κείμενο, εικόνες, φωτογραφίες
H τέχνη του δρόμου δεν έχει όρια, φωνάζει ανάμεσα στα όρια της παρανομίας και της νομιμότητας, αμφισβητεί όλες τις κανονικότητες που αφυδατώνουν την επιδερμίδα των τοίχων, επαναπροσδιορίζει την δημόσια σφαίρα, μεταλλάσσεται διαρκώς από την αλχημεία, την μυστηριώδη, ύποπτη ενέργεια της ελεύθερης έκφρασης, της παλλόμενης επανάστασης, στη χημεία μέσω της εικόνας. Παρασύρει σε έντονες δυνατές συζητήσεις, έχει δυναμική παρουσία και κατακλύζει όλο και περισσότερο το θλιβερό αστικό, ρυτιδιασμένο, πολεοδομικό ιστό που λειτουργεί σαν καμβάς καλλιτεχνικών τοιχογραφιών και εμπεριέχει την χρονική συνθήκη: παρελθόν, παρόν, μέλλον.
Η δημόσια αναμέτρηση – εφαρμογή του χώρου με τον χρόνο, βρίσκεται στα μέρη όπου κάποιοι ανησυχούν, πειραματίζονται, δημιουργούν, διακινδυνεύοντας πέρα από κάθε νομιμότητα. Η παρανομία προκαλεί, μαγνητίζει οτιδήποτε δεν είναι αποδεκτό από την εξουσία. Η ανωνυμία των παράνομων ενεργειών δεν απογυμνώνει τις εικαστικές αυτές απόπειρες οι οποίες έχουν πολύσημο περιεχόμενο. Αρχιτεκτονικές προσεγγίσεις, αισθητικές αναζητήσεις με ετερόκλητα μορφολογικά χαρακτηριστικά , πλασματικά όρια, συνδηλώσεις άλλοτε με σιωπηλά ίχνη που αχνοφαίνονται και άλλοτε νοηματοδοτήσεις που κραυγάζουν ή έχουν διαλεκτική σχέση. Οι εικόνες – καλλιτεχνικές τοιχογραφίες του δημόσιου χώρου επιχειρούν να αιχμαλωτίσουν το βλέμμα του περαστικού που άλλοτε θεωρεί το χώρο οικείο, ευχάριστο, άλλοτε απειλητικό.
Οι περαστικοί, διαφορετικοί άνθρωποι, αλληλοεπιδρούν με τον αστικό ιστό, σε μία συνθήκη ανωνυμίας, αμφισβητούμενης πολυφωνίας. Πρόκειται για έκφραση με εφήμερη διάσταση, για ομάδες ατόμων που κραυγάζουν με τον δικό τους τρόπο, χρησιμοποιούν τα γκρίζα αρχιτεκτονικά κενά σαν διαφήμιση του ιδιωτικού τους έργου, σαν χώρο για διατύπωση θέσεων. Εκθέτουν την δουλειά τους αυτόνομα, άμεσα στον αστικό ιστό, αναζητώντας εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης, επαναπροσδιορίζοντας τον χώρο.
Είναι έργα που παίζουν «κρυφτό» και ταυτόχρονα «φωνάζουν», που αναμετριούνται με την διαφήμιση, με την καταγραφή της αλήθειας, που επιδιώκουν απόδραση της φαντασίας, που φιλτράρονται μέσα από την κοινωνικο-πολιτικο-οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, με πρωταγωνιστή την δημιουργική διάθεση, την ελεύθερη έκφραση, την ολοκλήρωση της ιδέας με χωρικές οπτικές διατυπώσεις και ψευδαισθητική διάθεση πάνω στις επιδερμίδες των τοίχων, ενίοτε σε μνημειακές κλίμακες στα κελύφη των κτιρίων, προεκτείνοντας τους τοίχους, επανασημειοποιώντας τα όρια τους , ή στρέφοντας τα μέσα – έξω.
Σε επόμενη περιπλάνηση παρατηρεί κανείς ότι τα έργα δεν υπάρχουν. Χάθηκαν γιατί βάφτηκε ο τοίχος , σκεπάστηκαν από αφίσες, ή έπεσε ο τοίχος. Tοίχοι καμβάδες που εξυπηρετούν φεστιβάλ, θεσμούς, εταιρείες – διαφήμιση, κυρίως την ελεύθερη έκφραση. Έργα εντός αλλά κυρίως εκτός μουσειακού χώρου, που εκτιμώνται και αλληλοεπιδρούν με τους περαστικούς, που παίζουν με την κλίμακα, την επιδερμίδα του τοίχου και την προέκτασή του. Στο παρελθόν απορριπτόμενα, απειλητικά, σήμερα ενισχύουν την παρουσία τους με επεκτατική διάθεση, δεν ενοχλούν κάτω από συγκεκριμένες έννομες δράσεις, καταλαμβάνοντας θέση με την ζωγραφική, την γλυπτική, την αρχιτεκτονική, σε μουσειακούς χώρους ή στην εικονόσφαιρα της δημόσιας αστικής συνθήκης.
Street art has no limits. Ιt balances precariously between the borders of illegality and legality, questions the dull regularity of wall surfaces, redefines the public sphere, constantly transforming the mysterious, suspicious energy of free expression and vibrant revolution into chemistry through image. It lures you into intense conversations, it has a dynamic presence, gradually invading the depressing urban web, which functions as a canvas for freschoes meddling with the past, the present, and the future.
This public confrontation between space and time takes place in spaces where people worry, experiment or create beyond the law. Unlawfulness provokes, magnetizes anything that is not accepted by authority. The anonymity of illegality does not annihilate these artistic practices, which carry polysemic meanings, be it architectural approaches, aesthetic quests with disparate morphological characteristics, fictitious limits, co-statements that are either barely visible or, on the contrary, quite distinct or even interactive. These images, or artistic tapestries in public areas aim at catching the passer-by’s attention, triggering either positive, familiar or at times threatening feelings.
Passers-by, different people, interact with the urban web in a condition of anonymity, amidst an ambiguous plurality of opinions. There is a temporary dimension to this art technique, where groups of people “vociferate” in their own way, using the grey architectural gaps as a means of advertising their private work, as a space to express personal opinions. They exhibit their work autonomously, using the urban web, seeking alternative ways of expression, constantly redefining space.
These works play “hide-and-seek”, simultaneously crying out for attention, co-existing with advertisement, giving way to imagination while reflecting the country’s social, political and economic situation. They are triggered by a creative urge, an urge for free expression. They fulfil ideas through spatial visual statements, creating illusions on walls, either on massive scales on buildings, by expanding walls or redefining dimensions, or in other cases by turning surfaces inside out.
And the next time you pass by, you notice the work no longer exists. It’s lost because the wall has been painted over, because it’s been covered by posters or because the wall fell apart.
In street-art, walls function as canvases for festivals, institutions, private advertisement, but mainly serve as spaces for free expression. You may come across works both within and outside museums -though they mostly remain in outer spaces. They interact with passers-by, playing with the notion of scale, with wall surfaces and dimensions. And though they were rejected as threatening in the past, they are clearly gaining ground and legitimacy in the public urban visual sphere. They no longer intrude when happening in a legal framework, and even find their way into museums, next to painting, sculpture or architecture.
