Η εξαντλητική άσκηση και ειδικότερα η άσκηση υπεραντοχής σχετίζεται με αύξηση της παραγωγής ελευθέρων ριζών, η οποία μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των αθλητών. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση της επίδρασης της παρατεταμένης άσκησης χαμηλής έντασης στη δημιουργία ελεύθερων ριζών καθώς και η μελέτη της αντιοξειδωτικής ικανότητας των αθλητών που συμμετείχαν στον υπερμαραθώνιο αγώνα «Σπάρταθλον 2003» (Αθήνα – Σπάρτη 246χλμ). Μελετήθηκαν 18 δρομείς ηλικίας 42,8±1,4ετών και τερμάτισαν τον υπερμαραθώνιο αγώνα μέσα σε 32,4±0,8 ώρες. Από τους δρομείς αυτούς συλλέχθηκαν δείγματα αίματος 24 ώρες πριν τον αγώνα, 10 λεπτά μετά τον τερματισμό και 48 ώρες μετά το τέλος του αγώνα. Το οξειδωτικό στρες εκτιμήθηκε μέσω του προσδιορισμού των υπεροξειδίων και η αντιοξειδωτική ικανότητα προσδιορίστηκε με βάση την αντίδραση των αντιοξειδωτικών του δείγματος με ένα συγκεκριμένο ποσό υπεροξειδίου του υδρογόνου (Η2Ο2) που παρέχεται εξωγενώς. Τα επίπεδα Η2Ο2 παρουσίασαν μια τάση μείωσης μετά το τέλος του αγώνα σε σχέση με τα επίπεδα πριν τον αγώνα (69,9±17,3μmol/l και 127,4±18,0μmol/l, αντίστοιχα), η οποία ωστόσο δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Αντίθετα το οξειδωτικό στρες φάνηκε να αυξάνει σημαντικά 48 ώρες μετά τον αγώνα (249,9±25,6μmol/l, p<0,01) σε σχέση με τα επίπεδα πριν τον αγώνα. Η αντιοξειδωτική ικανότητα στο τέλος του αγώνα αυξήθηκε από 289,6±9,0μmol/l σε 358,7±11,0μmol/l η οποία παρέμεινε στα ίδια επίπεδα και 48 ώρες μετά τη λήξη του αγώνα (350,6±7,6μmol/l), (p<0,01). Τα δεδομένα αυτής της μελέτης δείχνουν ότι οι αθλητές υπεραντοχής έχουν την ικανότητα να αυξάνουν την αντιοξειδωτική τους λειτουργία, αντιμετωπίζοντας ικανοποιητικά το οξειδωτικό στρες κατά τη διάρκεια της άσκησης, ακόμα και αν αυτή είναι ιδιαίτερα παρατεταμένη. Ωστόσο, όταν μια τέτοιου τύπου άσκηση τερματίζεται το οξειδωτικό στρες αυξάνει σημαντικά, ακόμα και αν η αντιοξειδωτική ικανότητα παραμένει σε υψηλά επίπεδα.
.jpg){kind=logo}
