Lucian does not clarify his philosophical views in any of his works. His attack and satire against the multitude of pseudo-philosophers lead to the conclusion that Lucian aims to adopt a philosophy structured with ethos, simplicity and practicality. The presence of Diogenes the Cynic in the author's entire literary output testifies to the philosopher's enduring reputation, while at the same time providing Lucian with fertile ground for ridicule. The purpose of this paper is to highlight the way in which Lucian during his time took literary notice of Diogenes and cynicism in general. At the same time, the ultimate authorial intention for which Lucian includes Diogenes and his philosophy in the entirety of his work is sought. Research attempts to fully delineate Lucian's philosophical profile prove fruitless, as tracing Lucian's solid personal
philosophical beliefs within his works is likely to prove fruitless. Studies focusing exclusively on Lucian's relationship to cynicism remain scarce to date compared to the overall research on the author. These research limitations, combined with the temporal distance from the events, make it difficult to base the paper on in-depth scholarly conclusions about Lucian's cynicism, with the almost exclusive help of intertextual and extra-textual contemporary information provided by the context. The main findings of the present paper are that, on the one hand, Lucian treats Diogenes with relative favor and moderate admiration in his works. He borrows, accepts and rejects as many philosophical elements as he deems appropriate for his specific purposes. Philosophy,
too, is part of his ubiquitous struggle against hypocrisy and immorality and the doctrine of Hermotimus (47) «νῆφε καὶ μέμνησο ἀπιστεῖν».
Βιβλιογραφία: σ. 54-56
Ο Λουκιανός δεν διασαφηνίζει τις φιλοσοφικές του απόψεις σε κανένα από τα έργα του. Η επίθεση και η σάτιρά του ενάντια στο πλήθος ψευδο-φιλοσόφων οδηγούν στο συμπέρασμα πως αποβλέπει στην υιοθέτηση μιας φιλοσοφίας δομημένης με ήθος, απλότητα και πρακτικότητα. Η παρουσία του Διογένη του Κυνικού στο σύνολο της
λογοτεχνικής παραγωγής του Λουκιανού μαρτυρεί τη διαχρονική φήμη του φιλοσόφου, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί για τον Λουκιανό πρόσφορο έδαφος διακωμώδησης. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο ο Λουκιανός προσέλαβε λογοτεχνικά τον Διογένη και τον κυνισμό εν γένει.
Παράλληλα, αναζητείται ο απώτερος συγγραφικός λόγος για τον οποίο ο Λουκιανός
περιλαμβάνει τον Διογένη και τη φιλοσοφία του στο σύνολο του έργου του. Οι
προσπάθειες της έρευνας για πλήρη σκιαγράφηση της φιλοσοφικής «κατατομής» του
Λουκιανού αποβαίνουν άκαρπες, καθώς η ανίχνευση στέρεων προσωπικών
φιλοσοφικών πεποιθήσεων του Λουκιανού μέσα στα έργα του πιθανόν αποβαίνει
ατελέσφορη. Οι μελέτες με αποκλειστική εστίαση στη σχέση του Λουκιανού με τον
κυνισμό παραμένουν μέχρι σήμερα ελάχιστες συγκριτικά με τη συνολική έρευνα για
τον συγγραφέα. Οι περιορισμοί αυτοί της έρευνας, δυσκολεύουν τη στήριξη της
εργασίας σε εμπεριστατωμένα επιστημονικά συμπεράσματα για τον κυνισμό του
Λουκιανού, με σχεδόν αποκλειστική βοήθεια τις ενδοκειμενικές και εξωκειμενικές
σύγχρονες πληροφορίες που παρέχονται απ ̓ το συγκείμενο. Τα βασικά πορίσματα της
παρούσας εργασίας είναι η διαπίστωση πως, αφενός, ο Λουκιανός αντιμετωπίζει με
σχετική ευμένεια και μετριασμένο θαυμασμό τον Διογένη στα έργα του. Δανείζεται,
αποδέχεται και απορρίπτει όσα φιλοσοφικά στοιχεία κρίνει αρμόζοντα για τους
ειδικούς σκοπούς του. Η φιλοσοφία, και αυτή, εντάσσεται στην πανταχού παρούσα
πάλη του ενάντια στην υποκρισία και την ανηθικότητα και στο δόγμα του Ερμότιμου
(47) «νῆφε καὶ μέμνησο ἀπιστεῖν»
56 σ.
Democritus University of Thrace
