Η κρίση ανέδειξε, μεταξύ άλλων, τις ανεπαρκείς διαδικασίες διαχείρισης της ρευστότητας και των ανοιγμάτων των τραπεζών, παγκοσμίως. Ο κίνδυνος ρευστότητας διέφευγε του κανονιστικού πλαισίου, σε αντίθεση με τον κίνδυνο αγοράς και τον πιστωτικό κίνδυνο που ήταν υπό αυστηρή εποπτεία. Οι πρωτοβουλίες που έχουν ληφθεί έως σήμερα σε διεθνές επίπεδο, μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, περιλαμβάνουν πακέτα για την διάσωση, εγγύηση και ασφάλεια του τραπεζικού συστήματος, προγράμματα εξαγοράς υποτιμημένων στοιχείων από τους ισολογισμούς των τραπεζών, καθώς και αγορά εταιρικών ομολόγων από τις κυβερνήσεις των κρατών, σε μια προσπάθεια να επανέλθει η εμπιστοσύνη και η ομαλή ροή των κεφαλαίων στην αγορά. Οι νέοι κανόνες που τίθενται έχουν ως στόχο την ενίσχυση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και την αποτελεσματικότερη λειτουργία του.
Σκοπός της εργασίας είναι να εξετάσει τις διαστάσεις της οικονομικής κρίσης, καθώς και τη δομή και λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, επιχειρεί να δώσει μια εικόνα του τραπεζικού κλάδου στην Ελλάδα, και του τρόπου με τον οποίο αντέδρασαν οι ελληνικές τράπεζες στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Σε αντίθεση με τον τραπεζικό κλάδο άλλων χωρών, οι ελληνικές τράπεζες δεν υπήρξαν γενεσιουργός αιτία της οικονομικής κρίσης, αλλά υφίστανται τις συνέπειες των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας.
Οι περισσότερες ελληνικές τράπεζες οδηγήθηκαν σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ή έκδοση ομολογιακών δανείων προκειμένου να αντιμετωπίσουν την έλλειψη κεφαλαιακής επάρκειας. Η κεφαλαιακή ανεπάρκεια αποτέλεσε συνέπεια της έλλειψης ρευστότητας των τραπεζών, καθότι δεν ήταν πλέον δυνατή η χρηματοδότησή τους από τις διεθνείς αγορές. Τα μέτρα που ελήφθησαν για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ελλάδα, περιελάμβαναν την ενίσχυση της ρευστότητας και την εγγύηση των καταθέσεων.
