Σκοποί αυτής της εργασίας ήταν: α) να κατατάξει το πρωτοπαθές σύνδρομο του Sjögren σε μια από τις δύο ομάδες των αυτοάνοσων ρευματικών νοσημάτων υψηλής ή χαμηλής αποκρίσεως σε (C-αντιδρώσα πρωτεΐνη και β) να συγκρίνει τις τιμές της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης δύο ομάδων ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα, με διαφορετική θεραπευτική αντιμετώπιση. Η μια ομάδα έπαιρνε D-πενικιλλαμίνη και η άλλη μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Η σύγκριση αυτή είχε σκοπό να προσφέρει περισσότερα στοιχεία στην αναγκαιότητα του προσδιορισμού της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης στην πορεία της νόσου των ασθενών που έπαιρναν D-πενικιλλαμίνη. Μελετήθηκαν 97 ασθενείς, από τους οποίους οι 54 έπασχαν από πρωτοπαθές σύνδρομο του Sjögren και οι 43 από κλασσική ρευματοειδή αρθρίτιδα (17 ασθενείς έπαιρναν D-πενικιλλαμίνη, οι υπόλοιποι μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη). Ως δείγμα μαρτύρων χρησιμοποιήθηκαν οι οροί 103 κλινικά υγιών ατόμων και εθελοντών αιμοδοτών (53 γυναίκες και 50 άνδρες). Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν: α) Πολύ χαμηλές τιμές της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης στους ασθενείς με πρωτοπαθές σύνδρομο του Sjögren, η μέση τιμή ήταν 4,51 mg/1. β) Οι ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα που έπαιρναν D-πενικιλλαμίνη είχαν μέση τιμή C-αντιδρώσας πρωτεΐνης 6,51 mg/1, ενώ οι ασθενείς που έπαιρναν μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη είχαν μέση τιμή C-αντιδρώσας πρωτεΐνης 59,44 mg/1. Η στατιστική διαφορά μεταξύ των ομάδων ήταν σημαντική, (Ρ<0,001). γ) Η σύγκριση των τιμών της Τ.Κ.Ε των δύο ομάδων ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα, έδειξε στατιστικά σημαντική διαφορά (P<0,001) (μέση τιμή ασθενών με D-πενικιλλαμίνη 26,88 mm, μέση τιμή ασθενών με μη στεροειδή αντι- φλεγμονώδη 71,57 mm). Συνοπτικά τα ευρήματα της μελέτης και η συσχέτιση τους με τα βιβλιογραφικά δεδομένα, οδηγούν στα ακόλουθα συμπεράσματα: α) Φαίνεται ότι το πρωτοπαθές σύνδρομο του Sjogren μπορεί να καταταγεί στα αυτοάνοσα ρευματικά νοσήματα χαμηλής αποκρίσεως C-αντιδρώσας πρωτεΐνης, β) Η D-πενικιλλαμίνη πρέπει να αρχίζει στη ρευματοειδή αρθρίτιδα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να θέσει τη νόσο σε ύφεση και γ) Το καλύτερο κριτήριο για την επιτυχή παρακολούθηση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας σε ασθενείς που παίρνουν D-πενικιλλαμίνη, φαίνεται να είναι κατά πρώτο λόγο ο προσδιορισμός της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης και κατά δεύτερο λόγο της Τ.Κ.Ε.
The purpose of this study was: a) to evaluate whether primary Sjogren's syndrome can be categorized in one of the two groups of autoimmune rheumatic diseases with high or low C-reactive protein (C.R.P.) response, b) to compare serum C.R.P. levels in patients with rheumatoid arthritis treated with D-penicillamine versus patients treated with non-steroid anti-inflammatory drugs (N.S.A.I.D.). This comparison was helpful in evaluating the usefulness of serial C.R.P. measurements in patients treated with D-penicillamine. Serum was obtained from 97 patients, 54 with primary Sjogren's syndrome and 43 with rheumatoid arthritis (17 treated with D-penicillamine and 26 treated with N.S.A.I.D.). The sera of 103 healthy subjects served as control. The main results were as follows: a) The patients with primary Sjogren's syndrome had very low serum C.R.P. levels (mean value 4,51 mg/l). b) The mean value of CR.P. in patients with rheumatoid arthritis treated with D-penicillamine was 6,51 mg/l while in patients treated with N.S.A.I.D. it was 59,44 mg/l, <P<0,001). c) There was a striking difference in the erythrocyte sendimentation rate (ESR) of the two groups of patients with rheumatoid arthritis. The mean value of ESR in patients treated with D-penicillamine was 26,88 mm/h while in patients treated with N.S.A.I.D. it was 71,57 mm/h (P<0,001). The conclusions from these results are: a) It seems that primary Sjogren's syndrome belongs to the low CRP response group of autoimmune rheumatic diseases. b) D-penicillamine should be started very early in rheumatoid arthritis to keep the disease inactive. c) The best index of the effectiveness of treatment with D-penicillamine is serum CRP level while ESR is also a good index.
