Οι πρώτοι χοίροι εξημερώθηκαν κατά την 7η χιλιετία π.Χ., γεγονός που συμπίπτει με την εγκατάλειψη της νομαδικής ζωής και τη μόνιμη εγκατάσταση του ανθρώπου σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη. Από τότε ο χοίρος πέρασε από πολλά στάδια ανάπτυξης και εξέλιξης, συμβάλλοντας στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Η συστηματική εκτροφή των χοίρων ξεκίνησε από την Ασία. Αρχικά δημιουργήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο δύο μεγάλα χοιροτροφικά κέντρα, το πρώτο στην Κίνα και τη νοτιοανατολική Ασία, και το δεύτερο στη Βαλτική. Από εκεί η εκτροφή του χοίρου επεκτάθηκε νότια, προς τις βόρειες βαλκανικές χώρες, και δυτικά μέχρι την Ολλανδία και την Αγγλία και στη συνέχεια από τις χώρες αυτές επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη (Κατσαούνης και Σπαής, 1992). Κατά τη δεκαετία του 1950, και λόγω των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν, διαφοροποιήθηκαν οι ανάγκες της αγοράς, γεγονός που άλλαξε σημαντικά την εικόνα της χοιροτροφίας. Οι ανάγκες σε κρέας έγιναν μεγαλύτερες λόγω της ανόδου του βιοτικού επιπέδου πολλών κρατών, αφού το κρέας των πτηνών και των μηρυκαστικών δεν μπορούσε να τις καλύψει. Έτσι σιγά σιγά η χοιροτροφία από τις παραδοσιακές μορφές εκτροφής μεταπήδησε στη βιομηχανική παραγωγή. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει χοιροτροφική παράδοση. Η ελληνική χοιροτροφία άρχισε να αναπτύσσεται κατά τις δεκαετίες 1960-1970. Αυτή η ανάπτυξη οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από ένα καταναλωτικό κοινό οικονομικά και βιοτικά περισσότερο αναπτυγμένο, σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η χοιροτροφία μεταπήδησε στη βιομηχανική παραγωγή χοιρινού κρέατος. Τη δεκαετία αυτή δημιουργήθηκαν μεγάλες επιχειρηματικές και συστηματικές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις. Ωστόσο, παρά τη μεγάλη πρόοδο που συντελέστηκε, η ελληνική χοιροτροφία συγκριτικά με το επίπεδο άλλων κρατών της Ε.Ε., υστερεί ακόμη σημαντικά (Θεοδωροπούλου κ.ά, 2000). Οι κυριότεροι λόγοι της κατάστασης αυτής είναι η μη ορθολογική χρησιμοποίηση της τεχνολογίας παραγωγής ( χαμηλές αποδόσεις ζώων σε κρέας αλλά και μικρός αριθμός χοιριδίων ανά τοκετό), το υψηλό κόστος παραγωγής, σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής αγοράς (η μη σωστή οργάνωση της εμπορίας του χοιρείου κρέατος και η αδυναμία πιστοποίησής του). Η ελληνική χοιροτροφία σήμερα αποτελεί έναν από τους δυναμικότερους κλάδους της ελληνικής κτηνοτροφίας, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αυτό διαφαίνεται από το υψηλό επενδεδυμένο κεφάλαιο, την αύξηση δημιουργίας νέων μονάδων και τη συνολική παραγωγή κρέατος. Η χοιροτροφία της Ελλάδος, συγκρινόμενη με εκείνη άλλων κρατών της Ε.Ε., υστερεί σε στρατηγικές εγκαταστάσεις, στο μηχανολογικό εξοπλισμό, στο γενετικό υλικό, στις αποδόσεις ζώων κλπ. Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι το υψηλότερο κόστος παραγωγής σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Ωστόσο στην Ελλάδα δεν έχει προκύψει ποτέ κάποιο διατροφικό σκάνδαλο (Αγρότυπος Α.Ε., 2003). Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι η μελέτη της οργάνωσης και διαχείρισης των χοιροτροφικών εκμεταλλεύσεων στην περιφέρεια Θεσσαλίας, καθώς και η διερεύνηση των προοπτικών ανάπτυξης του κλάδου της χοιροτροφίας. Η εργασία διακρίνεται σε δύο κύριες ενότητες, τη θεωρητική και την εμπειρική. Στο μεν θεωρητικό μέρος αναφέρονται οι μεταβλητές που σχετίζονται με τον τομέα της χοιροτροφίας, όπως τα συστήματα διατροφής, οι εκτρεφόμενες φυλές, ενώ δίδεται έμφαση και στην υφιστάμενη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Στο δε εμπειρικό μέρος παρουσιάζεται η έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της Θεσσαλίας, καθώς και σχολιασμός των αποτελεσμάτων αυτής. Τέλος, στο όγδοο κεφάλαιο παρατίθενται κάποια γενικά συμπεράσματα-προτάσεις που στόχο έχουν τη βελτίωση της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στο χοιροτροφικό τομέα.
.jpg){kind=logo}
