Το δοκίμιο αποτελεί ένα σχολιασμό, της ελευθερίας του αρχιτέκτονα και των ανθρώπων σε σχέση με την αρχιτεκτονική. Στα πλαίσια της πραγματείας, η αυτοδέσμευση θεωρείται μόνη δυνατή δέσμευση. Με αυτό σαν παραδοχή, η ανάλυση εκπορεύεται της ευθύνης του ανθρώπου, δημιουργού ή χρήστη, ως μέρος ενός «όλου», απέναντι στο «όλον» που τον εμπεριέχει. Σκοπός δεν είναι η αναζήτηση της «τέλειας ευθύνης», αλλά η αξιολόγησή της όποιας ευθύνης, σαν κινητήριο ή ανασταλτική δύναμή, σαν πρόθεση ή ενοχή. Το θέμα προσεγγίζεται με γραμμή εκκίνησης τη φράση του Franz Kafka :«Ένα κλουβί βγήκε να ψάξει ένα πουλί». Με οδηγό το τριμερές της πρότασης, δηλαδή το «κλουβί», το «βγήκε να ψάξει» και το «πουλί», παρέχεται μια εναλλακτική ανάγνωση της «αρχιτεκτονικής φράσης» και των συστατικών της μερών. Το «κλουβί» συστήνει το αρχιτεκτόνημα, το «βγήκε να ψάξει» την αναζήτηση του αρχιτεκτονικού τοπίου και το «πουλί», το χρήστη. Με αρχή τη φράση, αλλά με εναλλακτικές ερμηνείες, δίδονται τρείς διαφορετικές συνέχειες, πιθανές εκβάσεις.
Όσο η πρόθεση και η ενοχή είναι εσωτερικές διεργασίες η ανάλυση είναι προσωποποιημένη και αποτελεί περισσότερο μια εικασία παρά μια συνθήκη. Αφορά, αναπόφευκτα σε προσωπικές αρχιτεκτονικές (και μη) εμπειρίες και καταγραφές. Έτσι η μελέτη είναι μια προσωπική ανάγνωση των προθέσεων και των ενοχών που έχει κληροδοτήσει ο Μοντερνισμός και ο πρώιμος αντίλογός του, στον Μεταμοντερνισμό του σήμερα και μια γενική εικασία για τον τρόπο που το αίσθημα της ευθύνης επηρεάζει τη σχεδιαστική διαδικασία, διαχρονικά. Είναι μια τωρινή σκοπιά στη φιλοσοφία και ιδεολογία του 20ου αιώνα που επηρεάζει ακόμα το σχεδιασμό και την κατοίκηση ανάμεσα στα άλλα πράγματα.
(EL)
The essay is a commentary of the architect’s freedom and humans generally, in relation to architecture. Architecture, as a social derivative, it has social responsibility. And society, as much as the responsibility, enforces commitments. As part of the treatise, self-commitment is considered the only possible commitment. That being said, the analysis comes from the liability, a human designer or user has, as part of a "whole", opposite to the "whole" which carries itself. The purpose is not the quest for the "perfect liability", but the evaluation of any responsibility that comes off as driving or inhibiting power, as intention or guilt. The subject is approached with the words of Franz Kafka: «I am a cage in search of a bird", as a starting line. With the trimer of the proposal ( the "cage", the "in search" and the "bird"), as guide , an alternative reading of the "architectural phrase " and of its components is being provided. The "cage" recommends the architectural piece, the "in search", the searching of the architectural landscape and the "bird", the user. Beginning with that phrase, but with alternative interpretations, three different sequels, are given. The different possible outcomes, lay the groundwork for determining the intention and the point in which it becomes a guilt. Since intention and guilt are internal processes, analysis is personified and is more a guess than a treaty. Moreso, it inevitably concerns personal architecturural (if not) experiences and recordings. This study is a personal reading of intention and guilt inherited by Modernism and its early contradiction, to the postmodernism of today. It’s also a general conjecture about the way, the sense of responsibility influences the design process, over time. It is a contemporary perspective on the philosophy and ideology of the 20th century that still affects the design and habitation in between other things.
(EN)
