Ο σημαντικότερος σεισμός στο δυτικό άκρο του ρήγματος της Β. Ανατόλιας είναι αυτός της 9ης Αυγούστου 1912, Mw 7.4. Για τη μελέτη των χαρακτηριστικών της πηγής, και ειδικότερα του μήκους του ρήγματος που τον προκάλεσε καθώς και του σημείου έναρξης και διάδοσης της διάρρηξης, γίνεται στοχαστική προσομοίωση τωνεδαφικών κινήσεων. Στους κόμβους ενός πλέγματος που καλύπτει την ευρύτερη περιοχή υπολογίζεται η μέγιστη εδαφική επιτάχυνση από δυο σενάρια: κατά το πρώτο σενάριο το μήκος του ρήγματος είναι μόνο 50 km, όπως η επιφανειακή εμφάνιση στην ξηρά. Οι τιμές της επιτάχυνσης, διορθωμένες και για τις εδαφικές συνθήκες, αποτυπώνουν τις περιοχές στην ξηρά με τις μέγιστες μετρήσεις ολίσθησης, αλλά η συνολική επιφάνεια μέγιστης παραμόρφωσης είναι μικρότερη από την παρατηρηθείσα. Καλύτερη αποτύπωση γίνεται για ένα ρήγμα μήκους 1200 km, το οποίο πέρα από την ξηρά εκτείνεται τόσο στη θάλασσα του Μαρμαρά στα ανατολικά, όσο και στον Κόλπο του Σάρου στα δυτικά. Οι μέγιστες εδαφικές επιταχύνσεις αποτυπώνουν τουλάχιστον δυο περιοχές με ισχυρές εδαφικές κινήσεις, το οποίο μπορεί να εκληφθεί και ως ένδειξη πολλαπλών πηγών κατά τη διάρρηξη. Για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των στοχαστικών προσομοιώσεων συνεκτιμήθηκαν και οι μετρήσεις της επιφανειακής ολίσθησης κατά μήκος του ρήγματος.
(EL)
We study the source characteristics of the 9 August 1912, Mw 7.4, Mürefte (Ganos) earthquake that ruptured the Ganos Fault in the westernmost segment of the North Anatolian Fault. We apply the stochastic method for finite-faults in order to simulate strong ground motion acceleration using different fault geometries in terms of therupture initiation and the length of the fault. A first-order approximation of the site effect variation is achieved following an empirical approach based on the topography gradient as a proxy for site-effect. The simulated ground motions, which are calculated at phantom stations, over a grid covering the area of study, satisfactorily produce the regions which were more severely shaken during the 1912 event. We simulate ground motions using a conservative fault length of 50 km (one land segment) which is able to explain the location of the surface ruptures but is not able to reproduce the surface extent of strong shaking. We then use a longer fault ofapproximately 120 km, extending to Saros Bay in the west and to Marmara Sea in the east. The synthetic peak ground acceleration values, indicate a segmented nature of the fault, have at least two patches of strong shaking and significantly predict the observed macroseismic intensities of the 1912 earthquake. Further constrain in our modelling is posed by surface ruptures, with small releasing andrestraining structures and 1.5–5.5 m right-lateral offsets, that have been previously measured by others, at 45 sites of the on-land ~50-km-long fault section.
(EN)
