The most common type of dementia is Alzheimer's disease, which is characterized by inevitable progressive degenerative changes in the nerve cells of the cerebral hemispheres, accompanied by a progressive global impairment of intellect and personality. The increase in life expectancy is accompanied by an increase in patients with Alzheimer's disease as it is a disease that usually occurs in people over 60 years of age and its frequency is directly related to the age of the patient. So far, the focus of research has been on the development of inhibitors for the enzymes that create amyloid β, BACE1 and γ-secretase, an immunotherapy that targets amyloid β concentrations, as well as anti-amyloid β aggregation agents. No substance has yet been approved to treat Alzheimer's disease, although several are being tested in clinical trials where the results so far are not entirely conclusive. In the majority of cases of Alzheimer's disease, the accumulation of amyloid β is due to an imbalance between its production and clearance. Thus, a gene therapy involving amyloid β-degrading enzymes would be a potential alternative to the above strategies. Gene therapy has recently been successfully used to treat a wide range of diseases. Gene therapies have been extensively studied in several models of Alzheimer's disease with promising results, and the first clinical trials using ex vivo gene delivery have been completed resulting in improvements in the pathogenesis of the disease. Given the lengthy procedures required for ex vivo gene delivery, clinical trials of in vivo approaches are likely to be favored in the future. Unfortunately, research is still in the preclinical or clinical stage and has not led to treatments that are applicable to Alzheimer's patients. But the scientific community is optimistic and believes that it is close to finding an effective treatment that will lead to a cure.
Βιβλιογραφία : σ. 55 - 60
Η νόσος Alzheimer (ΝΑ) αποτελεί την πιο συχνή και γνωστή άνοια, η οποία χαρακτηρίζεται από προοδευτικές εκφυλιστικές μεταβολές των νευρικών κυττάρων των εγκεφαλικών ημισφαιρίων με συνοδό προοδευτική καθολική εξασθένηση της νόησης και της προσωπικότητας. Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής συνοδεύεται από αύξηση των ασθενών με ΝΑ καθώς αποτελεί μια ασθένεια που εμφανίζεται συνήθως σε άτομα άνω των 60 ετών και η συχνότητά της σχετίζεται άμεσα με την ηλικία του ασθενούς. Μέχρι στιγμής, η εστίαση των ερευνών έχει επικεντρωθεί στην ανάπτυξη αναστολέων για τα ένζυμα που δημιουργούν το αμυλοειδές β, τη BACE1 και γ-εκκριτάση, σε μια ανοσοθεραπεία που απευθύνεται στις συγκεντρώσεις του αμυλοειδούς β, καθώς και σε παράγοντες συσσωμάτωσης κατά του αμυλοειδούς β. Καμία ουσία δεν έχει ακόμη εγκριθεί για θεραπεία της ΝΑ, αν και αρκετές δοκιμάζονται σε κλινικές δοκιμές όπου τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα δεν είναι απολύτως πειστικά. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων της ΝΑ, η συσσώρευση του αμυλοειδούς β οφείλεται σε μια ανισορροπία μεταξύ της παραγωγής και της κάθαρσης του. Έτσι, μια γονιδιακή θεραπεία που περιλαμβάνει ένζυμα αποικοδόμησης του αμυλοειδούς β θα ήταν μια πιθανή εναλλακτική στις παραπάνω στρατηγικές. Η γονιδιακή θεραπεία έχει πρόσφατα χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για τη θεραπεία ενός ευρέος φάσματος ασθενειών. Οι γονιδιακές θεραπείες έχουν μελετηθεί εκτενώς σε πολλά μοντέλα της νόσου του Alzheimer με πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα, και οι πρώτες κλινικές δοκιμές με χρήση ex vivo γονιδιακής παράδοσης έχουν ολοκληρωθεί με αποτέλεσμα τη βελτίωση της παθογένεσης της νόσου. Δεδομένων των μακρών διαδικασιών που απαιτούνται για την παράδοση γονιδίου ex vivo, οι κλινικές δοκιμές in vivo προσεγγίσεων είναι πιθανό να ευνοηθούν στο μέλλον. Δυστυχώς, ακόμα οι έρευνες βρίσκονται σε προκλινικό ή κλινικό στάδιο και δεν έχουν οδηγήσει σε θεραπείες που είναι εφαρμόσιμες σε ασθενείς με Alzheimer. Η επιστημονική κοινότητα είναι αισιόδοξη και πιστεύει ότι βρίσκεται κοντά στην εύρεση μιας αποτελεσματικής θεραπείας που θα οδηγεί σε ίαση.
60 σ.
Democritus University of Thrace
