Η ασπιρίνη είναι ένα μη στεροειδές αντιφλεγμονώδες φάρμακο τόσο για την πρωτογενή όσο και τη δευτερογενή πρόληψη των θρομβοεμβολικών αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων. Η αποτελεσματικότητα της έχει αποδειχτεί στην πρόληψη της εγκεφαλικής αγγειακής νόσου. Ωστόσο, ένας μεγάλος αριθμός ασθενών συνεχίζει να εμφανίζει επαναλαμβανόμενα ισχαιμικά επεισόδια παρά τη θεραπεία με ασπιρίνη. Αυτό το φαινόμενο έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον στο θέμα της «αντίστασης» στην ασπιρίνη, η οποία προσεγγίζεται με διάφορες εργαστηριακές τεχνικές οι οποίες ελέγχουν τη λειτουργία των αιμοπεταλίων. Η διαπίστωση αντίστασης στην ασπιρίνη φαίνεται να σχετίζεται κλινικά με αυξημένο κίνδυνο υποτροπής αγγειακών επεισοδίων. Η αξιολόγηση της απόκρισης της ασπιρίνης είναι μια δύσκολη διαδικασία καθώς δεν υπάρχει γενικά αποδεκτός ορισμός της αντίστασης στην ασπιρίνη. Έχει εκτιμηθεί ότι σε ένα ποσοστό που κυμαίνεται ανάμεσα στο 5%-60% των ασθενών που λαμβάνουν ασπιρίνη δεν επιτυγχάνεται επαρκής αποτελεσματικότητα. Ο ακριβής μηχανισμός δεν έχει τεκμηριωθεί. Υπάρχουν κλινικοί, φαρμακολογικοί και γενετικοί παράγοντες που σχετίζονται με την αντίσταση. Η αντιμετώπιση της υποκείμενης αιτίας μπορεί να βελτιώσει την κλινική αποτελεισματικότητα, αλλά απαιτείται περισσότερη έρευνα για να καθοριστεί εάν η αντίσταση στην ασπιρίνη έχει σημαντική κλινική σημασία, να υπάρξει βελτίωση των εργαστηριακών μεθόδων για τον έλεγχο της λειτουργικότητας των αιμοπεταλίων, με στόχο την επιλογή κατάλληλης και εξατομικευμένης αντιαιμοπεταλιακής θεραπείας στην δευτερογενή πρόληψη των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων.
Βιβλιογραφία : σ. 28 - 35
Aspirin is a well-established nonsteroidal anti-inflammatory drug in primarily and secondary prevention of thrombo-embolic vascular events. Its efficiency is proved in the prevention of cerebrovascular disease. However a large number of patients continue to experience recurring ischemic episodes despite aspirin therapy. This phenomenon is known as aspirin resistance, or poor responsiveness, or treatment failure, which is defined by various laboratory techniques which control the function of the platelets. This situation has been reported to be independently associated clinically with an increased risk of adverse vascular events. Measuring response to aspirin may be is a difficult process and there is no accepted definition of aspirin resistance. It has been estimated that in 5%-60% of patients, aspirin does not achieve adequate efficacy. The exact mechanism of aspirin resistance has not been established yet. The clinical, pharmacological and genetic factors may be associated with aspirin resistance. Treating the underlying cause may improve aspirin sensitivity, but additional work is required in this area and especially to determine whether aspirin resistance is important clinically, to improve and validate laboratory tests of platelet function, to determine which the best measurement is, in order to be selected the most appropriate antiplatelet therapy for an individual patient. Improvements in antiplatelet strategies should lead to reduction in cerebrovascular diseases.
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
