Η αξιολόγηση της Μονο-όρασης στην απόσταση του ενός μέτρου με Απλούς Οπτικού
Χρόνου Αντίδρασης .
Μεθοδολογία:
Στην παρούσα μελέτη συμμετείχαν συνολικά 11 υγιείς νεαροί ενήλικες (μέση ηλικία: 30±6
έτη και μέση οπτική οξύτητα: -0,23±0,07 logMAR) χωρίς προηγούμενο σοβαρό
οφθαλμοπαθολογικό ιστορικό ή προηγούμενη διαθλαστική επέμβαση και απουσία
αμβλυωπίας ή ανισομετρωπίας.
Για την προσομοίωση της Μονο-όρασης χρησιμοποιήθηκε διοπτρική θόλωση από +0.50 D
έως +3.00 D με βήμα 0.50 D) η οποία τοποθετήθηκε στον κυρίαρχο ή στον μη κυρίαρχο
οφθαλμό επιπλέον της βέλτιστης διόρθωσης. Οι μετρήσεις επαναλήφθηκαν σε διόφθαλμη
θόλωση. Για την καταγραφή των οπτικών χρόνων αντίδρασης χρησιμοποιήθηκε ένα
ημιτονοειδές grating με 10% αντίθεση, 4 c/deg χωρική συχνότητα και οριζόντιο
προσανατολισμό. Όλες οι μετρήσεις έγιναν στο 1 μέτρο.
Οι χρόνοι αντίδρασης μετρήθηκαν 1) για ένα ερέθισμα που εμφανιζόταν στο κέντρο του
οπτικού πεδίου (ωχρική όραση), 2) με κορικά διαφράγματα (3mm και 6 mm) με κυκλοπληγία
και, 3) στην περιφέρεια του οπτικού πεδίου. Επίσης αξιολογήθηκε η οπτική οξύτητα με
πίνακα κοντινής οπτικής οξύτητας ETDRS.
Αποτελέσματα:
Από τα αποτελέσματα προκύπτει ότι η αύξηση της διοπτρικής θόλωσης είτε διόφθαλμα είτε
στις συνθήκες Μονο-όρασης, οδηγεί σε όλες τις περιπτώσεις σε αύξηση των οπτικών χρόνων
αντίδρασης και σε επιδείνωση της Οπτικής οξύτητας με το φαινόμενο να είναι πιο έντονο στη
συνθήκη της Διόφθαλμης Θόλωσης. Σε καμία δοκιμασία δεν προέκυψαν στατιστικά
σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο συνθηκών Μονο-όρασης. Στατιστικά σημαντικές
διαφορές προέκυψαν μεταξύ των συνθηκών Μονο-όρασης με τη Διόφθαλμη όραση (όταν η
θόλωση ήταν ≥1.0D). Στον έλεγχο της οπτικής απόδοσης με τη χρήση κορικών
διαφραγμάτων, προέκυψε ότι στα 6mm κορικού διαφράγματος η θόλωση οδηγούσε πάντα σε
ταχύτερους χρόνους αντίδρασης. Στη περιφερική όραση, στατιστικά σημαντικές διαφορές
[4]
προέκυψαν μεταξύ των δύο συνθηκών Μονο-όρασης και της βέλτιστης διόφθαλμης όρασης
με το φαινόμενο να μην είναι σημαντικό για τις 10 deg.
Μέσω των δευτεροβάθμιων εξισώσεων που προέκυψαν για τις δύο συνθήκες Μονο-όρασης
και στη συνθήκη διόφθαλμης θόλωσης υπολογίστηκαν οι αντίστοιχες τιμές της διόφθαλμης
διοπτρικής θόλωσης (για θόλωση +1.00, +2.00, +3.00D) όπου αντιστοιχούν οι τιμές της
Μονο-όρασης για τους Οπτικούς Χρόνους Αντίδρασης και την Οπτική Οξύτητα. Τέλος, τα
αποτελέσματα των Χρόνων Αντίδρασης/ Effective Contrast συνδυάστηκαν με την Οπτική
Οξύτητα. Οι μεταβολές στην οπτική οξύτητα οδηγούν σε πιο απότομες μεταβολές στους
χρόνους αντίδρασης/ effective contrast στη Μονο-όραση απ’ ό,τι στη διόφθαλμη θόλωση.
Συμπεράσματα:
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η αύξηση της θόλωσης οδηγεί σε επιβράδυνση των χρόνων
και σε μικρή μείωση της Οπτικής οξύτητας χωρίς να προκύπτει στατιστικά σημαντική μεταξύ
των δύο συνθηκών Μονο-όρασης. Οι ταχύτερες αποκρίσεις των χρόνων αντίδρασης στα 6mm
σε σχέση με τα 3mm διαφράγματος ίσως υποδεικνύουν ότι η φωτεινότητα αποτελεί πιο
σημαντικός παράγοντας στη Μονο-όραση από το βάθος πεδίου. Τέλος, η Μονο-όραση
φαίνεται να επηρεάζει περισσότερο την ωχρική όραση απ’ ό, τι τη περιφερική.
(EL)
The evaluation of intermediate visual performance in Monovision using Simple Reaction
Times.
Methodology:
In the present study, the participants were 11 healthy adults (mean age: 29±6 years and mean
visual acuity: -0,23±0,07 logMAR) without any ophthalmopathological disorders or refractive
surgery background and without amblyopia or anisometropia.
To simulate Monovision, positive dioptric defocus was sed (from +0.50 D to +3.00 D, in 0.50
D steps), which was inserted in the dominant or the non– dominant eye, in addition to
refraction for best corrected vision. Additionally, recordings were repeated under binocular
viewing conditions. The stimulus used for reaction times recordings was a sinusoidal grating
[5]
with contrast 10%, spatial frequency of 4 c/deg and horizontal orientation. All recordings
were performed at 1m distance.
Reaction times were recorded for 1) a stimulus which was presented at the center of the visual
field (foveal vision), 2) by using pupil apertures (3 and 6mm) under cycloplegia, for the
stimulus’ presented in the periphery (up to 10deg). 3), and lastly. Visual acuity was also
measured with ETDRS charts.
Results:
Defocus, whether monocular or binocular, leads in all cases to an increase in the reaction
times although is more pronounced for the Binocular Defocus. No statistical significant
differences were found between the two Monovision conditions. Statistical differences
occurred between the two Monovision conditions and the Binocular Defocus (for defocus
levels ≥1.0D). Also, performance with Monovision was better with the 6mm compare to
3mm. In the case of eccentricity, statistical significant differences were found between
monovision conditions and binocular viewing with the effect being non- significant for 10deg
eccentricities.
Through quadratic equations obtained from Monovision and Binocular defocus conditions, it
was calculated the value of the binocular dioptric defocus where the values of Monovision
(reaction times, visual acuity) were corresponding (for defocus +1.00, +2.00, +3.00 D).
Lastly, the results from Reaction times/ Effective Contrast were combined with Visual
Acuity. Small changes in Visual Acuity lead to more abrupt changes in reaction times under
Monovision compare to Binocular defocus.
Conclusions:
The results demonstrate that an increase in the amount of monovision (ie the addition) leads
to an increase in reaction times, which is less pronounced compared to Binocular Defocus.
The faster reaction times for 6mm aperture may show that the luminance is a more important
factor for monovision compare to Depth of Focus (resulting from small apertures). Lastly,
Monovision seems to affect more the foveal vision than the periphery vision.
(EN)
