Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων από των αρχαίων

 
δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
κοινοποιήστε το τεκμήριο



Άρθρο (EL)

1887 (EL)

About the origins of modern Greeks came from the ancient nations
Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων από των αρχαίων

Sepp

Ομιλία του καθηγητού διδάκτορα κ. Σέππ (Sepp) απαγγελθείσα τη 17 Φεβρουαρίου, εν τη εν Μονάχω γεωγραφική Εταιρία. Ο κόσμος διά διόπτρου θεωρούμενος, εστίν ήδη τεχνικός, αλλ’ εάν θεωρή τις αυτόν διά των διόπτρων λογίου, δέον ν’ αποδεχθώμεν την αντίθετην θεωρίαν μείζονι προσοχή. Ουδέν αναξιώτερον νου εσπουδασμένου. Ο σοφός Σωκράτης έχων την κεφαλήν πλήρη βαθειών ιδεών, εισήλθον εις το εργαστήριον του σκυτοτόμου Σίμωνος, όπως μάθη, τι λέγει περί των ιδεών του ο επί του τρίποδος καθήμενος άνθρωπος εκείνος με το απλούν πρακτικόν νουν του. Το υψιπετές πνεύμα συχνότατα ομοιάζει προς τον Ίκαρον, όστις μετά περικαύστων πτερύγων καταπίπτει από των νεφελών εις το ύδωρ. Κατανοείτε βεβαίως, ότι θα ομιλήσω περί του διασήμου συλλέκτου αποσπασμάτων, του περιηγητού της Ανατολής Φιλίππου Φαλλμεραϋερ, μόνον ίνα εξασθενήσω την υπόθεσιν αυτού περί των νέων Ελλήνων, ουχί δε όπως κατά τα άλλα σμικρύνω αυτόν, διότι εις αυτόν ώφειλον πολλάς συστατικάς επιστολάς εις Πρέσβεις και εις Γενικούς Προξένους εν Κωνσταντινουπόλει, εν Αλεξανδρεία και εις άλλα μέρη, αίτινες μοι διυκόληναν τον δρόμον, κατά την πρώτην ανά την Ανατολήν περιήγησίν μου. «Και πόσα ήδη δεν υπέστησαν οι Έλληνες υπό της ψευδολογιότητος; Ποτέ ο μέγα φιλόλογος Φρ. Α. Βόλφιος ανεκάλυψεν, ότι ουδείς ποτέ Όμηρος υπήρξεν, αλλ’ ότι ούτος είναι περιληπτικόν όνομα των Ιωνιασιατών ραψωδών, οίτινες επί καθάρας έμελον τους αγώνας μυθικών ηρώων εν άσματι, συναρμολογηθείσιν, επί των ημερών του Πεισιστράτου, εις την Ιλιάδαν και εις την Οδύσσειαν. Η συναρμογή δ’ εγένετο τόσω επιδεξίως, ώστε ο ρυθμός, ο τόνος και η γλώσσα ουδαμώς επρόδωκαν το εκ τεμαχίων σύρραμμα. Αλλ’ έτι ολιγώτερον έζησε ποτέ Ορφεύς τις, και ο Όσσιαν , ούτινος αι ρεμβώδεις ραψωδίαι τα μέγιστα ήρεσαν εις τον Ναπολέοντα τον Α΄, και ούτινος εις καθαρόν επινόημα του Μάκεφερσον. Ο Λάχμανν μετήνεγκε την παράβολον ταύτην κριτικήν και επί των Νιβελούγγεν. Το σθεναρόν τούτο έπος του γερμανικού έθνους είναι σύνθεσις πολλών αοιδών, δεν επειγόμεθα δ΄ εντεύθεν να εξετάζωμεν περί ιππότου τινός Κύρνβεγέρ εκ της ανατολικής Βαυαρίας, η περί άλλου τινός μόνου συγγραφέως. Παρά γερμανικού τινός