Η χρήση των κυκλοδεξτρινών κατά την «πράσινη εκχύλιση» είναι μία πρόσφατη ανακάλυψη και βασίζεται στην ιδιαίτερη ικανότητα των κυκλοδεξτρινών να σχηματίζουν σύμπλοκα εγκλεισμού ανάμεσα στην υδρόφοβη κοιλότητά τους και τα βιοδραστικά ξενιζόμενα μόρια. Η μικροενθυλάκωση των βιοδραστικών μορίων των φυσικών προϊόντων βελτιώνει τη διαλυτότητα, τη σταθερότητα έναντι συνθηκών υποβάθμισης όπως το φως, το οξυγόνο, η θερμοκρασία και το pH, καθώς και τη βιοδιαθεσιμότητά τους. Επομένως, επιμηκύνει τον χρόνο ζωής του τελικού προϊόντος. Στην παρούσα εργασία, επιλέχθηκε να διερευνηθεί η «πράσινη εκχύλιση» του Sideritis scardica. Ο σιδερίτης κατέχει ιδιαίτερη θέση στην παραδοσιακή ιατρική των λαών της Μεσογείου και του αποδίδονται αντιφλεγμονώδεις, αντιελκωτικές, αντιμικροβιακές, καταπραϋντικές, αντιβηχικές, αντισπασμωδικές, αντιεπιληπτικές και αναλγητικές δράσεις, οι οποίες οφείλονται κυρίως στη σημαντική περιεκτικότητά του σε φλαβονοειδή και τερπένια. Ο σιδερίτης εκχυλίστηκε με διαφορετικής συγκέντρωσης υδατικά διαλύματα β-CD και ΗΡ-β-CD, καθώς και με απιονισμένο νερό. Ο προσδιορισμός των επιμέρους φαινολικών συστατικών του υδατικού εκχυλίσματος του Sideritis scardica με Αέρια Χρωματογραφία-Φασματοσκοπία Μάζας επιβεβαίωσε την παρουσία ουσιών όπως το π-κουμαρικό οξύ, το συριγγικό οξύ, το π-υδροξυβενζοϊκό οξύ, το βανιλλικό οξύ, το καφεϊκό οξύ και το πρωτοκατεχικό οξύ. Η μελέτη του ολικού φαινολικού περιεχομένου και της αντιοξειδωτικής ικανότητας των εκχυλισμάτων κατέδειξε πως επιτεύχθηκε σημαντική αύξηση των παραμέτρων αυτών, οι οποίες αυξάνονταν, παράλληλα, με αύξηση της συγκέντρωσης της β-CD και της ΗΡ-β-CD στο υδατικό διάλυμα. Συγκριμένα, το υδατικό εκχύλισμα απέδωσε συνολικό φαινολικό περιεχόμενο της τάξεως των 3,26±0,88 mg GAE/mL εκχυλίσματος και αντιοξειδωτική ικανότητα 4,11±0,45 mg TE/mL εκχυλίσματος, το εκχύλισμα με διάλυμα β-CD (8 mM) 3,84±0,14 mg GAE/mL εκχυλίσματος και 4,42±0,1 mg TE/mL εκχυλίσματος αντίστοιχα, το εκχύλισμα με διάλυμα β-CD (16 mM) 3,95±0,08 mg GAE/mL εκχυλίσματος και 4,68±0,19 mg TE/mL εκχυλίσματος αντίστοιχα και το εκχύλισμα με διάλυμα ΗΡ-β-CD (27 mM) 4,28±0,32 mg GAE/mL εκχυλίσματος και 5,05±0,45 mg TE/mL εκχυλίσματος αντίστοιχα. Επιπλέον, με χρήση της Διαφορικής Θερμιδομετρίας Σάρωσης σε αναγωγικές και οξειδωτικές συνθήκες φάνηκε η πιθανή μοριακή αλληλεπίδραση των συστατικών του σιδερίτη με τις κυκλοδεξτρίνες, η οποία μπορεί να ερμηνευθεί ως σημαντική ένδειξη του εγκλεισμού στην κοιλότητά τους. Βάσει της μελέτης των παραπάνω παραμέτρων, η εκχύλιση με υδατικό διάλυμα HΡ-β-CD (27 mΜ) ήταν η αποτελεσματικότερη. Επιπρόσθετα, η ενθυλάκωση του υδατικού εκχυλίσματος σιδερίτη σε τροποποιημένο άμυλο με την τεχνική της ξήρανσης με ψεκασμό επιβεβαιώθηκε με έμμεσο τρόπο, κάνοντας χρήση μεθόδου Διαφορικής Θερμιδομετρίας Σάρωσης υπό οξειδωτικές συνθήκες. Ωστόσο, δεν παρατηρήθηκε επιπρόσθετη προστασία έναντι της οξείδωσης, όταν επιχειρήθηκε διπλή ενθυλάκωση του εκχυλίσματος σιδερίτη σε ΗΡ-β-CD και τροποποιημένο άμυλο. Συμπερασματικά, η «πράσινη εκχύλιση» του σιδερίτη μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την εφαρμογή αποτελεσματικότερων και φιλικότερων προς το περιβάλλον μεθόδων εκχύλισης θεραπευτικών βοτάνων, αναδεικνύοντας τις ευεργετικές τους ιδιότητες. Το παραγόμενο εκχύλισμα φάνηκε να παρουσιάζει ιδιαίτερη σταθερότητα έναντι των υψηλών θερμοκρασίων και της οξείδωσης, ενώ θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως συστατικό εμπλουτισμού καινοτόμων τροφίμων με λειτουργικές ιδιότητες.
.jpg){kind=logo}
