειθαρχούν τα παιδιά τους όπως αυτοί κρίνουν σωστό. Τέλος, οι εκπαιδευτικοί αντιλαμβάνονται τις επιμορφωτικές τους ανάγκες σε ζητήματα παιδικής κακοποίησης και προστασίας αλλά και κοινωνικής πολιτικής γενικότερα. Η παρούσα έρευνα επιδιώκει να αναδείξει σε μια όλο και εξελισσόμενη εποχή την σπουδαιότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας στην υπεράσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και δη στην προστασία των μαθητών τους, για τους οποίους φέρουν υψηλή ευθύνη διαπαιδαγώγησης και υπερασπισής τους.
Τhe present essay aims at exploring the knowledge, attitudes and practices of Secondary Education teachers to detect and address incidents of domestic abuse of adolescents. At the same time, there is an evaluation of the methods and practices they use to address this phenomenon more effectively in their school community. In addition, their views are recorded regarding the need to train them on this issue. Finally, the need to establish an appropriate school framework to address cases of domestic violence will be explored. Above all, an overview of the Greek and international literature on the conceptual delimitation of child abuse, to capture knowledge, attitudes and practices of educating teachers, the needs of educating teachers on this phenomenon but also for the purpose of comparing the data obtained both in Greece and in other countries of the world. Quantitative research was then carried out using the questionnaire as the main tool. The findings of the research have shown that domestic child abuse is characterized by teachers as an issue of major importance in Greek society but minor in their school. Although the majority of teachers know that they have an obligation to immediately report any suspicion of a child abuse incident, however, there are few teachers who report. The most important reason for not reporting such incidents is the fear of wrong diagnosis. The teachers overwhelmingly oppose the use of corporal punishment for their pupils as a means of education and discipline, while a very large percentage of them consider that parents have no right to discipline their children as they want. Finally, teachers perceive their educational and training needs in child abuse and protection issues as well as in social policy in general. This research seeks to demonstrate, in an increasingly evolving era, the importance of the educational community in the defense of human rights, in particular the protection of their pupils, for whom they have a high responsibility to educate and defend them.
