ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Με την παρούσα εργασία επιδιώκεται η ενεργός συμμετοχή στη συζήτηση για το Πάθος και την Πειθώ, τόσο ως ξεχωριστές μεταξύ τους έννοιες, όσο και στη μεταξύ τους αλληλεπιδραστική σχέση. Εκκινώντας από την έννοια της Πειθούς, γίνεται εστίαση στην έννοια του σύνθετου (συμπαγούς) επιχειρήματος και αναλύεται καθεμία από τις συνιστώσες του, ιδίως ως προς τη γνώση που προϋποθέτει καθεμία από αυτές, αλλά και στο σύνολό τους, στην πορεία για το σχηματισμό της κρίσης του ρήτορα.
Στη συνέχεια, διαπλέοντας το ευρύτερο αριστοτελικό corpus, επιχειρείται η προσέγγιση των εννοιών του πάθους, ως ποιότητας και συναισθήματος και εξετάζεται πώς αυτές επικοινωνούν μεταξύ τους οδηγώντας στη σύλληψη της αφηρημένης έννοιας του Πάθους. Στο ίδιο πλαίσιο, εκτίθεται και το αριστοτελικό μοτίβο σύνταξης των οδηγιών για τα πάθη, όπως παρουσιάζεται στη ̒Ρητορική του Αριστοτέλη. Στην προέκταση της θεματικής αυτής, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στη σχέση Λόγου και Πάθους ως μέσων πειθούς. Για τη σχέση αυτή και μετά την αναφορά σε σύγχρονες θεωρήσεις της, προτείνεται μια νέα οπτική ως προς τον τρόπο που αυτά επικοινωνούν μεταξύ τους για την δημιουργία πειθούς.
Οι προαναφερθείσες αριστοτελικές οδηγίες εφαρμόζονται για την ανάλυση των συναισθημάτων στον Α΄ Φιλιππικό του Δημοσθένη και οδηγούν στα συμπεράσματα αποδόμησης των επικλήσεων που επιχειρούνται μέσα από το συγκεκριμένο λόγο.
Πριν την ολοκλήρωσή της, η εργασία πραγματοποιεί μια κριτική τοποθέτηση σε ένα ερμηνευτικό πρόβλημα που απασχολεί τους μελετητές της αριστοτελικής ̒Ρητορικής και αναφέρεται στα περί παθών κεφάλαια του έργου.
(EL)
ABSTRACT
Through this thesis, an active participation in the debate on Pathos and Persuasion is sought, treating them both as distinct and as mutually interacting concepts. Starting from the concept of Persuasion, focus is placed on the concept of the complex (solid) argument, whose components are analyzed, especially as to the knowledge that each component requires, but also as a whole, on the path to the formation of the orator’s judgment.
Thereafter, by navigating the wider Aristotelian corpus, an attempt is made to approach the facets of pathos as a quality and emotion and is examined how they communicate between each other, which leads to the conception of the abstract concept of Pathos. In the same context, the Aristotelian pattern applied on the directives about “pathe” is also presented, as it appears in Aristotle's Rhetoric. In the extension of this subject, interest shifts to the relationship between Logos and Pathos as means to Persuasion. A reference to this relationship’s modern considerations follows and a new perspective is then suggested, as to how the aforementioned concepts communicate with each other in order to create persuasion.
The Aristotelian directives are applied for the analysis of emotions in Demosthenes’ 1st Philippic and lead to the conclusions of the deconstruction of the appeals attempted through this particular speech.
Before its completion, the thesis presents a critical approach to a problem of interpretation that concerns the scholars of Aristotle’s Rhetoric and refers to its chapters about “pathe”.
(EN)
