Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 σήμανε το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου, της ισορροπίας του διπολικού κόσμου, και είχε ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της δράσης του ρωσικού παράγοντα σε περιφερειακό και μόνο επίπεδο. Η διακυβέρνηση του Πούτιν από το 2000 μέχρι σήμερα, οδήγησε τη Ρωσία στην οικονομική ανάπτυξη και στην απόκτηση αυτοπεποίθησης ότι μπορεί πλέον να παίξει έναν σημαντικό ρόλο σε ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον. Η Ρωσία τα τελευταία χρόνια, με αρχή τη στρατιωτική επέμβαση στη Γεωργία το 2008, ξαφνιάζει διαρκώς το Δυτικό κόσμο με μια ορθολογική παράλληλη χρήση σκληρής και ήπιας ισχύος. Η πρόσφατη επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία και τη Συρία εξυπηρετεί ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου και της Ανατολικής Μεσογείου αντίστοιχα. Από τη μία πλευρά η Ουκρανία και ειδικότερα η Κριμαία αποτελεί τη φυσική σύνδεση της Ρωσίας με τη Μεσόγειο, ενώ από την άλλη η υποστήριξη του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, συνδέεται άμεσα με την διατήρηση ενός στρατηγικού εταίρου σε μια περιοχή που μετατοπίζεται το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Από τη συγκριτική ανάλυση των δύο επεμβάσεων αποκαλύπτεται το νέο πρόσωπο της Ρωσίας και ο ρόλος που επιθυμεί να διαδραματίσει στο διεθνές στερέωμα.