Η εγκυμοσύνη είναι μία περίοδος αξιοσημείωτων αλλαγών της φυσιολογικής λειτουργίας του νευροενδοκρινικού, καρδιαγγειακού καθώς και του ανοσολογικού συστήματος. Κατά την εγκυμοσύνη επισυμβαίνουν φυσιολογικές βιοχημικές και ανατομικές μεταβολές τόσο σε συστηματικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο. Πιο συγκεκριμένα η εγκυμοσύνη είναι μία περίοδος η οποία ενέχει τον κίνδυνο αυξημένης ευπάθειας σε λοιμώξεις και το μητρικό ανοσοποιητικό σύστημα είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για την άμυνα έναντι σε λοιμογόνους μικροοργανισμούς και την προστασία του εμβρύου καθώς η ανοσολογική απόκριση τόσο του εμβρύου όσο και του πλακούντα είναι περιορισμένη. Παράλληλα, αναπτύσσονται πολύπλοκοι «ανοσοκατασταλτικοί» μηχανισμοί προστασίας του εμβρύου. Τα Natura Killers (dNK ) «βοηθούν» τη διήθηση της τροφοβλάστης μέσα στον φθαρτό και ενισχύουν την αγγειακή ανάπτυξη. Η φυσική ανοσία διατηρείται ή ενισχύεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ιδίως κατά τη διάρκεια του 2ου και 3ου τριμήνου. Η πλειονότητα των λευκοκυττάρων του φθαρτού κατά το πρώτο τρίμηνο της κύησης είναι κύτταρα φυσικοί φονείς(70%), μακροφάγα(20%), Τ- κύτταρα (10-20%), ενώ δενδριτικά κύτταρα και μακροφάγα είναι σπάνια. Τα κύτταρα της ανοσίας που συσσωρεύονται στο ενδομήτριο τη στιγμή της δημιουργίας του φθαρτού παίζουν διάφορους σημαντικούς ρόλους στην εμβρυομητρική επιφάνεια, συμπεριλαμβανόμενων λειτουργιών όπως η εμφύτευση, ο σχηματισμός του πλακούντα και η ανοσία έναντι λοιμώξεων. Η διέγερση της μητρικής ανοσίας κατά την εγκυμοσύνη δρά ως περιβαλλοντικός παράγοντας κινδύνου ο οποίος επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου και του ανοσοποιητικού συστήματος του παιδιού. Οι βακτηριακές λοιμώξεις οι οποίες διαπερνούν Οι λοιμώξεις που εμφανίζονται στις μη έγκυες γυναίκες είναι δυνατόν να εμφανιστούν τόσο στη διάρκεια της κύησης, όσο και στη λοχεία και να επηρεάσει δυσμενώς την ομαλή εξέλιξη της εγκυμοσύνης. Η μεγαλύτερη σημασία των περιγεννητικών λοιμώξεων έγκειται στις επιδράσεις των λοιμογόνων παραγόντων στο έμβρυο, μερικοί από τους οποίους μπορεί να επιφέρουν τερατογόνο δράση στα αναπτυσσόμενα όργανα του εμβρύου ή να προκαλέσουν ακόμη τον πλακούντα πυροδοτούν προφλεγμονώδη απόκριση η οποία οδηγεί στην εμφάνιση ενδομήτριας λοίμωξης. Είναι σαφές από μελέτες ότι η ισορροπία μεταξύ προφλεγμονωδών και αντιφλεγμονωδών επιδράσεων είναι κρίσιμη για την επιτυχή έκβαση της εγκυμοσύνης. Οι κύριοι λοιµογόνοι παράγοντες που µπορούν να µεταδοθούν στο κύηµα και να προκαλέσουν συγγενείς λοιµώξεις, ενδοµήτριες ή περιγεννητικές αναφέρονται µε το ακρωνύµιο TORCH, από τα αρχικά Τoxoplasma, Others (ιός ανεµευλογιάς-ζωστήρα, ιός Parvo B19, HIV), Rubella, Cytomegalovirus, Ηerpes simplex. Το κύημα μολύνεται ενδομήτρια, στη διάρκεια του τοκετού ή μετά τον τοκετό.
Ο πλακούντας αποτελεί το πρώτο όργανο με το οποίο έρχονται σε επαφή παθογόνα στοιχεία που δυνητικά κυκλοφορούν στο μητρικό αίμα. Ο πλακούντας παίζει σημαντικό ρόλο στην προστασία του αναπτυσσόμενου οργανισμού έναντι των εισβολέων. Η εκπαίδευση των εγκύων σχετικά με την πρόληψη των λοιμώξεων και την πρώιμη αναγνώριση και κατάλληλη θεραπεία των λοιμώξεων κατά τη διάρκεια της κύησης παραμένει η σημαντικότερη στρατηγική για την προστασία της υγείας της μητέρας και του εμβρύου. Η έκθεση σε αντιβιοτικά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έχει συσχετιστεί με βραχυπρόθεσμες (συγγενείς ανωμαλίες) και μακροπρόθεσμες (άσθμα, ατοπική δερματίτιδα) επιδράσεις στο νεογνό.
