Ο κλασικός ξύλινος ήρωας, ο Πινόκιο, είναι γνωστός για τη μύτη του που βλασταίνει και αυξομειώνεται ανεξέλεγκτα και χωρίς την έγκρισή του κατόχου του - κάθε φορά που είτε ετοιμάζει μια σκανταλιά είτε λέει ψέματα. Παρά τις διάφορες ερμηνευτικές προσεγγίσεις και συμβολισμούς που μπορεί να προσλάβει μια ασύστολη μαρτυριάρα μύτη, αρκετά προκλητικό είναι και το θέμα της σχέσης του Πινόκιο με το φαγητό, ή μάλλον της έλλειψής του, και του διαρκούς αγώνα του για την αναζήτησή του. Θα μπορούσε ίσως το αριστούργημα του Κάρλο Κολόντι, Οι Περιπέτειες του Πινόκιο, να ερμηνευτεί βάσει της πείνας του Πινόκιο. Διότι ο Πινόκιο πεινάει, πεινάει συνέχεια, υποφέρει από αυτήν την «τρομερή αρρώστια που ονομάζεται πείνα». «Κοντεύει να πεθάνει από την πείνα». Έχει μια πείνα που δεν λέει να ησυχάσει και είναι αυτή που τον ρίχνει σε κακοτυχίες και σε εφιαλτικές συναντήσεις με το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Είναι μια πείνα που διαγράφεται με υπερβολές, που ξεφεύγει από τις ρεαλιστικές διαστάσεις της. Γίνεται κωμική και τραγική, όταν το ξύλινου αγόρι αναμετριέται μαζί της, μέσα από καρναβαλικά χιουμοριστικές ανατροπές και ματαιώσεις. Στις Περιπέτειες του Πινόκιο συνυπάρχουν γκροτέσκος ρεαλισμός και λεπτή ειρωνεία, εξ ορισμού αντιθετικές μορφές έκφρασης και τεχνικές πρόκλησης χιουμοριστικών γεγονότων. Αυτός ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που προτείνεται μια εκ νέου ανάγνωσή του βιβλίου, εστιάζοντας στα ακραία γαστρονομικά και παράδοξα διατροφικά μυθοπλαστικά γεγονότα που συνδέουν μια πτυχή της ξύλινης υπόστασης του Πινόκιο με ένα κατεξοχήν ανθρώπινο ένστικτο: την πείνα.
(EL)
The classic wooden hero, Pinocchio, is known for his nose, which grows and shrinks beyond his will and control every time he does something naughty or tells a lie. Despite the various interpretative approaches attributed to a bold telltale nose, a quite provocative subject is Pinocchio’s relationship with food, or rather, with the lack of food and the perpetual quest for it. The masterpiece of Carlo Collodi, The Adventures of Pinocchio, could indeed have been interpreted based on Pinocchio’s hunger. This is because Pinocchio is hungry, constantly hungry and suffers from this “dreadful illness called hunger”. “He is dying of hunger”. It is the hero’s voracious hunger that pushes him to misfortunes and other nightmarish encounters with the cruel face of life. It is a hunger beyond realism, depicted with hyperboles; each time the wooden boy confronts it, this hunger becomes comic and tragic through carnivalistically humorous twists and intrigues. In The Adventures of Pinocchio, the grotesque realism coexists with subtle irony, two inherently contradictory forms of expression and techniques of producing humor. This is the main reason for suggesting a new reading of the book, focusing on the gastronomically extreme curiosities and paradoxical mythical facts about nutrition, connecting the aspect of Pinocchio’s wooden existence with a principally human instinct: hunger.
(EN)
