Εισαγωγή: Ένα έντονο μεταγευματικό υπεργλυκαιμικό φορτίο είναι γνωστό ότι συνοδεύεται από φλεγμονή, οξειδωτικό στρες και ενεργοποίηση των μηχανισμών θρόμβωσης. Οι συνθήκες αυτές αποτελούν προδιαθεσικό παράγοντα αθηροσκλήρωσης. Επιπλέον, τα αιμοπετάλια, τα οποία φαίνεται να είναι ενεργοποιημένα υπό αυτές τις συνθήκες, είναι δυνατόν να αλληλεπιδρούν με το αγγειακό ενδοθήλιο και τα λευκοκύτταρα και να αποτελούν τον ενδιάμεσο σύνδεσμο μεταξύ της φλεγμονής, της θρόμβωσης και της αθηρογένεσης. Δεδομένου ότι ο σύγχρονος Δυτικός τρόπος διατροφής χαρακτηρίζεται από έντονα μεταγευματικά υπεργλυκαιμικά επεισόδια, οι παραπάνω μηχανισμοί θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε καθημερινή βάση στην ανάπτυξη αθηροσκλήρωσης.Σκοπός: Η παρούσα εργασία έχει ως ευρύτερο αντικείμενο την διερεύνηση της επίδρασης διαφορετικών φορτίσεων γλυκόζης σε δείκτες φλεγμονής όπως η IL-6, ο συνολικός αριθμός και η σχετική αναλογία των λευκοκυττάρων καθώς και το ουρικό οξύ. Απώτερος σκοπός είναι να εκτιμηθεί κατά πόσο οξεία υπεργλυκαιμικά επεισοδία μπορούν να επηρεάσουν τη προφλεγμονώδη απόκριση του οργανισμού και μέσω αυτής τις μεταβολές τις δραστικότητας των αιμοπεταλίων.Μεθοδολογία: Επιλέχθησαν 6 φαινομενικά υγιείς εθελοντές, άνδρες ή γυναίκες 20-40 ετών, με φυσιολογικό ΔΜΣ, φυσιολογική αρτηριακή πίεση, επίπεδα γλυκόζης και λιπιδίων νηστείας /dl, χωρίς ιστορικό καρδιαγγειακής νόσου, μη καπνιστές, με ελάχιστη ή καθόλου φυσική δραστηριότητα. Με τυχαία σειρά, ο κάθε εθελοντής μετά από 12ωρη νηστεία προσήλθε στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο 3 φορές όπου κατανάλωσε διαλύματα γλυκόζης (75g, 100g και 150g γλυκόζης σε 200ml νερό). Πραγματοποιήθηκε αιμοληψία πριν από τη παρέμβαση, στη συνέχεια κατανάλωσαν το έτοιμο διάλυμα γλυκόζης μέσα σε διάστημα 10min και ακολούθησαν αιμοληψίες στα 15, 30, 60, 90, 120, 180 και 240 λεπτά μετά από την έναρξη της πρόσληψης του διαλύματος. Η μέτρηση των βιοχημικών δεικτών έγινε με εμπορικά διαθέσιμα κιτ και η γενική αίματος με αιματολογικό αναλυτή.Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε σημαντική μεταβολή στα επίπεδα του ουρικού οξέως ως προς το χρόνο στη παρέμβαση των 100g γλυκόζης (p=0,043). Συγκεκριμένα, σημειώθηκε αύξηση σε μικρούς χρόνους (έως 60 min) και μείωση 2h μετά τη φόρτιση σε σχέση με το χρόνο 0. Επίσης, παρατηρήθηκε σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ των παρεμβάσεων των 100g και των 150g γλυκόζης (p=0,016) και συγκεκριμένα τη χρονική στιγμή 60min (p=0,039), όπου η αυξήση του ουρικού οξέος ήταν σημαντικά μεγαλύτερη στη φόρτιση των 100g. Τέλος, όσον αφορά την hsIL-6 παρατηρήθηκε αύξηση ως προς το χρόνο σε όλες τις παρέμβασεις (p=0,000).Συμπέρασματα: Η ένταση του φαινομένου της υπεργλυκαιμίας δεν αυξάνεται αναλογικά με τη φόρτιση γλυκόζης. Όταν πρόκειται για «φυσιολογικό» πληθυσμό οι επιπτώσεις της υπεγλυκαιμίας αλλά και η ίδια η κατάσταση της υπεργλυκαιμίας είναι παροδικά φαίνομενα αφού ανταποκρίνονται άμεσα οι μηχανισμοί μεταβολικής ομοιόστασης και καταστέλλουν το φαινόμενο. Επίσης, τα επίπεδα της hsIL-6 αυξάνονται σημαντικά κάτω από έντονες συνθήκες φόρτισης γλυκόζης ακόμα και σε φυσιολογικούς εθελοντές γεγονός που υποδεικνύει την ενεργοποίηση μηχανισμών υποκλινικής φλεγμονής κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τέλος, η αύξηση της hsIL-6 σχετίζεται θετικά με τα επίπεδα υπεργλυκαιμίας και όχι με τα επίπεδα υπερινσουλιναιμίας.
.jpg){kind=logo}
