In this research, formulated within the postgraduate program "Gender and new educational and work environments in the Information Society" are examined the attitudes and perceptions of primary teachers of primary education for the phenomenon of bullying.In the first theoretical part, is originally made an attempt to clarify the term bullying, the forms of the phenomenon, and also an attempt to show the profile of perpetrators and victims. Moreover, the role of other factors, such as family, community and peers and the role of school and educational are studied, while it is also stated the «Olweus» bullying prevention program. In the first part, finally, are analyzed the attitudes and perceptions of teachers in Greece, according to the existing literature.The second part presents the results of the research carried out at total of 112 primary school teachers in primary schools in Central and Eastern Macedonia, from January until March 2014. It turned out, then, that 70% of primary school teachers were able to recognize the phenomenon of bullying, but recognized, primarily physical and verbal violence and little the emotional one.According to the perceptions of teachers who participated in the survey, most bullying incidents occurred in the schoolyard during the break, most bullies are Greeks and foreigners together in organized groups and individuals are rare, and they are boys or boys and girls together. Respondents also answered that most cases lasts 1-2 weeks, that the other students involved sometimes or often to stop them - but not always - . Teachers themselves intervene to gender, women 59.5 % and men at 40.5%, but most on the whole feel that they have done something to help.Teachers finally agree for the most part that the perpetrators of bullying not have self-discipline, seek to strengthen their operations with their self-esteem and need help, rather than punishment.
Στην παρούσα έρευνα, που εκπονείται στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών «Φύλο και Νέα Εκπαιδευτικά και Εργασιακά Περιβάλλοντα στην Κοινωνία της Πληροφορίας» διερευνήθηκαν οι στάσεις και οι αντιλήψεις των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας δημοτικής εκπαίδευσης για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού.Στο πρώτο μέρος, το θεωρητικό, γίνεται αρχικά προσπάθεια αποσαφήνισης του όρου σχολικός εκφοβισμός, των μορφών που προσλαμβάνει το φαινόμενο, καθώς και προσπάθεια σκιαγράφησης του προφίλ των θυτών και των θυμάτων. Ακόμη, μελετάται ο ρόλος άλλων παραγόντων, της οικογένειας, της κοινότητας και των συνομήλικων και ο ρόλος του σχολείου και του εκπαιδευτικού, ενώ επίσης αναφέρεται το πρόγραμμα αντιμετώπισης σχολικού εκφοβισμού «Olweus». Στο πρώτο μέρος, τέλος, αναλύονται οι στάσεις και οι αντιλήψεις των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, σύμφωνα με την προϋπάρχουσα βιβλιογραφία. Στο δεύτερο μέρος, στη συνέχεια, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της έρευνας που διενεργήθηκε σε σύνολο 112 εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε δημοτικά σχολεία της Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας, από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάρτιο του 2014. Αποδείχτηκε, λοιπόν, ότι το 70% των εκπαιδευτικών δημοτικής εκπαίδευσης ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, αναγνωρίζοντας όμως, κατά κύριο λόγο τη σωματική και λεκτική βία και ελάχιστα τη συναισθηματική. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών που έλαβαν μέρος στην έρευνα, τα περισσότερα περιστατικά σχολικού εκφοβισμού παρουσιάστηκαν στην αυλή του σχολείου και μάλιστα στο διάλειμμα, όσον αφορά τον χώρο, οι περισσότεροι θύτες είναι Έλληνες και αλλοδαποί μαζί, οργανωμένοι σε ομάδες και σπάνια μεμονωμένα άτομα, κι ως προς το φύλο είναι αγόρια ή αγόρια και κορίτσια μαζί. Οι ερωτηθέντες, επίσης, απάντησαν ότι τα περισσότερα περιστατικά διαρκούν 1-2 εβδομάδες κι οι άλλοι μαθητές παρεμβαίνουν μερικές φορές ή συχνά για να τα σταματήσουν - αλλά όχι πάντα-. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί επεμβαίνουν ως προς το φύλο, οι γυναίκες σε ποσοστό 59,5% και οι άνδρες σε ποσοστό 40,5%, αλλά οι περισσότεροι στο σύνολό τους θεωρούν ότι έχουν κάνει κάτι για να βοηθήσουν. Οι εκπαιδευτικοί, τέλος, συμφωνούν στο μεγαλύτερο ποσοστό ότι οι δράστες του σχολικού εκφοβισμού δεν έχουν αυτοπειθαρχία, επιδιώκουν να ενισχύσουν με τις πράξεις τους την αυτοεκτίμησή τους και χρειάζονται βοήθεια, παρά τιμωρία.