καθηγητου Μύλλερ, ανευρόντος, γιγνώσκομεν, ότι η «λατινική γλώσσα είναι εφεύρημα του μεσαίωνος» • και ο αποθανών δε υιός αυτού Έρμαν, εν Βύρτσβουργ, μετέθεσε τον παράδεισον της Βίβλου εις τας ηλεκτροφόρους ακτάς , όπου προς χάριν αυτού ο ποταμός Radnn αντικατέστησε τον Eridannus. Ο σουηδός πολυίστωρ Ρούδβεκ μετετόπισε, κατά τας αρχάς της παρελθούσης εκατονταετηρίδος, την Άτλαντιν, του Πλάτωνος και την κοιτίδα του ανθρωπίνου γένους εις την Σκανδιναυίαν, και η υπόθεσις αυτή και την σήμερον πάλιν ευρίσκει παραδόξως παραδοχήν. Αλλ’ εχώρησαν και περαιτέρω. Τρωάς ουδόλως υπήρξεν, έως ου επί τέλει ο αδαής Σχλίμανν αποτόμως έδειξεν αυτήν εις τους φιλολόγους, και διά των ανασκαφών του εν Ισαρλίκ έστησεν αυτοίς κατά κορυφής το ωόν του Κολόμβου. «Ο Φαλλμεράϋερ , εννοείται, δεν αρνείται την ύπαρξιν των αρχαίων Ελλήνων, αλλ’ όμως ωνόμασε τους νέους Έλληνας απλώς «εξελληνισθέντας βαρβάρους», ων την καταγωγήν μέχρις από των Ατλαίων ορέων και του ποταμού Βόλγα ηθέλησε να ετυμολογήση εκ σουσδαλικών Ουνναβάρων και άλλων. Το τέκνον του Tschotsch, του παρά την πόλιν Βρίξεν, δεν κατηνάλωσε συνήθη σοφίαν προς υποστήριξιν της θεωρίας του. Ρωσσόφιλος από κεφαλής μέχρι ονύχων, την εξαιρετικήν ταύτην αγάπην οφείλει εις την σχέσιν προς τον στρατηγόν Όστερμανν, νικητήν της Κούλμ, όστις συμπερέλαβεν αυτόν ως οιονεί ξεναγόν, κατά την πρώτην αυτού περιήγησις εις την Ανατολήν. Ούτω δε συνέβη, ώστε να βλέπη ούτως εν τη διανοία του την μέλλουσαν Ευρώπην ουχί δημοκρατικήν, αλλά κοζακικήν και να θέλη διασπείρη τον τρόμον προς των «την ανθρώπινον φύσιν καταισχυνόντων Μοσχοβιτών», καίπερ ημείς δεν φοβούμεθα διά τόσον. Διέκρινεν ούτος από των Ουραλίων ορέων μέχρι Τεργέστης Σλάβους ομονοούντας, ει και οι πράγματι τοιούτοι ουδέ και γλωσσικώς συνεννοούνται προς αλλήλους. Μολονότι δε εν Πανονία οι Μαγυάροι διέκοψαν το ρεύμα, όμως ούτος ηκολούθησε τας σλαβικάς μεταναστεύσεις μέχρι του όρου του Ταυγέτου. Αλλ’ ας φέρωμεν τας εγγράφους αποδείξεις. Επί της εποχής του Ιουστινιανού, τοιαύται ορδαί πριήλησαν μέχρι του ισθμού. Νέαν εισβολήν επεχείρησε το 559 ο Χαν (ηγεμών) Τσάβαρ μετά Βουλγάρων εκ του Βόλγα και σλαβικών Σαρμάτων. Ο Χαν Βαγιάν προχωρεί εν έτει 562 μετ’ Αβάρων εκ του Δουνάβεως, μετά Βουλγάρων , Βλάχων και Σλαβυίνων μέχρι της Μάνης. Τα αυτά στίφη έφθασαν εν έτει 589 εις την Ήλιδα και μετωνόμασαν τα Ολύμπια εις «Σέρβια». Οι Αθηναίοι εν τω μεταξύ τούτω κατέφυγον εις την Σαλαμίνα, οπόθεν το πρώτον κατά την ε΄ εκατονταετηρίδα