Εισαγωγή: Η παρούσα μεταπτυχιακή μελέτη επικεντρώνεται στην εξέταση της σχέσης μεταξύ της επικοινωνίας ιατρού-ασθενούς και της ιατρικής φροντίδας στις μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Αναγνωρίζοντας τη σημασία της αποτελεσματικής επικοινωνίας για την ποιότητα της φροντίδας και την ικανοποίηση των ασθενών, η μελέτη αυτή αποσκοπεί να κατανοήσει καλύτερα τους παράγοντες που επηρεάζουν την επικοινωνία και να προτείνει βελτιώσεις.
Μεθοδολογία: Για την ανάλυση της σχέσης μεταξύ επικοινωνίας και ιατρικής φροντίδας, διενεργήθηκε μια ποσοτική έρευνα μέσω ερωτηματολογίου δια ζώσης σε ένα δείγμα ιατρών που εργάζονται σε μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στη Στερεά Ελλάδα. Το ερωτηματολόγιο περιλάμβανε ερωτήσεις που αφορούσαν τα δημογραφικά στοιχεία, την επαγγελματική εμπειρία, την εκπαίδευση σε θέματα επικοινωνίας, καθώς και τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους σχετικά με την επικοινωνία με τους ασθενείς.
Αποτελέσματα: Η έρευνα αποκάλυψε ότι το δείγμα αποτελείται κυρίως από άνδρες (64,96%), με τις γυναίκες να αποτελούν το 35,04% των συμμετεχόντων. Οι συμμετέχοντες έχουν μέση ηλικία 50,14 ετών. Η πλειοψηφία τους (78,99%) είναι έγγαμοι,. Στο επαγγελματικό πεδίο, το 68,12% εργάζεται σε ιδιωτικές δομές, ενώ το 31,88% στο δημόσιο τομέα, και οι περισσότεροι (63,24%) έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση από Ελληνικά ιδρύματα. Σχετικά με την εκπαίδευση σε θέματα επικοινωνίας, το 32,61% έχει λάβει τέτοια εκπαίδευση και προτιμά τα σεμινάρια ως μέσο εκπαίδευσης, ενώ το 67,39% δηλώνει ότι δεν έχει λάβει καθόλου. Η έρευνα καταδεικνύει έντονο ενδιαφέρον για περαιτέρω εκπαίδευση σε θέματα επικοινωνίας από τους ιατρούς, με το 59,85% να επιθυμεί επιπλέον εκπαίδευση. Περίπου το 35,51% αξιολογεί την επικοινωνία τους με ασθενείς ως άριστη και το 59,42% ως καλή. Σχετικά με την ανακοίνωση δυσάρεστων νέων, το 44,93% των ιατρών αναφέρει ότι δυσκολεύεται σπάνια, ενώ τα κύρια εμπόδια περιλαμβάνουν τον φόβο αντίδρασης του ασθενούς (49,17%) και την πιθανότητα συγγενών να προτιμούν την άγνοια του πάσχοντα (37,50%). Επιπλέον, το 63,77% των ιατρών θεωρεί τον ασθενή ως μη-σύμμαχο σπάνια, και το 48,55% πιστεύει ότι η καλή επικοινωνία μειώνει τον κίνδυνο καταγγελίας σε περιπτώσεις ιατρικών λαθών.
Συμπεράσματα: Η έρευνα καταδεικνύει ότι είναι κρίσιμης σημασίας η ενσωμάτωση της εκπαίδευσης σε θέματα επικοινωνίας στην ιατρική εκπαίδευση και η προώθηση της συνεχούς επαγγελματικής ανάπτυξης σε αυτόν τον τομέα. Η βελτίωση των επικοινωνιακών δεξιοτήτων των ιατρών μπορεί να οδηγήσει σε βελτιωμένη ιατρική φροντίδα, αυξημένη ικανοποίηση των ασθενών και ενίσχυση της θεραπευτικής σχέσης. Η μελέτη υποδηλώνει την ανάγκη για μελλοντική έρευνα στον τομέα της επικοινωνίας στην πρωτοβάθμια φροντίδα, με έμφαση στην ανάπτυξη και την αξιολόγηση συγκεκριμένων προγραμμάτων εκπαίδευσης.
Βιβλιογραφία : σ. 84 - 96
Introduction: The Master thesis focuses on examining the relationship between doctor-patient communication and medical care in primary health care units. Recognizing the importance of effective communication for the quality of care and patient satisfaction, this study aims to better understand the factors that influence communication and suggest improvements.
Methodology: A quantitative study involving a face-to-face survey aiming a sample of medical doctors working in primary health care units in Central Greece. The questionnaire included questions related to demographic data, professional experience, education in communication topics, as well as their perceptions and practices regarding communication with patients.
Results: The sample consisted mainly of men (64.96%). The participants have a mean age of 50.14 years. The majority of them (78.99%) are married. In the professional field, 68.12% work in private structures, while 31.88% in the public sector, and most (63.24%) have university education from Greek institutions. Regarding communication training, 32.61% have received such training and prefer seminars as a means of training, while 67.39% state that they have not received any, highlighting the need for further training in this area. A strong interest in further training in communication issues from doctors was recorded, with 59.85% wanting additional training. About 35.51% evaluate their communication with patients as excellent and 59.42% as good. Regarding the communication of unpleasant news, 44.93% of doctors report that it is rarely difficult, while the main obstacles include the fear of the patient's reaction (49.17%) and the possibility that relatives prefer the patient's ignorance (37.50%). In addition, 63.77% of physicians see the patient as a non-ally rarely, and 48.55% believe that good communication reduces the risk of complaints in cases of medical errors.
Conclusions: Incorporating education in communication topics into medical education and promoting continuous professional development in this area is of critical importance. Improving doctors' communication skills can lead to improved medical care, increased patient satisfaction, and a stronger therapeutic relationship. The study suggests the need for future research in the field of communication in primary care, focusing on the development and evaluation of specific training programs.
106 σ.
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
