Η προσφυγή της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας κατά της Ελλάδας ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου για την υπόθεση της εφαρμογής της Ενδιάμεσης Συμφωνίας της 13ης Σεπτεμβρίου 1995.

 
δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
κοινοποιήστε το τεκμήριο




2016 (EL)

Η προσφυγή της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας κατά της Ελλάδας ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου για την υπόθεση της εφαρμογής της Ενδιάμεσης Συμφωνίας της 13ης Σεπτεμβρίου 1995.

Γαζέα, Ευαγγελία

Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Οικονομική και Πολιτική Διακυβέρνηση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη
Ζάικος, Νικόλαος

Διπλωματική εργασία--Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη, 2015.
Η διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ως αποτέλεσμα σειράς πολιτικών αναταραχών και συγκρούσεων και η συνακόλουθη δημιουργία νέων ανεξάρτητων κρατών στη θέση της τελευταίας βρήκε την Ελλάδα να συνορεύει με ένα νέο κράτος, το οποίο υιοθέτησε την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η χρησιμοποίηση της εν λόγω ονομασίας από το νέο κράτος, σε συνδυασμό με την οικειοποίηση συμβόλων άρρηκτα συνδεδεμένων με την ελληνική ιστορία προκάλεσε την έντονη ελληνική αντίδραση, η οποία μεταφράστηκε σε μία άρνηση αναγνώρισής του ως κρατικής οντότητας. Το 1993 το νέο κράτος κατάφερε να ενταχθεί στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), ωστόσο οι ελληνικές αντιδράσεις οδήγησαν στην υιοθέτηση της Απόφασης 817 (1993) , σύμφωνα με την οποία η χώρα αυτή θα είχε την προσωρινή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (εφεξής π.Γ.Δ.Μ.), εξαιτίας της διαφοράς που είχε προκύψει με την Ελλάδα αναφορικά με το θέμα της ονομασίας της. Οι διαπραγματεύσεις, όπως και οι εντάσεις, συνεχίστηκαν, για να φτάσουμε στο 1995, οπότε και οι δύο γείτονες χώρες, Ελλάδα και π.Γ.Δ.Μ., δια των αρμοδίων Υπουργών Εξωτερικών τους, υπέγραψαν ένα κείμενο διεθνούς συνθήκης, την επονομαζόμενη «Ενδιάμεση Συμφωνία» (Interim Accord), που μεταξύ άλλων επιβεβαίωνε την πραγματοποίηση συνομιλιών μεταξύ των δύο χωρών με απώτερο σκοπό την εξεύρεση μιας οριστικής λύσης ως προς το πρόβλημα της ονομασίας, υπό την επίβλεψη πάντοτε του Ο.Η.Ε., ενώ δεν παρέλειπε να δημιουργεί εκατέρωθεν υποχρεώσεις σε ένα ευρύ θεματικό πεδίο. Την άνοιξη του 2008, στη διάσκεψη του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (εφεξής ΝΑΤΟ), που έλαβε χώρα στο Βουκουρέστι , η π.Γ.Δ.Μ. υπέβαλε αίτηση εισδοχής της στους κόλπους της Συμμαχίας, η οποία ωστόσο δεν έγινε δεκτή, καθότι η Ελλάδα η οποία τυγχάνει μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952 υπέβαλε σχετική ένσταση, η οποία και υιοθετήθηκε από τα υπόλοιπα μέλη. Η άρνηση της Συμμαχίας να απευθύνει πρόσκληση στην π.Γ.Δ.Μ. στην εν λόγω διάσκεψη οδήγησε την ίδια χρονιά την π.Γ.Δ.