επανέκαμψεν οικάδε και ανωκοδομήθησαν την πόλιν αυτών. Ομοίως παρελθόντος του χειμάρρου των βαρβάρων, άλλοι Έλληνες εκ μάλλον απομακρυσμένων νήσων συνέδραμον εις την Αττικήν και εις την Πελοπόννησον. «Αλλά νυν επέρχεται η τροπή των πραγμάτων. Η αυτοκράτειρα Ειρήνη (780-802), Αθηναία την καταγωγήν, έπεμψε τον στρατηγόν αυτής Σταυράκιον να υποτάξη τους επιδρομείς. Υπό του Νικηφόρου ηττώνται ούτοι εν Πάτραις, εν έτει 807, μέχρις εξοντώσεως. Ακόμη μέχρι της εποχής ταύτης ήσαν εθνικοί, ο Πατριάρχης δε Νίκων εδίδαξεν αυτοίς, η εις τα λείψανα αυτών, κατά την επομένην εκατονταετηρίδα, τον χριστιανισμόν• αλλά ο Νικόλαος ο Β΄, κηρύττει εν συνοδικαίς επιστολαίς προς Αλέξιον τον Κομνημόν (1081-1118), ότι οι Αβαροί 218 έτη ελυμήναντο την χώραν, πλην τι γίνονται ούτοι; Τι γίνεται συρφετός βαρβάρων, άνευ εκπολιτευτικής δυνάμεως; Διασκεδάννυνται και διαπέτονται εν τω αέρι, ως σμήνος μελισσών, άνευ βασιλέως οδηγού. Σύμμιξιν μετά των αγρίων, οίτινες μακράν του να ώσι χριστιανοί, λέγεται μάλιστα, ότι και κατά την θ΄ εκατονταετηρίδα ετέλεσαν ανθρωποθυσίας, είναι αδύνατον να φαντασθή τις. Ο Συλλέκτης των Αποσπασμάτων συλλέγει εν τη ακαδημαϊκή αυτού πραγματεία «Περί της γενέσεως των καθ’ ημάς Ελλήνων» («Uber die Entstehung (sic) der nentigen Griechen»), εκδοθείσαν τω 1835, και τα τελευταία τοιαύτα περί της ποτέ εγκαταστάσεως αυτών, αλλά παραδέχεται εν σελίδι 80 τοιαύτα: «Περί της πολίχνης Μάνης εν τη παραλία της Δαλματίας ο συγγραφεύς (Φαλλμεράϋερ) υπήρξε πάντοτε της γνώμης, ότι το πρώτον μετά την κατάλυσιν της ενετικής κυριαρχίας «εν Μωρέα εθεμελιώθη υπό Μανιατών, διότι πολλοί αυτών, ως γνωστόν, καταοιπόντες την εαυτών πατρίδα, μετέβησαν εις τας χώρας της Δύσεως.» Αλλ’ εν σελίδι 104 ομολογεί προσέτι, «οι Σλάβοι της Ελλάδος, κατά διασκορπισμένας μαρτυρίας παρά Θεοφάνει, Κεδρήνω, Ζωναρά και Πορφυρογεννήτω, μετηνάστευσαν εις Λυδίαν, Μυσίαν, Παφλαγονέαν και Βιθυνίαν, εν αις χώραις και σήμερον έτι ευρίσκονται ονόματα τόπων σλαυβικά, προερχόμενα εκ της εποχής εκείνης (π.χ. Ζαγορά, παρά τον ποταμόν Άλυν). «Τουναντίον εις την Ελλάδα και εις την Πελοπόννησον ήχθησαν Μύσοι, Παφλαγόνες και Λύδοι: ορθότερον Μικρασιάται Έλληνες!). Αι συμμίξεις αυταί εγένοντο το πλείστον διά βιαίων τρόπων. «εφ’ οις διεκρίθη ιδία ο αυτοκράτωρ Νικηφόρος μετά την κατάκτησιν μεγάλου μέρους της σλαβικής Πελοποννήσου διά της εν Πάτραις νίκης. Ο αυτοκράτωρ ούτος, κατά το έτος 809, διωργάνωσε πανταχού του «Κράτους οιονεί συγκεντρωτικήν θήραν (δηλ. Σλάβων!) και διέταξεν ν’ απαγάγωσι τους χριστιανούς εις τας σλαβικάς χώρας.» Το εθνικόν ιστορικόν γεγονός τούτο θα ην άξιον, όπως επιγραφή ιδιαίτερον περί αυτού κεφάλαιον. Λοιπόν τα ανωτέρω 218 έτη, από του 589 έως ότου 807, παρέρχονται, και οι Αβαροί και οι Σλάβοι εξαφανίζονται από της μετατοπίσεως εκείνης εκ του εδάφους των Αθηνών και της Πελοποννήσου, οι πρώτοι δε ταχέως και εκ της Ιστορίας. Ο διάδοχος του Νικηφόρου αυτοκράτωρ Μιχαήλ Ραγκαβάς εκράτησε τους ξένους υπό χαλινόν. Ουχ ήττον μανθάνομεν, ότι και επί του Μιχαήλ Γ, του Τραυλού (842-367), οι Σλάβοι της Πελοποννήσου απετίναξαν τον αυτοκρατορικόν ζυγόν, αλλ’ ο στρατηγός αυτού Θεόκτιστος εδάμασεν αυτούς εντελώς, και νυν οριστικώς ηδύνατο τις να ειπή: Εξέλθετε οι άποικοι! (Migrate coloni!). Ωσαύτως ουδέ εις φθόγγος της σλαβικής γλώσσης υπελείφθη. Εάν δε συγκρίνωμεν τον κρανιολογικόν πίνακα περί του πλάτους του κρανίου των αρχαίων Ελλήνων, ευρίσκομεν, ότι τούτο μετρά 75, το των νέων Ελλήνων 77, το σλαβικόν χονδοκέφαλον τουναντίον 82. το σλαβικόν κρανίον είναι παντελώς άλλης ολκής. Εάν ο Πορφυρογέννητος συντόμως γράφη: «Πάσα η χώρα εσκλαβώθη» τούτο σημαίνει, ότι η χώρα εγένετο υποχείριος των Σλάβων, ως ύστερον ηδύνατο τις να ειπή: « Ετουρκίσθη», ήτοι η Ελλάς περιήλθεν υπό τουρκικόν ζυγόν. Αλλ’ όμως ένεκα τούτου ουδόλως συγχωρείται να στοχασθώμεν και περί καθ’ ολοκληρίαν εξολοθρεύσεως και ερημώσεως των αρχαίων κατοίκων της χώρας. Η πως άρα γε εγένοντο οι Σαρμάτοι εκείνοι Έλληνες, παρεδεχθέντες την γλώσσαν του σβησθέντος λαού; Ίσως δεν θα ηττώντο ούτοι τόσω ριζικώς υπό των βαρβάρων, εάν μη βαρέως ελυμαίνετο την χώραν αυτών ή [πανώλης] επί Κωνσταντίνου του [Κοπρωνύμου]. Η σύνταξις διά του είναι και […] μετά υποτακτικής αντί του απαρεμφάτου, απαντά ήδη ανάλογος και εν τω Ευαγγελίω διά τι βλέπει ο Φαλλμεραϋερ εν τούτω σλαβικήν επίδρασιν; Αλλά προσέτι διάτι όχι εν τοις υποκοριστικοίς, άτινα και αι πλείσται των νεωτέρων γλωσσών, ιδία αι ρωμανικαί αγαπώσι; Τις υποθέτει, ότι το Giotto, Giottino είναι το υποκοριστικόν του Ambrugio εν τη ιταλική γλώσση; Ακατάληπτον καθίσταται και το τρίτον αποδεικτικόν αυτού επιχείρημα, ότι το «ς» ή «εις» ελήφθη ως τοπική πρόθεσις εκ του σλαβικού z ή iz, ως εν τη λέξει Stambul αντί «Ες παν πόλιν». Αλλά τότε ισχύει τούτο και περί του ονόματος Munchen (Μόναχο), όπερ παραγόμενον από το Mnchen (Μοναχός) σημαίνει «Au den Munchen» (ες το Μόναχον).