Objects: The study explores the role of militarism (as an ideology and as a social process) in the formation of national identity in Israel and the recent identity crisis. Methodology: The study builds its hypothesis upon a macro-theoretical approach. It applies the theory of civil-military relations to the modernist approach in nationalism which argues that national identity is constructed and imagined. The study argues that when the paradigm of civil-military relations in any community approaches the model of mass militarism (or nation-in-arms) then, militarism has strong social role in nation building. In contrary, when the paradigm of civil-military relations approaches the model of professional militarism, then militarism has marginal role in the social process. Results: The study found out that during its formative years (roughly 1939-1967), the Israeli paradigm in civil-military relations approached the model of mass militarism. In consequence, militarism had strong social role and army was able to take part in nation building. From another hand, the study revealed that during the recent two decades (after 1967), the Israeli paradigm in civil-military relations approached the model of professional militarism. This led to the decline of the social role of the army in Israel and explained the identity crisis in Israeli during 1990s.
Η βιβλιοθήκη διαθέτει αντίτυπο της διατριβής σε έντυπη μορφή.
Περιλαμβάνει βιβλιογραφικές αναφορές (σ. 454-483).
Nizam F. Y. Salahat
001/2007 τ.1 και 001/2007 τ.2
Στόχοι: Η μελέτη στοχεύει να ερμηνεύσει το ρόλο του μιλιταρισμού (ως ιδεολογίας και κοινωνικής διαδικασίας) στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας του Ισραήλ και την πρόσφατη κρίση ταυτότητας. Μεθοδολογία: Η μελέτη βασίζει τις υποθέσεις της σε μία μακροθεωρητική προσέγγιση. Εφαρμόζει τη θεωρία των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων στη μοντερνιστική άποψη του εθνικισμού που επιχειρηματολογεί ότι η εθνική ταυτότητα είναι κατασκευασμένη και φαντασιακή. Η μελέτη επιχειρηματολογεί ότι όταν η θεώρηση των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων σε κάθε δεδομένη κοινότητα προσεγγίζει το μοντέλο του μαζικού μιλιταρισμού (ή nation-in-arms) τότε ο μιλιταρισμός έχει έναν ισχυρό κοινωνικό ρόλο στην οικοδόμηση του έθνους. Αντίθετα, όταν η θεώρηση των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων προσεγγίζει το μοντέλο του επαγγελματικού μιλιταρισμού, τότε ο μιλιταρισμός έχει περιθωριακό ρόλο στην κοινωνική διαδικασία. Αποτελέσματα: Η μελέτη βρήκε ότι κατά τη διάρκεια των ετών διαμόρφωσης (1939-1967 κατά προσέγγιση) το Ισραηλινό υπόδειγμα των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων προσέγγισε το μοντέλο του μαζικού μιλιταρισμού. Συνεπώς, ο μιλιταρισμός είχε ισχυρό κοινωνικό ρόλο και ο στρατός είχε τη δυνατότητα να λάβει χώρα στην οικοδόμηση του έθνους. Επιπλέον, η μελέτη βρήκε ότι κατά τις δύο δεκαετίες μετά το 1967 η ισραηλινή θεώρηση στις πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις προσέγγισε το μοντέλο του επαγγελματικού μιλιταρισμού. Αυτό οδήγησε στην πτώση του κοινωνικού ρόλου του στρατού στο Ισραήλ και εξηγεί την κρίση ταυτότητας της δεκαετίας του ’90.
Το ηλεκτρονικό αντίτυπο της διατριβής αποδεσμεύτηκε μετά την 4/9/2007.
Διατριβή (Διδακτορική)--Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη, 2007
