To address whether periodontal disease indexes and indexes are associated with urinary albumin-to creatinine ratio (UACR) in conditions of high and low systemic inflammation as reflected by levels of high-sensitivity C-reactive protein (hs-CRP) in untreated hypertensive patients, we studied 242 hypertensive patients 51 ± 9 years old (24-hour systolic/diastolic blood pressure [BP] 132 ± 10/83± 8 mm Hg) with different severities of periodontal disease evaluated by 3 periodontal disease indexes (i.e., mean clinical loss of attachment, maximum probe depth, and gingival bleeding index). Patients underwent BP measurements, echocardiography, and periodontal examination, and from fasting blood samples we assessed metabolic profile and hs-CRP. From 2 nonconsecutive overnight spot urine samples we evaluated UACR. With respect to median hs-CRP and UACR levels (1.67 mg/L and 10 mg/g, respectively), the total population was divided into patients with low- UACR/low–hs-CRP (n = 65), low-UACR/high–hs-CRP (n = 63), high-UACR/low– hs-CRP (n =51), and high-UACR/high–hs-CRP (n = 63). PDIs differed among the 4 groups, and those with high UACR had significantly higher 24-hour systolic BP compared to those with low UACR. UACR was determined by all periodontal disease indexes, hs-CRP, and the interaction of each periodontal disease index with hs-CRP. In addition, mean clinical loss of attachment was the stronger determinant of the high- UACR/high–hs-CRP pattern among all studied periodontal disease indexes. In conclusion, in untreated middle-aged hypertensive patients, periodontal disease index and hs-CRP have a synergistic effect on UACR levels independently of the underlying hemodynamic load. As far as it concerns the study of peri-implantitis only 21 patients were examined. Maximum probing depth, gingival index and mean clinical loss of 115 attachment were measured. The peri-implantitis sample was a subgroup of this study. The detrimental effect of peri-implantitis to endothelial dysfunction is less smaller than the one that was caused by chronic periodontal disease.
Ο σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να διερευνηθεί αν η χρόνια περιοδοντίτιδα βραδείας εξέλιξης συσχετίζεται με την απέκκριση αλβουμίνης στα ούρα (ΑΑΟ) σε συνθήκες χαμηλής και υψηλής συστηματικής φλεγμονής, με την χρήση της C- αντιδρώσας πρωτεΐνης (CRP), σε υπερτασικούς ασθενείς. Μελετήθηκαν 242 ασθενείς με νεοδιαγνωσθείσα υπέρταση ηλικίας 51±9 χρονών όπου είχαν διαφόρου βαθμού περιοδοντική καταστροφή, όπως αυτή αποτυπώθηκε από τους δείκτες της περιοδοντικής νόσου (κλινική απώλεια πρόσφυσης, βάθος θυλάκου και απλουστευμένος ουλικός δείκτης). Οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε διαδοχικές μετρήσεις της αρτηριακής τους πίεσης καθώς και σε 24ωρη περιπατητική καταγραφή. Υπεβλήθησαν ακόμα σε υπερηχογράφημα, καρδιογράφημα και από βιοχημικές εξετάσεις καθορίστηκε το μεταβολικό τους προφίλ και τα επίπεδα της CRP. Η ΑΑΟ μελετήθηκε με την χρήση του λόγου αλβουμίνης-κρεατινίνης (Α/Κ) σε 2 πρωινά συνεχή δείγματα ούρων. Ο πληθυσμός χωρίστηκε σε 4 ομάδες με βάση τις μέσες τιμές της υψηλής ευασθησίας (hs) CRP και του λόγου Α/Κ(UACR): 1. Χαμηλός-UACR/Χαμηλή hsCRP (n=65), 2. Χαμηλός-UACR/Υψηλή-hsCRP (n=63), 3. Υψηλός- UACR/Χαμηλή-hsCRP (n=51) και 4. Υψηλός-UACR/Υψηλή-hsCRP (n=63). Οι δείκτες της περιοδοντικής νόσου διέφεραν μεταξύ των 4 ομάδων και οι ασθενείς που είχαν μεγαλύτερο UACR, είχαν και υψηλότερα επίπεδα 24ωρης αρτηριακής πίεσης σε σχέση με αυτούς με χαμηλό UACR. Ο UACR συσχετίστηκε με όλους τους δείκτες της περιοδοντικής νόσου, την CRP αλλά και την αλληλεπίδραση του καθενός ξεχωριστά με την CRP. H μέση κλινική απώλεια πρόσφυσης ήταν ο πιο ισχυρός προσδιοριστής της περιοδοντικής νόσου στην ομάδα με τον βαρύτερο φαινότυπο Υψηλός-UACR/Υψηλή-hsCRP. 113 Στους υπερτασικούς ασθενείς που δεν λαμβάνουν αντιϋπερτασική αγωγή, οι δείκτες της περιοδοντικής νόσου και η CRP είχαν συνεργική δράση στα επίπεδα του UACR ανεξάρτητα από το υποκείμενο αιμοδυναμικό φορτίο. Όσον αφορά την μελέτη της περιεμφυτευματίτιδας εξετάσθηκαν μόλις 21 ασθενείς οι οποίοι είχαν νεοδιαγνωσθείσα υπέρταση και ήρθαν για πρώτη φορά στην Μονάδα Υπέρτασης, στο Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών. Δεν λάμβαναν αντιϋπερτασική θεραπεία και είχαν τουλάχιστον 1 εμφύτευμα στον φραγμό τους, τοποθετημένο τουλάχιστον 5 χρόνια πριν. Υπεβλήθησαν σε μέτρηση των δεικτών περιεμφυτευματικής καταστροφής, όπως ακριβώς έγινε και με τους δείκτες της περιοδοντικής καταστροφής. Οι ασθενείς αυτοί αποτέλεσαν υποομάδα της παρούσας μελέτης και συγκρίθηκαν με τον κύριο πληθυσμό των υπερτασικών ασθενών, χωρίς εμφυτεύματα. Η καταστροφή του περιεμφυτευματικού βλεννογόνου είναι συγκριτικά μικρότερη, σε σχέση με τους περιοδοντικούς ιστούς και συνοδεύεται από μικρότερα επίπεδα ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας σε υπερτασικούς ασθενείς.
