Η παρούσα εργασία διερευνά το ζήτημα της συμβατότητας του μηχανισμού της παροχής
χρηματοδότησης σε ένα διάδικο μέρος προς τον σκοπό της κάλυψης των δικαστικών του
εξόδων με τις θεμελιώδεις αρχές του θεσμού της διαιτησίας. Η εξέταση της λειτουργίας αυτού
του μηχανισμού επικεντρώνεται στη διεθνή εμπορική διαιτησία, για την οποία η βιβλιογραφία,
ελλείψει δημοσιευθείσας νομολογίας είναι πολύ περιορισμένη. Με την παρούσα έρευνα
επιχειρείται να σκιαγραφηθούν οι ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει η εμπορική διαιτησία σε
σχέση με τον μηχανισμό αυτόν, καθώς και οι πιθανοί τρόποι συνύπαρξής τους. Λαμβάνοντας
υπόψη τη τάση ην χρήσης του μηχανισμού αυτού και της σταδιακής άτυπης καθιέρωσής του
στον τομέα της διεθνούς εμπορικής διαιτησίας, η εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν
μπορεί να αγνοηθεί αυτή η καινούρια πραγματικότητα, αλλά θα πρέπει να ληφθούν κατάλληλα
νομοθετικά ή κανονιστικά μέτρα που να ενσωματώνουν αποτελεσματικά τον μηχανισμό αυτό
στους κανόνες της διαιτησίας.
Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές
The present thesis examines the issue of the compatibility of the third-party funding mechanism
with the fundamental principles of arbitration. The research regarding the functioning of this
mechanism focuses on international commercial arbitration, for which the literature, due to the
absence of published case-law, is very limited. The present thesis attempts to outline the
particularities of commercial arbitration in relation to the mechanism in question, as well as
the possible ways of coexistence. Given the wide use of this mechanism and its gradual
informal establishment in the field of international commercial arbitration, the dissertation
concludes that this new reality cannot be ignored and appropriate legislative or regulatory
measures should be adopted in order to incorporate effectively this mechanism into the existing
regulatory body of arbitration.
Democritus University of Thrace
