Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Σχολή Περιβάλλοντος. Τμήμα Περιβάλλοντος. Θεοφράστειο "Περιβαλλοντική και Οικολογική Μηχανική".
(EL)
Η πτυχιακή εργασία αναφέρεται στην απολύμανση του πόσιμου νερού η οποία έχει ως στόχο την ελάττωση του μικροβιακού πληθυσμού του νερού σε ανεκτά επίπεδα, ούτως ώστε να μην προκαλούνται λοιμώδεις θανατηφόρες αρρώστιες. Η απολύμανση άρχισε να εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια (από το 1850) με την χλωρίωση του νερού που ακόμα και στις μέρες μας αποτελεί την περισσότερο εφαρμόσιμη μέθοδο απολύμανσης. Πρόσφατα όμως διαπιστώθηκε ότι αν υπάρχουν στο νερό οργανικές ουσίες ή ακόμη και ιόντα βρωμίου/ιωδίου κατά την χλωρίωση παράγονται παραπροϊόντα χλωρίωσης (CBPs), που σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Επιπλέον αναλύονται διάφορες άλλες πρακτικές απολύμανσης χημικές και μη που στόχο έχουν την μείωση των παραπροϊόντων απολύμανσης καθώς επίσης και την αυξημένη αποτελεσματικότητα στην αδρανοποίηση των παθογόνων μικροοργανισμών, με την ελάχιστη απαιτούμενη ενέργεια και κόστος. Εν’ συνεχεία αναφέρονται οι προχωρημένες τεχνικές οξείδωσης οι οποίες ολοένα και καταλαμβάνουν χώρο σε πολλά θέματα απορρύπανσης των υδάτων καθώς έχει βρεθεί ότι δεν έχουν επιπτώσεις. Επίσης αναφέρονται τα επιτρεπτά όρια των παραπροϊόντων απολύμανσης που θεσμοθετηθεί από διάφορες χώρες και τα οποία όλο και γίνονται πιο αυστηρότερα.
