Τα δημόσια συστήματα υγείας των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας. Αφενός οι δαπάνες για την υγεία αποτελούν σημαντικό μέρος του Α. Ε. Π. κάθε χώρας και η τάση τους διεθνώς είναι αυξητική, αφετέρου οι προσπάθειες αύξησης της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας, καθώς κι εκείνες βελτίωσης της ορθολογικής διοίκησης και διαχείρισης των μονάδων παροχής υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης, δεν έχουν αποδώσει τα επιθυμητά οικονομικά αποτελέσματα. Τα τελευταία χρόνια, προτείνεται από πολλούς ερευνητές η εφαρμογή μέτρων εξορθολογισμού στην παροχή υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης (rationing in health care), ως μέτρο ελέγχου και περικοπής των δαπανών. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μέθοδο που βάζει φραγμούς στην προσφορά υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης σ' εκείνα τα περιστατικά όπου η ζήτηση για υπηρεσίες φροντίδας υγείας δεν κρίνεται ορθολογική. Πρακτικά, με αυτήν τη μέθοδο καθορίζεται 'ποια συνολική ποσότητα μιας συγκεκριμένης υπηρεσίας υγείας θα παρέχεται σε ποιους ασθενείς, με ποιο κόστος και υπό ποιες συνθήκες. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις συνεντεύξεις που διενεργήθησαν με ειδικούς του τομέα για τον εξορθολογισμό στην παροχή υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης στους καρδιολογικούς ασθενείς στην Ελλάδα, καταδεικνύουν ότι οι ειδικοί πιστεύουν πως δεν λαμβάνονται, προς το παρόν, τέτοια μέτρα ούτε υφίσταται ανάγκη να ληφθούν στο άμεσο μέλλον. Η εφαρμογή τέτοιων μέτρων θεωρείται θεμιτή μόνον υπό προϋποθέσεις, διότι οι θεμελιώδεις αρχές του ελληνικού Εθνικού Συστήματος Υγείας ( Ε.Σ.Υ. ) αποτελούν ανασχετικούς παράγοντες. Αποκαλύπτουν επίσης την άποψη των ειδικών πως πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των πολιτών και πως οι καταλληλότεροι να λάβουν τέτοιες αποφάσεις είναι οι καρδιολόγοι ιατροί με κριτήρια ιεράρχησης προτεραιοτήτων, πρωτίστως, την κατάσταση της υγείας του ασθενή και, δευτερευόντως το αναμενόμενο όφελος για τον ασθενή από την απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή.
Public health systems, in developed industrialized countries, are confronted with viability problems. Although health expenditure constitutes a significant part of each country's G.D.P. (with a tendency το expand internationally), the attempts to improve the efficiency and effectiveness of healthcare provision have not produced the expected economic results. In recent years, a number of researchers suggest the application of rationing measures in healthcare provision, as means to control and contain costs. In essence, rationing is a method to raise barriers in the supply of healthcare services in those cases where the demand for healthcare is not conceived sensible or rational. In practice this method determines what should be the total quantity of a certain service to be offered, to whom, with what cost and under which terms and conditions. The conclusions from the research findings for rationing in healthcare provision, conducted among cardiology patients in Greece, indicate that currently there are no such measures in force, or a need to be taken in the immediate future. The application of such measures is considered plausible only under certain preconditions since the fundamental principles of the Greek Public Health System constitute restraining factors. The findings also reveal, from the point of view of the experts interviewed, that the opinion of the citizens should be considered and that the most appropriate persons to take such decisions upon prioritization criteria, are the cardiology doctors. The most dominant priority setting criteria have been declared the patient's health condition and the expected benefit to the patient from the required therapeutic treatment.
