Βιβλιογραφία : σ. 46-52
52 σ.
The postpartum period refers to the critical period of 6 to 8 weeks after childbirth. At this time, several biological and anatomical, hormonal and psychological changes take place. All of these are meant to return the body to the previous "non-pregnant" condition. It is a critical phase for the life of mother and baby and has been described as the ''fourth stage of birth''. Lochia is the normal vaginal discharge appearing during this period. It is a combination of mucous, blood and other necrotic tissue from the uterus.The uterus reaches the height of the mother's umbilicus immediately after delivery. Its regurgitation is achieved by contractions caused by the secretion of the oxytocin hormone triggered by breastfeeding. The cervix also begins to close while any swellings and varices disappear soon. The rough texture of the cervix recovers in a few days. The vagina also returns to its normal size under the influence of estrogen as the ovarian function is progressively restored. Also, endocrine changes observed during pregnancy will come to an end, as the placenta, which is responsible for the production of gestational hormones as well as the molecules of mediators, will retreat with the end of the pregnancy. The main hormones where the major fluctuations are abserved are the human chorionic gonadotropin (HCG), progesterone, estrogen, luteinizing hormone (LH), follicle stimulating hormone (FSH) and prolactin. However, the postpartum period is also associated with a set of pathological conditions. Behavioral disorders are common, with the disturbances of this period been manifested in a variety of ways, with a wide range of symptoms, ranging from mild to severe postpartum depression and psychosis. After the pregnancy, the woman is particularly susceptible to inflammatory conditions and infections such as mastitis, lamivudes, where serum retention is observed in the uterus and transfusions thereof. Endometriosis is the most common cause of infection and occurs on the second or third day or, more rarely, in very severe conditions from the first 24 hours. If endometritis extends through the lymphatic pathway into the loose connective tissue, it causes parametritis which is usually unilateral but can also be manifested bilaterally. An increase of inflammation to the fallopian tubes and the ovary is associated with adnexitis. More dangerous situations are peritonitis, which is a severe inflammation of the pelvic peritoneum caused by the extension of the endometrial infection through the lymph nodes and more rarely through the fallopian tubes, as well as toxic and septic shock. Bleeding is one of the most important causes of maternal morbidity and mortality every year. It happens postpartum, with more than 500 mL of blood loss, and is one of the most common complications dyring this period. They are distinguished in immediate, early or primary and late or secondary.Organically, the postpartum period, especially the first year, is quite critical with regard to the occurrence, seizure or relapse of autoimmune diseases. Thus, a large proportion of normal women, after the first year of childbirth, will display thyroiditis, which is characterized by lymphocytic infiltration of the gland. Urinary system problems include urinary retention, urinary tract infections, cystitis, urinary incontinence and pyelonephritis. From the cardiovascular and circulatory system complications that may occur during this period are mentioned thrombophlebitis as well as other thromboembolic diseases such as excessive venous thrombosis, deep venous thrombosis and pelvic thrombophlebitis. Still pulmonary embolism with a frequency of about 1 / 1,000 birth may be the first manifestation of a latent or asymptomatic thrombophlebitis. Hypertensive pregnancy disorders, especially preeclampsia, are major causes of perinatal and maternal morbidity and mortality, while hellp syndrome is one of the most important expressions of hypertension during the period of maternity and for many scientists it should be a disease itself. Nowadays many of these complications are rare. Prevention of these conditions, early symptom recognition and diagnosis as well as direct treatment contribute to a smooth outcome of the postpartum period.
