Κοινωνική συνοχή και κοινωνική φροντίδα οικογένειας και παιδιού: η προοπτική της πρώιμης παρέμβασης στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς της Μυτιλήνης
(EL)
Δεσλή, Κορνηλία
aegean
Οι δημόσιοι βρεφονηπιακοί σταθμοί στην Ελλάδα φιλοξενούν κάθε χρόνο έναν αριθμό παιδιών ηλικίας από 6 μηνών έως 4 χρόνων τα οποία χρειάζονται ειδική μεταχείριση επειδή αντιμετωπίζουν μια ποικιλία από δυσκολίες. Η πρώιμη παρέμβαση στην προσχολική ηλικία είναι ευρέως αποδεκτή ως μέσον εξασφάλισης της υγιούς ανάπτυξης των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες καθώς επίσης και ως μέσον αποτροπής των μαθησιακών δυσκολιών και απομείωσης του κοινωνικού αποκλεισμού. Η προσχολική ηλικία θεωρείται καθοριστικό στάδιο για τη μετέπειτα ανάπτυξη του ατόμου με συνέπειες για τη σωματική και για τη νοητική και ψυχολογική του εξέλιξη. Η συμμετοχή του παιδιού σε εκπαιδευτικά προγράμματα κατάλληλα για την ηλικία του έχει επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή, την οικογενειακή πολιτική, την οικονομική ανάπτυξη και την καταπολέμηση των ανισοτήτων σε μια κοινωνία. Ο θεσμός του παιδικού σταθμού προέκυψε ως απάντηση στις ραγδαία μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες που ανέδειξαν την ανάγκη για προστασία του παιδιού, την υποστήριξη της οικογένειας και την ενίσχυση της χειραφέτησης της γυναίκας.
Οι παιδαγωγοί προσχολικής ηλικίας, που εργάζονται σε δημόσιους βρεφονηπιακούς σταθμούς διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην περίπτωση παιδιών με ειδικές ανάγκες και παιδιών σε κατάσταση “επικινδυνότητας”. Η παρούσα έρευνα ασχολείται με τη διερεύνηση των αντιλήψεων των παιδαγωγών προσχολικής ηλικίας στη Μυτιλήνη , των γνώσεων τους, των πρακτικών τους και των συναισθημάτων τους για την προοπτική της πρώιμης παρέμβασης σε παιδιά που «φοιτούν» στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς της πόλης.
Η έρευνα έδειξε ότι οι παιδαγωγοί αναγνωρίζουν τη σημασία των πρώιμων παρεμβάσεων για τα παιδιά με ιδιαιτερότητες. Η εκπαίδευσή τους και η επιμόρφωσή τους επηρεάζουν τις αντιλήψεις τους για τη δυνατότητα ανταπόκρισης στις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών. Οι συνεργασίες με τους γονείς και τη διεπιστημονική ομάδα θεωρούνται ότι ενισχύουν την αποτελεσματικότητα των δράσεων. Ακόμη, η παρουσία ειδικού παιδαγωγού ή δεύτερου παιδαγωγού στην τάξη και μικρότερες ομάδες παιδιών θεωρείται ότι είναι παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν θετικά στην εξέλιξη των παιδιών με ιδιαιτερότητες.
Public kindergartens in Greece deal every year with a number of children aged from 6 months to 4 years old that are in need of special attention because they are facing a variety of difficulties. Early childhood interventions are widely accepted as a means to establish healthy development for children with special educational needs as long as a way to prevent learning difficulties and decrease social exclusion. Early childhood is a stage with a great influence on a person’s development, with significant impact on physical mental and psychological progress. The participation of children in suitable educational programs is affecting social cohesion, family policies, and economic growth and helps the struggle against social inequalities. The institution of kindergarten came as an answer to the rapidly changing social conditions and to the emerging need to protect children, it supports the function of the nuclear family and boost women’s emancipation.
Early childhood teachers in public kindergartens play a significant role in situations of children with special educational needs or children “at risk”.The present research examines the perceptions of the early childhood teachers of Mytilene and their attitudes, behavior, knowledge and feelings towards the prospect of early intervention in preschool children attending local public kindergartens.
The research has shown that the teachers are aware of the significance of early interventions for children with specificities. Their training and reeducation affects their impressions about the ability to respond to the special educational needs of the children. Working closely with parents and collaborating with a team of experts establishes the effectiveness of the interventions. Furthermore, a special education teacher or an additional teacher in the classroom and smaller groups of children are aspects considered to have positive contribution to the development of children with specificities.
