Προ ημερών εστάλη ημίν πολυσέλιδον φυλλάδιον του κ. Μ. Δήμιτσα, περιέχον τρείς πραγματείας αυτού, ων η μεν πρώτη πραγματεύεται περί του τάφου του Αριστοτέλους, η δε δευτέρα περί του ελληνισμού των αρχαίων Μακεδόνων και η τρίτη περί του φιλελληνισμού των Ρωμαίων. Εις μεν την πρώτην τούτων αφορμήν έδωκε κατά το παρελθόν έτος ο διευθυντής της ενταύθα αμερικανικής αρχαιολογικής σχολής κ. Βάλδσταϊν, όστις εξαπατηθείς επίστευσεν ότι ανεκάλυψεν εν Ερετρία τον τάφον του φιλοσόφου Αριστοτέλους και τούτο επανειλημμένως εδημοσίευσεν εν τω ευρωπαϊκώ και αμερικανικώ τύπω. Ο κ. Δήμιτσας πεπεισμένος εξ ιδίας μελέτης, απ’ αρχής του αναφυέντος ζητήματος εδημοσίευσεν εν τη «Παλιγγενεσία» δύο σύντομα άρθρα προς υπόδειξιν ότι αποβαίνει αδύνατον να ευρεθή ο τάφος του Αριστοτέλους εν Ερετρία. Επειδή δε ο κ. Βάλδσταϊν εξηκολούθει πιστεύων και διαβεβαιών τον κόσμον ότι εύρε τον τάφον του περιωνύμου φιλοσόφου, ο κ. Δήμιτσας μετά πολλής εμβριθείας και δεύτερον επραγματεύθη το ζήτημα και εξετάσας αυτό υπό πάσας τας επόψεις ήτοι υπό γεωγραφικήν, ιστορικήν, αρχαιολογικήν και γραμματολογικήν αποδείκνυσιν ότι ο Αριστοτέλης ετάφη εν τη μητρίδι του Χαλκίδι, εν τω παρά τω ξενώνι κήπω αυτού, ως ο διδάσκαλος αυτού Πλάτων και ο μαθητής Θεόφραστος ετάφησαν εν τοις εν Αθήναις κήποις αυτών κατά το παρά τοις φιλοσόφοις επικρατούν έθος. Προς απόδειξιν δε τούτου παρατίθησι δύο περικοπάς εκ των διαθηκών του Αριστοτέλους και του Θεοφράστου, ων ο μεν πρώτος λέγει «Όπου δ’ αν ποιώνται την ταφήν , ενταύθα και τα Πυθιάδος οστά ανελθόντας θείναι, ώσπερ αυτή προσέταξον». Ο δε Θεόφραστος ωρισμένως λέγει τάδε «Θάψαι δε και ημάς όπου αν δοκή μάλιστα αρμόττον είναι του κήπου». Εντεύθεν δε, ορθώς εικάζων ο κ. Δήμιτσας, παρατηρεί ότι Διογένης ο Λαέρτιος παρέδραμε την λέξιν κήπου εν τη περικοπή του Αριστοτέλους «Όπου δ’ αν – του κήπου – ποιώνται την ταφήν• διότι αν περί άλλου μέρους, τόπου ή πόλεως, προύκειτο, τούτο ρητώς ήθελεν ορίσει ο φιλόσοφος• περί δε Ερετρίας ουδείς λόγος δύναται να γίνη, καθ΄όσον ο Αριστοτέλης καθ’ όλον τον βίον του εις ουδεμίαν επαφήν και σχέσιν ήλθέ ποτε προς την Ερέτριαν, ως σαφώς αποδείκνυσιν ο κ. Δήμιτσας. Η επιστημονική αύτη πραγματεία του κ. Δήμιτσα, δημοσιευθείσα εν τω περιοδικώ του εν Αμστελοδάμω φιλελληνικού συλλόγου, τιμά την νηπιάζουσαν έτι φιλολογίαν ημών, καθ’ όσον ουδείς των ημετέρων λογίων, δημιουργηθέντος του ζητήματος τούτου, επεχείρησε να ανασκευάση την πλάνην του σοφού αρχαιολόγου κ. Βάλδσταϊν. Οι αρχαίοι Μακεδόνες. Εις δε την δευτέραν πραγματείαν παρέσχεν αφορμήν ή απερισκεψία, κουφόνοια και αφιλοπατρία του εν Αλεξανδρεία Έλληνος και Μακεδόνος ιατρού κ. Β. Αποστολίδου, όστις Φελλμεραϊέρειον ζηλώσας δόξαν, επειράθη εν τη ομιλία, ην Γαλλιστί απήγγειλεν ενώπιον ξένων εν τω «Αθηναίω» της Αλεξανδρείας και κατά κακήν μοίραν εδημοσίευσεν εν τω περιοδικώ αυτού, να υποστηρίξη ως Βούλγαρός τις και Σλαύος, ότι ούτε η Μακεδονία ην χώρα ελληνική, ούτε οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες και ότι ο Αλέξανδρος, ούδε ένα Έλληνα εύρε να κατατάξη εν τω στρατώ «il ne trouva plus un Grec dans ses tats pour l’ enrler dans ses regiments», αλλά κατωκείτο η χώρα υπό 150! Βαρβάρων εθνών! Την κακοδοξίαν, καινοδοξίαν, αφιλοπατρίαν και ιστορικήν αμάθειαν του Ασκληπιάδου μετά δριμύτητος και πικρίας εξελέγχων ο κ. Δήμιτσας, ελεεινολογεί τον άνθρωπον ότι εν μέσω τοσούτων πολεμίων του ελληνισμού ύψωσε και αυτός την σημαίαν του αρνησιπάτριδος και μισέλληνος εναντίον των διδαγμάτων της γεωγραφίας, της μυθολογίας, της ιστορίας της αρχαιολογίας και της γλωσσολογίας, αίτινες στεντορείως διακηρύττουσιν ότι η Μακεδονία αείποτε χώρα ελληνική υπήρξε πρεσβυτάτη θυγάτηρ της μητρός Ελλάδος. Ο φιλελληνισμός των Ρωμαίων Σπουδαιοτάτη δ’ εστίν και η Τρίτη πραγματεία του κ. Δήμιτσα, εν η διά μακρών περιγράφεται η πορεία, η δύναμις, η επικράτησις και ο θρίαμβος του ελληνισμού παρά τοις αρχαίοις Ρωμαίοις, και εκ της οποίας ο μετά προσοχής αναγινώσκων αυτήν μανθάνει πολλά τέως άγνωστα αυτώ καθ’ όσον περί του σπουδαιοτάτου τούτου θέματος ουδέν ειδικόν έργον εδημοσιεύθη μέχρι τούδε παρ’ ημίν. Διό συγχαίρομεν τω κ. Δήμιτσα διά τε την εκλογήν του θέματος και διά την μετά της δεούσης εμβριθείας διαπραγμάτευσιν αυτού και ευχόμεθα όπως και δι’ άλλων παραπλησίων έργων τιμήση την υμετέραν φιλολογίαν.
