Διαταραχές πηκτικότητας στη συστηματική αμυλοείδωση

 
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :

Αποθετήριο :
Πέργαμος
δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
κοινοποιήστε το τεκμήριο




2019 (EL)

Διαταραχές πηκτικότητας στη συστηματική αμυλοείδωση

Δημοπούλου Γεωργία (EL)
Dimopoulou Georgia (EN)

Η αμυλοείδωση αποτελεί ετερογενή ομάδα διαταραχών στις οποίες εξωκυττάρια, αδιάλυτα πρωτεϊνικά ινίδια εναποτίθενται στους ιστούς οδηγώντας σε διαταραχή της αρχιτεκτονικής και σε ιστική βλάβη. Όλα τα ινίδια υιοθετούν την κοινή δομή των αντιπαράλληλων β-πτυχωτών φύλλων και προέρχονται από πρόδρομες διαλυτές πρωτεΐνες του πλάσματος. Ταξινομείται σε κατηγορίες ,την πρωτοπαθή (AL) που σχετίζεται με πλασματοκυτταρικές δυσκρασίες, τη δευτεροπαθή (ΑΑ) σε συνυπάρχουσα κακοήθεια ή συστηματικό φλεγμονώδες νόσημα, την κληρονομική που προκαλείται από μεταλλάξεις στο γονίδιο της τρανσθυρετίνης (ATTR) αλλά και άλλων πρωτεϊνών του πλάσματος και τη γεροντική αμυλοείδωση. Η διάγνωση τίθεται μόνο ιστολογικά. Τα συμπτώματα είναι ήπια και μη ειδικά, όπως η απώλεια βάρους, με συνηθέστερα την πρωτεΐνουρία έως νεφρωσικό σύνδρομο, την οργανομεγαλία, την καρδιομυοπάθεια και την πολυνευροπάθεια. Η αμυλοείδωση έχει συσχετισθεί στο ένα τρίτο περίπου των περιπτώσεων με αιμορραγικές εκδηλώσεις αυτόματες ή περι-επεμβατικές. Οι κυριότερες αιμορραγίες είναι ήπιες και προέρχονται από το δέρμα, αφορούν σε πορφύρα, εκχυμώσεις κι υποδερματικά αιματώματα. Άλλα σημαντικά σημεία αιμορραγίας τα ενδοεγκεφαλικά αιματώματα λόγω εγκεφαλικής αμυλοειδικής αγγειοπάθειας, οι αιμορραγίες του γαστρεντερικού, αιμορραγίες σε σημεία βιοψίας, αλλά και διάφορες ακόμα εντοπίσεις (αιματουρία, αιμοσπερμία) ενώ έχουν περιγραφεί και περιπτώσεις αυτόματης ρήξης διηθημένων οργάνων. Ο ακριβής μηχανισμός της αιμορραγικής διάθεσης στη συστηματική αμυλοείδωση δεν είναι πλήρως κατανοητός. Στους ασθενείς με AL αμυλοείδωση σχετίζεται με επίκτητες ανεπάρκειες παραγόντων πήξης με συχνότερη την ανεπάρκεια του παράγοντα Χ. Η επίκτητη ανεπάρκεια του FX στην πρωτοπαθή αμυλοείδωση είναι γνωστή πάνω από 40 χρόνια και φαίνεται να σχετίζεται με την ταχεία κάθαρση του παράγοντα από την κυκλοφορία λόγω προσρόφησης στα ινίδια του αμυλοειδούς στην ανοιχτή κυκλοφορία του σπληνός. Άλλα αίτια αιμορραγικής διάθεσης είναι η υπερινωδόλυση, οι διαταραχές των αιμοπεταλίων και η αμυλοειδική αγγειοπάθεια. Η διήθηση του αγγειακού τοιχώματος από αμυλοειδές, που οδηγεί σε αγγειακή ευθραυστότητα και σε διαταραχή της αγγειοσύσπασης φαίνεται να είναι ο κύριος μηχανισμός αιμορραγίας στις άλλες μορφές αμυλοείδωσης. Θεραπευτικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν συντηρητικά μέτρα, όπως μεταγγίσεις και συμπυκνώματα παραγόντων επί επίκτητης ανεπάρκειας, με παροδικά μόνο αποτελέσματα. Ωστόσο, οι αιμοστατικές διαταραχές θα πρέπει να αντιμετωπισθούν σύμφωνα με τον παθογενετικό μηχανισμό. Επί επίκτητης ανεπάρκειας FX έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία χημειοθεραπευτικά μέσα σε AL αμυλοείδωση αλλά και σε ορισμένα περιστατικά με εκτεταμένη διήθηση, η σπληνεκτομή. (EL)
Amyloidosis is a heterogeneous group of disorders, which are characterized by extracellular deposits of insoluble, protein fibrils. These aggregates result in alteration of tissue architecture and thus tissue damage. All amyloid fibrils adopt the misfolded state of antiparallel beta-sheet conformation. Amyloidoses are classified into categories, primary (AL) amyloidosis in association with plasma cell dyscrasias, secondary (AA) reactive to malignancy or chronic inflammation, hereditary due to mutant transthyretin (ATTR) or other normal plasma proteins and senile amyloidosis. Diagnosis is established only by tissue biopsy. Symptoms are usually mild and non-specific, such as anorexia and weight loss. Most common findings are proteinuria and nephrotic syndrome, organomegaly, cardiomyopathy and polyneuropathy. Almost in one third of patients with systemic amyloidosis spontaneous or peri-interventional hemorrhage was reported, even life-threatening ones. The most common bleeding manifestations are mild cutaneous hemorrhages, such as purpura and skin hematomas. Other important bleeding symptoms conclude cerebral bleeding due to cerebral amyloid angiopathy, gastrointestinal bleeding, biopsy-related hemorrhages and miscellaneous sites of bleeding (e.g. hematuria, hemospermia). Spontaneous rupture of amyloid infiltrated organs has also been reported. The pathogenesis of bleeding diathesis in systemic amyloidosis is not completely understood. In patients with light-chain (AL) amyloidosis acquired hemostatic abnormalities and especially factor X deficiency are the most common pathogenetic pathways. Acquired FX deficiency in primary amyloidosis has been reported over 40 years ago and it seems to be caused by its rapid clearance from the blood circulation. It is thought that FX is absorbed to the amyloid fibrils at the open splenic vasculature. Hyperfibrinolysis, platelet dysfunction and amyloid angiopathy also contribute to bleeding diathesis in systemic amyloidosis. Amyloid infiltration of the blood vessel walls leads to increased fragility, impaired vasoconstriction and this seems to be the main cause of abnormal bleeding manifestations in patients with other types of amyloidosis (secondary, hereditary). Supportive therapeutic options, such as transfusions of blood or factor concentrates in patients with amyloidosis-associated coagulation factor deficiencies, have only temporary results. Bleeding caused by local amyloid deposition may require surgery in severe cases. Nevertheless, acquired hemostatic defects should be treated according to their causative mechanism. Chemotherapy for AL amyloidosis and splenectomy at some patients with extended splenic deposits have been reported as successful treatment strategies for acquired FX deficiency in primary amyloidosis. (EN)

born_digital_postgraduate_thesis
Διπλωματική Εργασία (EL)
Postgraduate Thesis (EN)

Επιστήμες Υγείας (EL)
Health Sciences (EN)


Ελληνική γλώσσα

2019





*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των αντίστοιχων Φορέων περιεχομένου.