Σκοπός της διδακτορικής αυτής διατριβής είναι η αναζήτηση των τρόπων, με τους οποίους, τα υποκείμενα συγκροτούν διαφορετικές εκδοχές της συλλογικής τους ταυτότητας. Η συγκρότηση της συλλογικής ταυτότητας πραγματοποιείται σε πλαίσια τα οποία είναι ταυτόχρονα ιστορικά, κοινωνικά, οικονομικά καθορισμένα, αλλά και ρευστά, και τα οποία ορίζουν αλλά δεν καθορίζουν τη δράση των υποκειμένων. Τα υποκείμενα, ανάλογα με το φύλο, την ηλικία, την τάξη, το μορφωτικό επίπεδο καταλαμβάνουν διακριτές ή/ και άνισες θέσεις στο ευρύτερο και τοπικό πλαίσιο, και εμπλέκονται σε μια διαρκή προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα, που θέτει προβλήματα και απιτεί λύσεις. Και την προσπάθειά τους να τοποθετηθούν, με όσο το συνατό καλύτερο τρόπο, να ενισχύσουν τη θέση τους, συγκροτούν διαφορετικές εκδοχές της συλλογικής ταυτότητας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι "σαραντάρηδες" του "χωριού"- η βασική παράμετρος είναι όχι μόνο η ηλικία αλλά και η θέση στην οικιακή ομάδα- διαπραγματεύονται και επαναπροσδιορίζουν τις κατηγορίες και τα όρια που έρχονται από το παρελθόν και ελέγχονται από τους ηλικιωμένου. Αυτό για το οποίο προσπαθούν να πείσουν, είναι για το ότι η δική τους εκδοχή της "αρβανίτικης" ταυτότητας, έχει τη δυνατότητα να απαντήσει καλύτερα σε δύο κεντρικά για το "χωριό" ζητήματα. Το πρώτο είναι παλιό και αφορά στη σχέση του "χωριού" με το ελληνικό κράτοςμ ενώ το δεύτερο είναι πρόσφατο και αφορά στην είσοδο των αλβανών μεταναστών στην αγροτική συτή κοινότητα. Η επιτυχία τους, η ικανοποιητική δηλαδή αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών, μεταφράζεται σε ενίσχυση της διαπραγματευτικής τους δύναμης απέναντι στους ηλικιωμένους, από τους οποίους ζητούν την παράδοση των "ηνίων" του "σπιτιού".
University of the Aegena
