Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας όσον αφορά τη Μέση Ανατολή την πρώτη
δεκαετία του 21ου αιώνα, με την άνοδο του κόμματος AKP στην εξουσία και τη διατήρησή
του στη διακυβέρνηση της χώρας, και με την επικράτησή του σε τρεις συνεχόμενες
εκλογικές αναμετρήσεις, έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονης κριτικής και
προβληματισμού. Η Τουρκία προσπάθησε να εφαρμόσει το νέο όραμα της εξωτερικής της
πολιτικής με κεντρικό άξονα την αναδιαμόρφωση της χώρας και την απόκτηση ενός νέου
ρόλου της Τουρκίας στο διεθνές γίγνεσθαι, σύμφωνα με τις επιταγές του δόγματος
Νταβούτογλου. Η αποτυχία αυτής της πολιτικής γίνεται φανερή μέσω της κατάδειξης του
θεωρητικού παράδοξου του δόγματος Νταβούτογλου και εν συνεχεία της αναίρεσής του. Η
επιδίωξη της Τουρκίας να αναλάβει έναν ηγετικό ρόλο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής
την έφερε αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε με την πολιτική που
ακολούθησε στο Ιράκ και στη Συρία αλλά και στον τρόπο που προσέγγισε τις σχέσεις της με
το Ισραήλ και το Ιράν.
