Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα βιώνει μια ανησυχητική αύξηση των περιστατικών αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, με τις ευάλωτες ομάδες, όπως οι μετανάστες, οι Ρομά, οι νέοι και οι γυναίκες, να βρίσκονται στο στόχαστρο των αστυνομικών οργάνων. Η αστυνομία και η κυβέρνηση όχι μόνο αδυνατούν να απαντήσουν ανάλογα στις απειλητικές διαστάσεις του φαινομένου, αλλά αρνούνται να το αναγνωρίσουν, αφήνοντας του δράστες ατιμώρητους. Η άρνηση αυτή σε συνδυασμό με τον ελλιπή πειθαρχικό έλεγχο, την απουσία αποτελεσματικής λογοδοσίας και τις πρακτικές συγκάλυψης στις οποίες επιδίδεται το κράτος, αναδεικνύουν την ύπαρξη ενός κρισιμότερου προβλήματος, αυτό του κρατικού εγκλήματος. Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία αποτελούν, έτσι, την κορυφή του παγόβουνου, που η παρούσα εργασία καλείται να εξετάσει.
80 σ.
Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές
In recent years, Greece has experienced an alarming increase in incidents of police violence and arbitrariness, with vulnerable groups, such as migrants, Roma, young people and women, being targeted by the police. The police and the government not only fail to respond appropriately to the threatening dimensions of the phenomenon, but refuse to acknowledge it, leaving the perpetrators unpunished. This refusal, combined with the lack of disciplinary control, the absence of effective accountability and the cover-up practices in which the state engages, highlights the existence of a more critical problem, that of state crime. Police brutality and arbitrariness are thus the tip of the iceberg that this paper is called upon to examine.
Democritus University of Thrace
