Με το παρόν άρθρο επιχειρείται μία εναλλακτική περιοδολόγηση του μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού, επιλέγοντας, πρώτον, να οριοθετήσουμε το θεσμικό περιβάλλον υιοθετώντας μία δυναμική ανάγνωση της δομής εκπροσώπησης συμφερόντων και, δεύτερον να μελετήσουμε τον συνδικαλισμό ως προς τρεις στιγμές: την ταξική στιγμή των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, ۠τη δικαιωματική στιγμή της δεκαετίας του ’80, και την ευρωπαϊκή στιγμή, η οποία σηματοδοτεί αναβάθμιση της strictosensu οικονομικής λειτουργίας, εις βάρος της πολιτικής-κοινωνικής. Ο εργατικός ριζοσπαστισμός των αρχών της κρίσης, στερούμενος ενός συνεκτικού εγχειρήματος αναζωογόνησης, και όντας σε εχθρικό περιβάλλον, αδυνατεί να καταστεί ηγεμονικός, με αρνητικές συνέπειες και για τις τρεις λειτουργίες του συνδικαλιστικού κινήματος (οικονομική, κοινωνική, πολιτική).
(EL)
With the present paper we suggest an alternative periodization of the post-dictatorship trade unionism, which is purported a) through a dynamic understanding of the structure of the interest representation, b) through an exploration of Greek unionism in three moments: the class moment of the first post-junta period; the social moment of the eighties; the european moment, which signals an upgrade of the stricto sensu economic functions in the expense of social-political ones. The labour radicalism of the early-crisis period suffering from a lack of consistent revitalization plans and experiencing a hostile environment fails to become hegemonic and this failure impacts negatively upon the trade union functions.
(EN)
