Η διπλωματική εργασία επικεντρώνεται στο έργο του John McDowell, και συγκεκριμένα το magnum opus του Ο Νους και ο Κόσμος. Το βασικό ερευνητικό ερώτημα αφορά τη δυνατότητα και τις συγκεκριμένες αρθρώσεις μιας μέσης οδού μεταξύ του καρτεσιανού δυισμού νου και κόσμου και μιας λιγότερο ή περισσότερο «ωμής» φυσιοκρατίας, η οποία αποτελεί την κυρίαρχη φιλοσοφική θεώρηση στην σύγχρονη αναλυτική φιλοσοφία. Ειδικότερα, επιχείρησα να εξετάσω τη δυνατότητα του τρίτου αυτού δρόμου μέσα από την πρόσληψη και την ερμηνεία από τον McDowell του έργου των Kant και Hegel, δεδομένου ότι οι δύο τελευταίοι φιλόσοφοι εκφράζουν φιλοσοφικές θέσεις που σκοπό έχουν να διατηρήσουν τόσο ένα στοιχείο απεύθυνσης στο πως είναι ο κόσμος, τα πράγματα όσο και την εγγενή ορθολογικότητα του «χώρου των λόγων», για να χρησιμοποιήσουμε τη σελλαρσιανή ιδιόλεκτο. Το ουσιώδες στοιχείο στη θεώρηση του McDowell, εντούτοις, κατά την αντίληψη που υιοθετείται στην παρούσα εργασία, είναι ένας βιττγκενσταινικής προέλευσης ησυχασμός, ο οποίος αποτελεί μια εν δυνάμει πηγή έντασης με τις συστηματικού χαρακτήρα, a priori θέσεις των Γερμανών Ιδεαλιστών όσον αφορά την επίλυση του προβλήματος της σχέσης νου και κόσμου. Ο ησυχασμός του McDowell συνεπάγεται μια ανθρωπολογική φυσιοκρατία της Δεύτερης Φύσης, η οποία υπονομεύει τη διακηρυγμένη σύμπτωση ιδεαλισμού και ρεαλισμού του κοινού νου. Καταληκτικά, ισχυρίζομαι ότι η προσέγγιση του McDowell υπόκειται σε μια
| 3
«διαλεκτική» αντίθεση η οποία μπορεί να εκφραστεί ως ακολούθως: αν ο φιλόσοφος επιθυμεί να διατηρήσει τη σύμπτωση ιδεαλισμού και ρεαλισμού θα όφειλε πιθανότατα να επαναθεωρήσει τη θεώρηση περί υποκειμένου και να την «εμπλουτισμένη» φυσιοκρατία του, εναλλακτικά, θα μπορούσε να διατηρήσει τη θεώρηση του υποκειμένου ως ενσώματο, αλλά να χάσει τη σύμπτωση. Ως αποτέλεσμα, θεωρώ πως η πρόσληψη από τον McDowell της εγελιανής κριτικής στον Kant είναι ελλιπής, καθώς δεν επιτυγχάνει να αναγνωρίσει το μετα-κριτικό και οντολογικό πυρήνα που ουσιωδώς περιέχει.
(EL)
My master thesis focuses on the work of John McDowell and especially on his magnum opus Mind and World. The central research question regards the possibility and the specific tenets of a middle ground between a Cartesian dualism of mind and world and a more or less «bald» naturalism, which comprises the default philosophical starting point of most analytic philosophers. Specifically, I tried to examine the tenability of this strategy through McDowell’s interpretation of the relation between Kant and Hegel, since both philosophers formulate philosophical positions, which are meant to retain both an element of answerability to the world as well as the rationality of our space of reasons, to use the sellarsian jargon. The crucial element, though, in McDowell’s account is a wittgensteinian quietism, which is a potential source of conflict with the systematic, transcendental approaches of the German Idealists. McDowell’s quietism implies an anthropological naturalism of Second Nature, which compromises the coincidence of idealism and realism of common sense in his picture. Consequently, I argue that McDowell’s approach is subject to a «dialectical» contradiction and if he wants to preserve the coincidence of idealism with realism he should abandon his conception of the subject and his ‘liberal’ naturalism or retain the conception of embodied subject, but lose the coincidence. As a result, I claim that McDowell’s reading of Hegel’s critique to Kant is deflated and misses the specific meta-critical and (revised) ontological element it essentially contains.
(EN)