Μ. στην άσκηση προσφυγής ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου εναντίον της Ελλάδας, με τον ισχυρισμό ότι η τελευταία προέβη σε «κατάφωρη παραβίαση των υποχρεώσεών της σύμφωνα με το άρθρο 11» της μεταξύ τους Ενδιάμεσης Συμφωνίας . Από την ημερομηνία κατάθεσης της προσφυγής έως και την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου μεσολάβησαν τρία χρόνια με αρνητικό και για τις δυο χώρες- διαδίκους αντίκτυπο, τόσο στο εσωτερικό τους όσο και σε επίπεδο διεθνών εξωτερικών σχέσεων. Τέλη του 2011 επανέρχεται στην επικαιρότητα η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ των γειτόνων χωρών, Ελλάδας και π.Γ.Δ.Μ., σχετικά με την ονομασία της τελευταίας. Το Διεθνές Δικαστήριο στις 5 Δεκεμβρίου του 2011 αγορεύει την επίσημη απόφασή του αναφορικά με την προσφυγή της π.Γ.Δ.Μ. εναντίον της Ελλάδας. Η απόφαση θα είναι «καταπέλτης» για την Ελλάδα, ταυτοχρόνως όμως δεν θα ικανοποιήσει πλήρως τα αιτήματα της π.Γ.Δ.Μ.. Το θέμα της προσφυγής δεν πραγματεύεται την επίλυση του ονόματος της π.Γ.Δ.Μ., αλλά εστιάζει στο επιχείρημα της Προσφεύγουσας, ότι αυτό χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα από την Ελλάδα και της ανακόπτει την πορεία για συμμετοχή σε οργανισμούς που η τελευταία μετέχει. Η παρακάτω εργασία έχει ως σκοπό να δώσει μια εικόνα της εξέλιξης της δίκης μέσω πρωτογενών πηγών (εγγράφων προσφυγής, άλλων δικογράφων, αγορεύσεων) από τη συγκεκριμένη δίκη, καθώς και της τελικής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για το σημαντικό αυτό θέμα, που αφορά την ειρηνική επίλυση διαφορών στο σύγχρονο διεθνές δίκαιο, τη διεθνή δικαιοσύνη, καθώς και την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Ως προς τη δομή της χωρίζεται σε πέντε μέρη. Στο Πρώτο Μέρος επιχειρείται μια ήπια εισαγωγή στο σύστημα της διεθνούς δικαιοσύνης και ειδικότερα στην οργάνωση και τρόπο λειτουργίας του Διεθνούς Δικαστηρίου. Στο δεύτερο παρουσιάζεται το ιστορικό υπόβαθρο της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, καθώς και τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής, ενώ το τρίτο επικεντρώνεται στο χρονικό της δίκης, αφού πρώτα έχουν παρατεθεί κάποια χρήσιμα στοιχεία αναφορικά με τον τρόπο οργάνωσης και λήψης αποφάσεων στο ΝΑΤΟ, αλλά και μια βασική επισκόπηση των σχέσεων της π.Γ.Δ.Μ. με τη Συμμαχία. Το Τέταρτο παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από νομικής πλευράς, αφού παρουσιάζει το σκεπτικό της απόφασης του Δικαστηρίου ως προς τα επιμέρους ζητήματα που τέθηκαν ενώπιων του. Στο Πέμπτο και τελευταίο επιχειρείται η παράθεση ορισμένων κριτικών επισημάνσεων αναφορικά με ενδιαφέροντα ζητήματα που ανέδειξε η Απόφαση, τόσο νομικής όσο και πολιτικής φύσης, για να κλείσει με μια συνολικότερη θεώρηση των διμερών σχέσεων των δύο κρατών υπό το πρίσμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Electronic Thesis or Dissertation
Text

Σύνοδος Κορυφής Βουκουρεστίου
Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
π.Γ.Δ.Μ.
Προσφυγή
Απόφαση 817 (1993)
Άρθρο 22 Ενδιάμεσης Συμφωνίας 13ης Σεπτεμβρίου 1995
Άρθρο 11, παράγραφος 1 Ενδιάμεσης Συμφωνίας 13ης Σεπτεμβρίου 1995
ΝΑΤΟ
Ενδιάμεση Συμφωνία 13ης Σεπτεμβρίου 1995


Ελληνική γλώσσα

2016-01-26T16:40:08Z
2015


Πανεπιστήμιο Μακεδονίας




*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των αντίστοιχων Φορέων περιεχομένου.