- Η σλαβική γλώσσα κατέχει τόσα πολλά συριστικά σύμφωνα, ώστε εμείς διά της γλώσσης και των οδόντων δεν δυνάμεθα επαρκώς να μιμηθώμεν και προφέρωμεν αυτά. Ταύτα ελλείπουσιν εις τον Έλληνα παντελώς, διό ούτος προφέρει ως ο Βεστφαλός Sliemamm αντί Schliemann. Ο κράτιστος γνώστης της σλαβικής γλώσσης Φραγκίσκος Μίκλοσιχ είναι εις ημάς μείζων αυθεντεία ή δέκα Φαλλμεράϋερ, αλλ’ ούτος κηρύττει, ότι περί φωνητικής, τοπικής ή συντακτικής επιρροής της σλαβικής γλώσσης επί της νεοελληνικής ουδείς εντελώς λόγος δύναται ν αγείνη. Εάν τη γερμανική γλώσση ευρίσκομεν παρά ταις γαλλικαίς, ταις ιταλικαίς και ταις ισπανικαίς έτι λέξεσι και δωδεκάδας σλαβικών, εν τη νεοελληνική όμως ουδεμίαν. Και ο Μανιάτης με την μηλωτήν και την καλύπτραν του παρίσταται και την σήμερον ως μακροστελέχης Λάκων, και τοι δε έχων κλασικήν κεφαλήν, ουδεμίαν όμως λέξιν σλαβικήν φέρει εις το στόμα. Πως ην δυνατόν να υπέστη η αρχαία γλώσσα διακοπήν, αφού και σήμερον έτι διακρίνονται διαλέκται, ως η τσακωνική («αμέρα» αντί «ημέρα») της κρητικής και αυτή από της κυπριακής και της τραπεζουτίας. Ο φίλος Δέφνερ, νυν βιβλιοθηκάριος του Πανεπιστημίου, έγραψε μάλιστα εν τω περιοδικώ αυτού τη «Νέα Ελλάδι» κατά της υπερβολικής τάσεως προς καθαρισμόν της γλώσσης, δι’ ου οι φιλόλογοι ηθέλησαν ν’ απορρίψωσιν λέξεις αρχαιοπαράδοτα δικαιώματα εχούσας και διαρκώς ανά το στόμα του λαού φερομένας, ως π.χ. χάριν την λέξιν «νερό» αντί «ύδωρ». «Έκαστος και τας περί του κόσμου θεωρίας του οδηγείται υπό της ανατροφής και της συναναστροφής, και ο λόγιος εκ νεκρών βιβλίων• αλλ’ όμως διά τούτων δεν εξαντλείται η ζωή. Εις τον Φαλλμεράϋερ δεν θα επήρχετο βεβαίως η ιδέα, ότι βλέπει από των Ουραλίων ορέων μέχρι της Τεργέστης και από της Λευκής θαλάσσης, μέχρι του ακρωτηρίου Ματαπά υπερισχύοντος τους Σλάβους, ουδέ θα ενεφανίζετο ούτος ως προφήτης περί της εγγιζούσης ρωσσικής κοσμοκρατορίας, εάν μη εις τούτο παρωρμών αυτόν ο πάτρων του Τολστόϋ και το αίσθημα της εκδικήσεως διά πάθημα του αυτού εν Αθήναις, όπερ κατ’ ανάγκην οφείλομεν να παρασιωπήσωμεν. Ουχ ήττον όμως η ρωσσοφοβία δεν κατέχεται τα μέλη ημών και εάν ποτέ υπήρξε θεωρία τις καταρριφθείσα, αυτή είναι η περί των Σλάβων θεωρία του εξοχωτάτου λογίου Φαλλμεράϋερ. Αληθές εστίν, ότι εν ταις κεφαλαίς ημών βομβούσι παλαιά τοπικά ονόματα ως Tzernitza, Kaminitza, Krivitza, Glogoba, Lutzena, Krapoba, Varsoba, Tzelichoba, (τ.ε. Galliechau) Stlavochoria, κ.λ.