Η συγγενής τοξοπλάσμωση μπορεί να καταλήξει σε αυτόματη αποβολή , εμβρυϊκό θάνατο, μικροκεφαλία, μικροφθαλμία, ηπατοσπληνική διόγκωση, ίκτερο και υδροκέφαλο. Τα κλινικά σημεία του CMV κυμαίνονται από υποκλινικές νευροαισθητήριες απώλειες στην ανάπτυξη, την ψυχική και κινητική επιβράδυνση και την βλάβη του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η λοίμωξη από Parvovirus B19 μπορεί να προκαλέσει άμβλωση και βλάβη πολλαπλών οργάνων. Τα πρώτα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της συγγενής σύφιλης περιλαμβάνουν διάχυτο κηλιδωτό εξάνθημα και ρινίτιδα. Η ενδομήτρια μόλυνση με ιό του HIV φαίνεται ότι προκαλεί στα έμβρυα ορισμένες δυσμορφίες στο πρόσωπο και στο σώμα. Το νεογνό με Ηπατίτιδα Β μπορεί να εμφανίσει ίκτερο, ηπατοσπληνομεγαλία, αιμολυτική αναιμία μέχρι και κίρρωση και ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα. Οι κλινικές εκδηλώσεις του συγγενούς συνδρόμου ανεμοβλογιάς και του απλού έρπητα είναι κυρίως οι δερματικές βλάβες και οι νευρολογικές ανωμαλίες. Η πιο σοβαρή εκδήλωση του εμβρύου από τον ιό της γρίπης είναι πνευμονία, σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας και νευρολογικές επιπλοκές. Ενώ, τα προσβεβλημένα βρέφη που μολύνονται από νεογνική μηνιγγίτιδα πεθαίνουν ή εμφανίζουν νευρολογικά προβλήματα και προβλήματα ακοής και όρασης.
(EL)
Infections occurring in non-pregnant women may occur both during pregnancy and in the knees and adversely affect the smooth progression of pregnancy. The greatest importance of perinatal infections lies in the effects of infective agents on the fetus, some of which may cause teratogenic effects on the developing organs of the fetus or even cause death.
Pregnancy is a period of remarkable changes in the normal functioning of neuroendocrine, cardiovascular and immune systems. During pregnancy, there are normal biochemical and anatomical changes at both systemic and local levels. More specifically, pregnancy is a period that involves the risk of increased susceptibility to infections, and the maternal immune system is solely responsible for the defense against infectious microorganisms and for the protection of the fetus as the immune response of both the fetus and the placenta is limited. At the same time, complex immunosuppressive fetal protection mechanisms are being developed. Natura Killers (dNK) "help" infiltrate the trophoblast into the peristalsis and enhance vascular growth. Natural immunity is maintained or enhanced during pregnancy, especially during the 2nd and 3rd trimesters. The majority of pertussis leukocytes in the first trimester of pregnancy are natural killer cells (70%), macrophages (20%), T-cells (10-20%), and dendritic cells and macrophages are rare. Immune cells accumulate in the endometrium at the time of permeability play several important roles on the embryonic surface, including functions such as implantation, placental formation and immunity to infections. The stimulation of maternal immunity during pregnancy acts as an environmental risk factor that affects the development of the brain and the immune system of the child. Bacterial infections that penetrate the placenta trigger a pro-inflammatory response that leads to the appearance of an intrauterine infection. It is clear from studies that the balance between proinflammatory and antiinflammatory effects is critical to the successful outcome of pregnancy. The main infectious agents that can be transmitted to the fetus and cause congenital infections, endometrial or perinatal are referred to by the acronym TORCH, from the initial Toxoplasma, Others (varicella-zoster virus, Parvo B19 virus, HIV), Rubella, Cytomegalovirus, Herpes simplex . The fetus is infected intrauterine, during or after delivery.
The placenta is the first organ with which pathogenic elements that potentially circulate in the maternal blood come into contact. Placenta plays an important role in protecting the developing organism against invaders. Pregnant education on the prevention of infections and the early recognition and appropriate treatment of infections during pregnancy remains the most important strategy for the protection of maternal and fetal health. Exposure to antibiotics during pregnancy has been associated with short-term (congenital abnormalities) and long-term (asthma, atopic dermatitis) effects on the newborn.
Congenital toxoplasmosis can result in auto-abortion, fetal death, microcephaly, micro-ocular disease, hepatosplenic swelling, jaundice and hydrocephalus. Clinical signs of CMV range from subclinical neurosensory developmental losses, mental and motor retardation and central nervous system damage. Parvovirus B19 infection can cause abortion and multiple organ damage. The first features of congenital syphilis include diffuse blotchy rash and rhinitis. Intrauterine infection with HIV seems to cause certain embryos in the face and body. The newborn with Hepatitis B may develop jaundice, hepatosplenomegaly, hemolytic anemia, and cirrhosis and hepatocellular carcinoma. The clinical manifestations of congenital varicella and herpes simplex syndrome are mainly skin lesions and neurological abnormalities. The most serious manifestation of the fetus from the influenza virus is pneumonia, acute respiratory distress syndrome and neurological complications. While infected infants infected by neonatal meningitis die or exhibit neurological problems and hearing and vision problems.
(EN)
