Εισαγωγή: Πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι η παχυσαρκία και η ινσουλινοαντίσταση στα παιδιά μπορεί να συσχετίζονται με την ανεπάρκεια βιταμίνης D.Σκοπός: Κύριος σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση της σχέσης μεταξύ των τριών αυτών παραγόντων σε μαθητές δημοτικού.Υλικό: Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια συγχρονική επιδημιολογική μελέτη, που διεξάχθηκε σε 2.277 παιδιά ηλικίας 9-13 ετών της μελέτης Healthy Growth. Μέθοδος: Στα παιδιά μετρήθηκαν το βάρος και το ύψος, η γλυκόζη πλάσματος και η ινσουλίνη ορού νηστείας, καθώς και η 25-OH βιταμίνη D ορού. Η ινσουλινοαντίσταση ορίστηκε ως HOMA-IR>3,16. Η ανεπάρκεια βιταμίνης D ορίστηκε ως 25-OH βιταμίνη D ορού <50 nmol/L. Αποτελέσματα: Στο συνολικό δείγμα ο επιπολασμός της παχυσαρκίας ήταν 11,3%, της ινσουλινοαντίστασης 29,0% και της ανεπάρκειας βιταμίνης D 70,5%. Τα παχύσαρκα παιδιά είχαν στατιστικά σημαντικά υψηλότερο ποσοστό ανεπάρκειας βιταμίνης D, σε σχέση με τα παιδιά φυσιολογικού βάρους (77,9% έναντι 68,6%, p=0,009). Επιπλέον, τα παιδιά με ινσουλινοαντίσταση είχαν στατιστικά σημαντικά υψηλότερο ποσοστό ανεπάρκειας βιταμίνης D, σε σχέση με τα παιδιά με φυσιολογική απόκριση στην ινσουλίνη (75,8% έναντι 68,3%, p<0,001). Μετά τη διόρθωση για πιθανούς συγχυτικούς παράγοντες, βρέθηκε ότι τα παιδιά που ήταν παχύσαρκα και παράλληλα είχαν ινσουλινοαντίσταση είχαν επίσης 82% υψηλότερη πιθανότητα για ανεπάρκεια βιταμίνης D, σε σχέση με τα παιδιά που δεν ήταν παχύσαρκα και είχαν φυσιολογική απόκριση στην ινσουλίνη (OR=1,82, p=0,022). Συμπεράσματα: Η συνύπαρξη της παχυσαρκίας και της ινσουλινοαντίστασης βρέθηκε να διπλασιάζει περίπου την πιθανότητα για ανεπάρκεια βιταμίνης D στα παιδιά. Εντούτοις, απαιτούνται περαιτέρω κλινικές μελέτες, προκειμένου να εξακριβωθεί η ακριβής σχέση αιτίας-αιτιατού μεταξύ των καταστάσεων αυτών.
.jpg){kind=logo}