π. Αλλ’ όμως εν τοπική όνομα Passava και Sandoua έχομεν και ημείς εν Βαυαρία. «Μαλεβός» καλείται σήμερον η εν Λέσβω αρχαία πόλις Μήθυμνα• διά τάχα τούτο να η συν τω Μιστρά σλαβικόν, όπερ εν τούτοις και ελληνικήν παραγωγήν δικαιολογεί; Μάλιστα και το Λεωνίδι αυτό φαίνεται (κατ’ αυτόν), ότι μετεσχηματίσθη εκ του σλαβικού, και τοι ο Φραντζής μνημονεύει τούτο παρά τοις Τσάκοσι, ων την καταγωγήν και αυτός ο Φαλλμεράϋερ από των Δακόνων, Λακώνων αναγνωρίζει. Ο Βαυαρός θαλασσοπόλος παρά τη Αυλή των Αθηνών βαρώνος S. φόν Ob εννοεί την Τριπολιτσάν (Tripolitza), ως υποκοριστικόν όνομα, σημαίνον «τρεις πολίχνας» (dreistdtel), νυν δε οι Έλληνες θέτουσιν επί του γεωγραφικού χάρτου την τοις πάσιν καταληπτήν λέξιν Τρίπολις. Πάνιτσα (Panitza) είναι φανερώς λέξις ιταλική. Εν τη λέξει «Γαστούνη» (Gastuni) βλέπει ο ημέτερος ακαδημαϊκός έτερον Γαστάϊν (Gastein), αλλά το όνομα τούτο προέρχεται από τον φράγγον ιππότην «Γαστόν» (Gaston), αφ’ ότου ο Βιλλεαρδουίν τω 1204, τας πρότερον διακοσίας σλαβικάς Τσουπανίας μετέβαλεν εις κυριαρχίαν φέουδα. Ομοίως φανταστικώς παρίστησιν ο Κατρεφάζ (Quatrefages) τον πληθυσμόν της Πρωσσίας ως σλαβο- κινεζο-ταρταρικόν συμφύραμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπον, δύναται και ο Lessing, και ο Leibnitz, και ο Schleinitz, και ο Itzeplitz να θεωρηθώσιν αποφασίστως Σλάβοι και όμως οι γερμανοί άποικοι προσέλαβον το όνομα απλώς εκ τόπων πρότερον υπό Σλάβων κατοικηθέντων, εν οι ίδρυσαν τον πύργον αυτών ή απλώς εγκατέστησαν. Περί της Βαυαρίας θα ηδύνατο τις να ειπή το αυτό ως και περί της Ελλάδος• διότι ενταύθα απαντώμεν αμέσως παρά τον Ίσαρ το χωρίον Scharniz, την πόλιν Tolens (=Tolls) τον πύργον Trausnit, παρά τον [Ίον] την πόλιν Gars και την λέξιν Brod (σλαβ. Πύργος) κτλ. Και όμως οι τόποι ούτοι εισί πολλώ μάλλον απόδειξις του ισχυρού γερμανισμού διότι οι [Βαγιουβάροι] υπό την κυριαρχίαν των [Αγαιλουλγένενκαρ] προήλασαν μετά στρατιωτικής δυνάμεως εις την […] κοιλάδα του [Πούστερ] και μέχριν την [Καίρνθιν], σχεδόν εξεγερμάνησαν τα μέρη ταύτα και τους αυτόθι Βάνδους, απήγαγον ως ανδράποδα και μετεχειρίσθησαν αυτούς εις αγγαρείαν και δουλείαν , ένεκα δε τούτου εκ των βουκόλων τούτων ακόμα πολλαί ορειναί βοσκαί ονομάζονται, ως εν Ελλάδι οι Βλάχοι ως ποιμένες έδωκαν αφορμήν εις ονομασίας τόπων. Ο ερχόμενος εις Μόναχον και ακούων περί Trkeugrahen (τουρκικής τάφρου), Trkenstrasse (οδού Τούρκων), και Trkenkaserne (στρατώνι τουρκικού), ούτος δύναται να ελπίζη, ότι θα εύρη ενταύθα τιαροφόρους; Το όνομα συν τω χρόνω επεξέτεινε την σημασίαν αυτού, αρχικώς δε προήλθεν εξ αιχμαλώτων, οίτινες