Η παρούσα εργασία επιδιώκει να ερμηνεύσει την έννοια της βιομηχανικής οργάνωσης στον τραπεζικό τομέα, δίνοντας έμφαση στον τρόπο λειτουργίας των εμπορικών τραπεζών και στον ανταγωνισμό που υφίσταται η τραπεζική αγορά. Η εργασία χωρίζεται σε τρία σκέλη. Στο πρώτο σκέλος, δίνεται μεγάλη έμφαση στο ρόλο που αναλαμβάνει η τράπεζα ως χρηματοπιστωτικός διαμεσολαβητής, στα στοιχεία που απαρτίζουν έναν τραπεζικό ισολογισμό και στον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται η μεγιστοποίηση του κέρδους της. Για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν η μορφή του ανταγωνισμού που κυριαρχεί τόσο στην αγορά δανείων όσο και στην αγορά καταθέσεων, ενώ ταυτόχρονα δίνεται έμφαση στην αμφίδρομη σχέση της τράπεζας με τον πελάτη. Στην ουσία αυτό αποτελεί και το δεύτερο σκέλος της εργασίας, το οποίο αποβλέπει στην ανάλυση των διαφόρων μορφών του τραπεζικού ανταγωνισμού. Οι δύο ακραίες μορφές που μπορεί να πάρει ο ανταγωνισμός είναι η περίπτωση του τέλειου ανταγωνισμού και η περίπτωση του μονοπωλίου. Παρόλα αυτά, μέσα από το υπόδειγμα «Klein-Monti», το οποίο αναλύεται ως παίγνιο Bertrand-Nash, αναδεικνύεται το γεγονός ότι, το τραπεζικό περιβάλλον λειτουργεί κάτω από ολιγοπωλιακές συνθήκες και υψηλά επίπεδα πιστωτικού κινδύνου. Στη συνέχεια της εργασίας το ενδιαφέρον στρέφεται στα προβλήματα της ασύμμετρης πληροφόρησης που αναγκάζουν τις τράπεζες να εκτίθενται σε υψηλό πιστωτικό κίνδυνο. Τα προβλήματα αυτά λειτουργούν ως «καταλύτες» για τα ψηλά επίπεδα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με την κερδοφορία των τραπεζών. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στο τελευταίο σκέλος της εργασίας γίνεται εκτενείς αναφορά στους τραπεζικούς και μακροοικονομικούς παράγοντες που επηρεάζουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Εν κατακλείδι, μέσα από την εμπειρική οικονομετρική ανάλυση, η οποία βασίζεται σε στοιχεία της αμερικανικής εθνικής οικονομίας (1984-2018), φανερώνεται η στατιστικά σημαντική εξάρτηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων με τους παραπάνω παράγοντες.