Λοχεία είναι η κρίσιμη περίοδος των 6 με 8 εβδομάδων που ακολουθεί μετά από τη γέννηση του πλακούντα. Στη χρονική αυτή περίοδο συμβαίνουν τόσο βιολογικές, όσο και ανατομικές, ορμονικές και ψυχολογικές αλλαγές. Όλες αυτές έχουν ως σκοπό να επιστρέψει το σώμα στην κατάσταση που ήταν πριν από την εγκυμοσύνη. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου είναι τα λόχια, υγρά που εκκρίνονται από τον κόλπο και είναι αιματηρές εκκρίσεις που αποτελούνται από υπολείμματα αμνιακού, φθαρτού καθώς και από νεκρά ερυθροκύτταρα και λευκοκύτταρα. Η μήτρα αμέσως μετά τον τοκετό φτάνει στο ύψος του ομφαλού της μητέρας. Η παλινδρόμηση της επιτυγχάνεται με συσπάσεις τις οποίες προκαλεί και η έκκριση της ορμόνης ωκυτοκίνης που εκκρίνεται με το θηλασμό. Ο τράχηλος παράλληλα, αρχίζει να κλείνει ενώ τυχόν οιδήματα και κιρσοί εξαφανίζονται σύντομα. Η σκληρή υφή του τραχήλου επανακτάται σε λίγες ημέρες αλλά το τραχηλικό στόμιο φυσιολογικά, σχεδόν ποτέ δεν επανέρχεται στην προ του τοκετού κατάσταση. Ο κόλπος επανέρχεται και αυτός στο φυσιολογικό του μέγεθος κάτω από την επίδραση των οιστρογόνων καθώς προοδευτικά αποκαθίσταται η ωοθηκική λειτουργία. Ακόμα ενδοκρινικές αλλαγές που παρατηρούνται κατά την περίοδο της κύησης, θα υποχωρήσουν με το τέλος αυτής, μιας και ο πλακούντας, ο οποίος είναι και υπεύθυνος για την παραγωγή των ορμονών της κύησης, όσο και των μορίων μεσολαβητών θα υποχωρήσει με το τέλος αυτής. Οι κύριες ορμόνες στις οποίες παρατηρούνται οι μεγαλύτερες διακυμάνσεις είναι η ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη (HCG), η προγεστερόνη, τα οιστρογόνα, η ωχρινοτρόπος ορμόνη (LH), η θυλακιοτρόπος ορμόνη (FSH) και η προλακτίνη. Ωστόσο η περίοδος της λοχείας συνδέεται και με ένα σύνολο παθολογικών καταστάσεων στο σώμα, στον οργανισμό καθώς και στην ψυχοσύνθεση της λεχώνας.Οι διαταραχές συμπεριφοράς κατά τα λοχεία αποτελούν συχνό φαινόμενο, με τις διαταραχές της περιόδου αυτής να εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως, έχοντας ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων, τα οποία μπορεί να κυμαίνονται από ήπια, μέχρι σοβαρή επιλόχεια κατάθλιψη και ψύχωση. Το χρονικό διάστημα μετά την εγκυμοσύνη η γυναίκα είναι ιδιαίτερα επιρρεπής σε φλεγμονώδεις καταστάσεις και λοιμώξεις όπως, μαστίτιδα, λοχειόμητρα όπου παρατηρείται κατακράτηση λοχίων στη μήτρα και επιμόλυνση αυτών. Η ενδομητρίτιδα είναι η συνηθέστερη αιτία επιλόχειας λοίμωξης και εμφανίζεται την δεύτερη ή τρίτη ημέρα της λοχείας ή σπανιότερα σε πολύ βαριές καταστάσεις από το πρώτο 24ωρο. Εάν η ενδομητρίτιδα επεκταθεί μέσω της λεμφαγγειακής οδού στον χαλαρό συνδετικό ιστό του παραμήτριου προκαλεί παραμητρίτιδα η οποία είναι συνήθως ετερόπλευρη αλλά μπορεί να εκδηλωθεί και αμφοτερόπλευρα. Άνοδος της φλεγμονής προς τις σάλπιγγες και τις ωοθήκες συνδέεται με εξαρτηματίτιδα. Πιο επικίνδυνες καταστάσεις είναι η περιτονίτιδα που αποτελεί σοβαρή φλεγμονή του πυελικού περιτοναίου λόγω επέκτασης της ενδομήτριας λοίμωξης μέσω των λεμφαγγείων και πιο σπάνια μέσω των σαλπίγγων, το τοξικό και σηπτικό σοκ. Η αιμορραγία της λοχείας είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες μητρικής νοσηρότητας και θνησιμότητας κάθε χρόνο. Παρατηρείται μετά τον τοκετό, με απώλεια περισσότερων από 500 mL αίματος και είναι από τις συχνότερες επιπλοκές που εμφανίζονται στη λοχεία, με ποσοστό 5-8% των τοκετών στις αναπτυσσόμενες χώρες. Διακρίνονται σε άμεσες, πρώιμες ή πρωτοπαθείς και -όψιμες ή δευτεροπαθείς. Οργανικά η περίοδος μετά τον τοκετό, ειδικά ο πρώτος χρόνος, είναι αρκετά κρίσιμος αναφορικά με την εμφάνιση, τον παροξυσμό ή υποτροπή των αυτοάνοσων νοσημάτων. Έτσι λοιπόν , ένα μεγάλο ποσοστό φυσιολογικών γυναικών, μετά τον πρώτο χρόνο από τον τοκετό, εμφανίζει θυρεοειδίτιδα, η οποία χαρακτηρίζεται από λεμφοκυτταρική διήθηση του αδένα. Στα προβλήματα του ουροποιητικού συστήματος περιλαμβάνεται η επίσχεση των ούρων, οι ουρολοιμώξεις, η κυστίτιδα, η ακράτεια των ούρων και η πυελονεφρίτιδα. Από το καρδιαγγειακό και κυκλοφορικό σύστημα επιπλοκές που μπορεί να προκύψουν κατά τη λοχεία είναι η θρομβοφλεβίτιδα καθώς και άλλες θρομβοεμβολικές νόσοι όπως, η επιπολής φλεβοθρόμβωση, η εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση και η πυελική θρομβοφλεβίτιδα. Ακόμα η πνευμονική εμβολή με συχνότητα περίπου 1/1.000 τοκετού μπορεί να είναι η πρώτη εκδήλωση μιας λανθάνουσας ή ασυμπτωματικής θρομβοφλεβίτιδας. Οι υπερτασικές διαταραχές της εγκυμοσύνης, ιδιαίτερα η προεκλαμψία, αποτελούν μείζονες αιτίες περιγεννητικής και μητρικής νοσηρότητας και θνησιμότητας, ενώ το σύνδρομο HELLP αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις της υπέρτασης κατά την περίοδο της λοχείας και για πολλούς επιστήμονες θα έπρεπε να αποτελεί από μόνη της μια νοσολογική οντότητα. Πλέον αρκετές από τις επιπλοκές αυτές είναι σπάνιες. Η πρόληψη των καταστάσεων αυτών, η έγκαιρη αναγνώριση των συμπτωμάτων και διάγνωση καθώς κ η άμεση αντιμετώπιση συμβάλλουν σε μια ομαλή έκβαση της περιόδου της λοχείας.
Democritus University of Thrace