απαχθέντες εκ της μακράν κειμένης Ουγγαρίας και εκ Βελιγραδίου ωφείλον να εκτελέσωσι την εργασίαν προς ανώρυξιν διώρυγος. Αλλ’ αρκετά! Εκ τεσσαράκοντα ονομάτων εν Ελλάδι και εν Πελοποννήσω ίσως εν φέρει ξένον σχηματισμόν. Ημείς οι Βαυαροί έχομεν εκτός τούτου ακόμη μίαν ομοιότητα προς τους Έλληνας, ότι εν αρχή της ενεστώσης εκατονταετηρίδος, προ χάριν του Ναπολέοντος Α’, μας ηρνήθησαν την γερμανικήν καταγωγήν και έδωκαν ημίν ως προγόνους τους κελτικούς Βόγιαρ, ηθέλησαν επομένως να μας κάμωσι γαλλοφράγκους. (Έπεται το τέλος) Σ. Μ. Κατ’ αρχαίας παραδόσεις διάσημος ραψωδός τις γ΄ εκατονταετηρίδος εκ της άνω Σκωτίας, τυφλός την όρασιν ως ο Όμηρος. Τα ποιήματα αυτού ανεκαλύφθησαν το πρώτον κατά τα μέσα της ιη΄ εκατονταετηρίδος από Μάκφερσον. Σ. Π. Γερμανική Ιλιάς, έπος στροφικόν, λαβών την ύλην αυτού εκ των παραδόσεων του λαού και ποιηθέν πιθανώς μεταξύ των ετών 1180-1190. Σ. Μ. Εννοητέον τας επί της ανατολικής πρωσσικής θαλάσσης ακτάς, ιδίως από του Δάντογ μέχρι του Μέρελ, ένθα η παραγωγή του ηλέκτου ασκείται βιομηχανικώς.

Ιστορία, Αρχαία Ελλάδα, περ. 1100-30 π.Χ.
History, Ancient Greece, ca. 1100-30 B.C.


Ελληνική γλώσσα

oai:digital.lib.auth.gr:82940
a8079

Eon [12/08/1887]
Αιών, 2, 3, 12/08/1887 Eon, 2, 3, 12/08/1887
Αιών [12/08/1887]

This record is part of 'Psifiothiki', the Digital Collection Repository of Aristotle University of Thessaloniki's Library and Information Center found at digital.lib.auth.gr. Unless otherwise stated above, the record metadata were created by and belong to Aristotle University of Thessaloniki Library, Greece and are made available to the public under Creative Commons Attribution-Non Commercial-ShareAlike 4.0 International license (creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0). Unless otherwise stated in the record, the content and copyright of files and fulltext documents belong to their respective authors. Out-of-copyright content that was digitized, converted, processed, modified, etc by AUTh Library, is made available to the public under Creative Commons Attribution-Non Commercial-ShareAlike 4.0 International license (creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0). You are kindly requested to make a reference to AUTh Library and also include the Psifiothiki URL of the record containing the resource whenever you make use of this material.



*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των αντίστοιχων Φορέων περιεχομένου.