Η παρούσα εργασία έχει ως πεδίο έρευνας τα καραμανλήδικα κείμενα,
κείμενα δηλαδή γραμμένα στην τουρκική γλώσσα με ελληνικούς χαρακτήρες. Η «καραμανλήδειος γραφή», όπως είναι γνωστή, αποτέλεσε σημαντική παράμετρο συσπείρωσης και διατήρησης του ελληνισμού σε περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ του 15ου και 20ου αιώνα, σημειώνοντας ιδιαίτερη άνθηση από τον 18ο αιώνα και μετά. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να προσδιορίσει και να κατηγοριοποιήσει, όσο αυτό είναι εφικτό, τον τρόπο με τον οποίο υφίστανται οι μεταγραφές των τουρκικών λέξεων με ελληνικούς χαρακτήρες, παίρνοντας ως παράδειγμα ένα κείμενο της κατηγορίας αυτής. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, λαμβάνονται υπόψη γλωσσολογικά και φωνητικά/φωνολογικά στοιχεία, εξετάζεται η γενική συμπεριφορά φωνηέντων και συμφώνων στα αλφάβητα και τέλος συγκρίνεται η ελληνική με την τουρκική και το ελληνικό με το τουρκικό αλφάβητο. Θα προηγηθεί η τοποθέτηση του φαινομένου των
καραμανλήδικων κειμένων στο ιστορικό πλαίσιό του. Το υπό επεξεργασία κείμενο φέρει τον τίτλο «Μουκεμμέλ Ιερουσαλήμ
Ταριχί», έργο του Σάββα Σ. Αλιακιόζογλου. Μελετώντάς το προσπαθήσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τις μεταγραφές των τουρκικών λέξεων και να τεκμηριώσουμε τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούνται. Παρατηρήσαμε πως οι μεταγραφές των τουρκικών λέξεων με ελληνικούς χαρακτήρες παρουσιάζουν μια εξαιρετική συστηματικότητα στηριζόμενη σε γραμματικούς
και φωνολογικούς κανόνες τόσο της ελληνικής όσο και της τουρκικής γλώσσας.
Democritus University of Thrace
