Στόχοι της παρούσας διατριβής είναι αφενός η διερεύνηση της σχέσης των δαπανών για Ε&Α με τη Συνολική Παραγωγικότητα (TFP) και κατά προέκταση με τη μεγέθυνση της Ελληνικής οικονομίας και αφετέρου η εξέταση της σχέσης των δαπανών για Ε&Α με την καινοτομία κατά τη χρονική περίοδο 1981-2012. Η διερεύνηση των σχέσεων γίνεται εντός του θεωρητικού πλαισίου των θεωριών ενδογενούς μεγέθυνσης. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιείται το υπόδειγμα των Grossman και Helpman (1991) και το υπόδειγμα του Jones (1995). Αρχικά διερευνάται η σχέση του κεφαλαίου Ε&Α, που δημιουργείται μέσω της συσσώρευσης των δαπανών για Ε&Α, με τη Συνολική Παραγωγικότητα της Ελληνικής οικονομίας για την περίοδο 1981-2012. Ακολούθως, εξετάζεται η σχέση των δαπανών για Ε&Α με τη Συνολική Παραγωγικότητα της οικονομίας για την ίδια περίοδο. Στη συνέχεια, διερευνάται η σχέση των δαπανών για Ε&Α με την καινοτομία για την υποπερίοδο 1981-2009. Ως μεταβλητή για τη μέτρηση της καινοτομίας χρησιμοποιείται ο αριθμός των αιτήσεων για κατοχύρωση ευρεσιτεχνίας που κατατίθενται ετησίως στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Ευρεσιτεχνιών. Σημειώνεται ότι, εκτός των συνολικών δαπανών για Ε&Α, εξετάζεται και η σχέση των ιδιωτικών και των δημοσίων δαπανών για Ε&Α με την παραγωγικότητα και την καινοτομία.Τα κύρια ευρήματα της έρευνας δείχνουν ότι την περίοδο 1981-2012: α) το συνολικό κεφάλαιο Ε&Α, καθώς και ξεχωριστά το ιδιωτικό και το δημόσιο κεφάλαιο Ε&Α, είχαν θετική και στατιστικά σημαντική επίδραση στη Συνολική Παραγωγικότητα και κατά προέκταση στη μεγέθυνση της Ελληνικής οικονομίας. Μακροπρόθεσμα, μία αύξηση κατά 100% του συνολικού κεφαλαίου Ε&Α οδηγεί σε αύξηση της Συνολικής Παραγωγικότητας κατά 6%. Επίσης, μία αύξηση κατά 100% του ιδιωτικού κεφαλαίου Ε&Α οδηγεί σε αύξηση της Συνολικής Παραγωγικότητας κατά 40%, ενώ μία αύξηση κατά 100% του δημόσιου κεφαλαίου Ε&Α προκαλεί αύξηση της Συνολικής Παραγωγικότητας κατά 9%, β) δεν διαπιστώθηκε η ύπαρξη στατιστικά σημαντικής σχέσης μεταξύ των δαπανών για Ε&Α και της Συνολικής Παραγωγικότητας, γ) οι δαπάνες για Ε&Α είχαν θετική και στατιστικά σημαντική επίδραση στην καινοτομία την περίοδο 1981-2009. Μακροπρόθεσμα, μία αύξηση των συνολικών δαπανών για Ε&Α κατά 100% συμβάλει στην αύξηση της καινοτομίας κατά 187%. Μία αύξηση των ιδιωτικών δαπανών για Ε&Α κατά 100% συμβάλει στην αύξηση της καινοτομίας των επιχειρήσεων κατά 175%. Μία αύξηση των δημοσίων δαπανών για Ε&Α κατά 100% συμβάλει στην αύξηση της καινοτομίας κατά 193%.Από τα προαναφερθέντα ευρήματα και τα συνακόλουθα συμπεράσματα προτείνεται η αύξηση των δαπανών για Ε&Α, η οποία θα μπορούσε να συμβάλει μακροπρόθεσμα στην προώθηση της καινοτομίας, της παραγωγικότητας και της μεγέθυνσης της Ελληνικής οικονομίας.
The purpose of this study is twofold. Firstly, it investigates the relationship between the R&D expenditure and the Total Factor Productivity (TFP) and by extension with the economic growth of the Greek economy and secondly it examines the connection between the R&D expenditure and innovation over the period 1981-2012. The investigation of the relationships is performed within the theoretical framework of the endogenous growth theory. The empirical analysis starts with the examination of the relationship of R&D capital, which is created through the accumulation of R&D expenditure, with the TFP of the Greek economy over the period 1981-2012. Subsequently, the examination of the relationship between R&D expenditure and TFP takes place for the same period. The next part of the empirical analysis presents the examination of the link between R&D expenses and innovation during the sub-period 1981-2009. The number of patent applications to the European Patent Association is used as a proxy of innovative activity. It is mentioned that except from the total R&D expenditure, the study examines also the relationship of private and public R&D expenses with the TFP and innovation of the Greek economy.The results of the study indicate that during the period 1981-2012: a) the total R&D capital and also separately the private R&D capital, as well as the public R&D capital had a positive and statistically important impact on the TFP and by extension on the economic growth of the Greek economy. In the long-term, a 100% increase in total R&D capital raises TFP by 6%. Moreover, a 100% increase in private R&D capital raises TFP by 40% and a 100% increase in public R&D capital raises TFP by 9%, b) No significant relationship was found between R&D expenses and TFP, c) The R&D expenses had a positive and statistically important effect on the innovation of the Greek economy over the sub-period 1981-2009. In the long-term, a 100% increase in total R&D expenses increases innovation by 187%. Furthermore, a 100% increase in private R&D expenses increases business innovation by 175% and a 100% increase in public R&D expenses increases innovation by 193%.Taking into account the aforementioned results, it is concluded and therefore suggested a long-term increase in the R&D expenditure in Greece that could enhance the TFP and economic growth of the Greek economy.
