The application of theatrical activities in the educational process can enhance students' self-confidence; it can facilitate the development of imagination, team spirit, collaboration, empathy and communication skills among students. In addition, theater can become a means of expression and a means of enhancing social skills for pupils.
With the development of information technology and the trend to integrate new technologies into educational practice, the possible forms of drama implementation have changed. The applied theatrical activities can take the form of digital stories or the form of virtual drama through the use of virtual world environments.
This research examines the degree of incorporation of new technologies in the educational process and the extent of incorporation of digital drama in primary schools in Greece. Moreover, current research defines the necessary knowledge, skills and attitudes that an educator should have for being able to effectively apply digital drama activities and examines whether teachers in the country have the relevant characteristics – elements.
The percentage of teachers incorporating new technologies in the educational process was found equal to 63.1%. Moreover, the percentage of teachers using theater activities with traditional means was found to be low and equal to 36.2% of the country's teachers. Similarly, it was found that the implementation of digital drama in schools in Greece is limited, with only 40.1% of teachers were found to be using digital stories and 15.1% of teachers were found to integrate into the educational process virtual digital drama with the support of virtual worlds.
In general, there was found lack of technological readiness of schools, teachers and pupils in order to support the implementation of digital drama actions. In addition, there was found lack of pedagogical readiness for teachers in the country regarding the implementation of digital drama actions. As a result, teachers do not have the necessary confidence to implement relevant educational interventions, although the benefits that can arise by the application of digital drama activities are recognized by the teachers in Greece.
Η ενσωμάτωση θεατρικών δραστηριοτήτων στην εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση των μαθητών, να διευκολύνει την ανάπτυξη της φαντασίας, του ομαδικού πνεύματος, της συνεργασίας, της ενσυναίσθησης και των δεξιοτήτων επικοινωνίας στους μαθητές. Επιπλέον, το θέατρο μπορεί να αποτελέσει ένα μέσον έκφρασης και ένα μέσον καλλιέργειας των απαραίτητων και γόνιμων κοινωνικών δεξιοτήτων των μαθητών.
Με τη ραγδαία εξέλιξη των τεχνολογιών πληροφορικής τα τελευταία χρόνια και τη συνεχή ενσωμάτωσή τους στην εκπαιδευτική πρακτική έχουν αλλάξει άρδην οι δυνατές μορφές εφαρμογής του δράματος στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι εφαρμοζόμενες θεατρικές δραστηριότητες μπορούν να λάβουν πλέον τη μορφή υλοποίησης ψηφιακών ιστοριών ή τη μορφή εικονικού δράματος με τη χρήση περιβαλλόντων εικονικών κόσμων.
Στο πλαίσιο της παρούσας έρευνας εξετάζεται ο βαθμός ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία και ο βαθμός εφαρμογής δράσεων ψηφιακού δράματος στα σχολεία Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας. Επιπλέον, προσδιορίζονται οι απαραίτητες γνώσεις, δεξιότητες και στάσεις που θα πρέπει να διαθέτει ένας εκπαιδευτικός για την αποτελεσματική εφαρμογή του ψηφιακού δράματος και εξετάζεται εάν διαθέτουν τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά – στοιχεία οι εκπαιδευτικοί της χώρας.
Το ποσοστό των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που ενσωματώνει στην εκπαιδευτική διαδικασία νέες τεχνολογίες διαπιστώθηκε ίσο με 63.1%. Επιπλέον, το ποσοστό των εκπαιδευτικών που χρησιμοποιεί θεατρικές δραστηριότητες με παραδοσιακά μέσα διαπιστώθηκε περιορισμένο και ίσο με το 36.2% των εκπαιδευτικών της χώρας. Ανάλογα, διαπιστώθηκε πως είναι περιορισμένη η εφαρμογή ψηφιακού δράματος στα σχολεία της χώρας με το 40.1 % των εκπαιδευτικών να χρησιμοποιεί τις ψηφιακές ιστορίες (μορφή ψηφιακού δράματος) και το 15.1% των εκπαιδευτικών να εντάσσει στην εκπαιδευτική διαδικασία το εικονικό ψηφιακό δράμα με την υποστήριξη εικονικών κόσμων.
Γενικότερα, διαπιστώθηκε έλλειψη τεχνολογικής ετοιμότητας των σχολικών μονάδων, των εκπαιδευτικών και των μαθητών αναφορικά με την υποστήριξη υλοποίησης δράσεων ψηφιακού δράματος. Επιπλέον, διαπιστώθηκε έλλειψη παιδαγωγικής ετοιμότητας των εκπαιδευτικών της χώρας αναφορικά με την υλοποίηση δράσεων ψηφιακού δράματος. Ως αποτέλεσμα γίνεται σαφές ότι οι εκπαιδευτικοί δε διαθέτουν την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για την υλοποίηση αντίστοιχων εκπαιδευτικών παρεμβάσεων, παρότι διαπιστώθηκε πως αναγνωρίζονται εκ μέρους τους, τα οφέλη που μπορούν να ενσκύψουν για την εκπαιδευτική διαδικασία από την ενσωμάτωση δράσεων ψηφιακού δράματος.
